Wędrówki (II)

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Więc mroki stoją, a pod nimi ziemia, 
Ciężka i ciemna droga, w grozie cięta długo 
ostrą siekierą mrozu w kłębowisku przemian. 
I ciosem czasu twardym jak głuchą maczugą 
leży lud obalony w poprzek dróg i losów, 
u warg złamana pnie się wiotka gałąź głosu 
jakby dym pogorzelisk. Potok ognia żłobi 
jego profil ogromny, lwi, co trwa bez ruchu, 
co nie umiera w życiu, nie umiera w grobie, 
bo gra jakby organy akordami duchów 
splecionych w jedno ciało.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
dla J. K. W. 
Tam, gdzie wiruje niebo od wag, skorpionów i panien, 
zaułki wydrążone w ciele stygnącym. Kornik, 
kornik podkruszył dęby wieków, a obok ze sceny się kłania 
kukła z trocin od trwogi wydęta potworniej. 
Kopuła zbudowana z lęku i kroków nocnych 
kołysze się powoli. Wrzaski ostatecznych trąb 
serafiny czarne przynoszą, a ty tylko mocniej 
zaciskasz w garści gwiazdy złamanej ster i w głąb 
jak w podświadomość odnosisz zmniejszony krajobraz. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ziemia miłości, ziemia ludów święta
jest jak długa niepamięć, jak jezioro mroku,
przez huragany mroźne czarnym lodem ścięta,
stoi w sobie milcząca jak w grobie wyroków.
Tak wypłoszeni z czasu, my, którzyśmy śmieli
Boga zwać po imieniu i ludzi po czynie,
myśmy czasów nie znali innych, nie widzieli.
a groza w nas przeminie, gdy życie przeminie.
My na środku lodowisk, nie znający domu,
pod śniegami – kamienie i pod gliną – głazy
ci sami katorżnicy my z kamieniołomów,
ścigani po ulicach i liczący razy
kijów ciężkich, wygnańczych, o! bo nas wygnały
jak sine ciała – z duszy, jak upiory – z ciała.
My po nocach u ściany chłodnej zaczajeni,
w krokach węszący śmierci, w drzew poświście – bata,
w ziemię świętą zamknięci jak w głuche więzienie.
O Panie apokalips! Panie końca świata!
znajdź głos swój i przybitych nad trumien obszarem
wywołaj; głos włóż w usta i w dłonie włóż karę.
15.I.94 r..

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Wiatr, co krajobraz w kształt milczenia nadął 
niesie żagle z umarłych okrętów. 
To znaczy: sen dopełniał radość. 
To znaczy: śmierć, lub znaczy: święto. 
I sterowanie sosen w blasku, 
i bicie sercem w mur. 
To znaczy miłość na obrazku, 
który oberwał sznur. 
I strumień tonów, które milczą. 
(Po śladach węszy biały borsuk.) 
Samotność – to nie znależć tylko 
i błądzić jakby drogą morską; 
żeglować tam, gdzie przeszelił uśmiech, 
gdy burLe tam, gdzie uśmiech tworzył, 
i takim pustym być nim uśniesz, 
jak kadlub snu na morzu. 
Wtedy przychodzisz śniegiem boso, 
jak białe listki – stopki masz 
i jesteś jak plomieniom sposób, 
by się zmieniły w ognia płaszcz. 
III.42 r Stawisko

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Sny dziecinne pachniały wanilią.
Jak oderwać to życie od trwogi?
Te dni jak małe bożki w oliwkowym lesie –
– wyrosły z nich dorosłe wilki i ogień
opaliły sosny strzelistych uniesień.
Takie to dzieje, matko. Boli wiatru kolec
wbity w dwudziestą jesień, kiedy umiem
już najtrudniejsze słowa. Na pękniętym stole
umierają kwiaty – suche deski trumien.
Dusi las zdarzeń przerosłych. Nic więcej.
Matko,
jeszcze jednym uśmiechem sprzed lat dwudziestu
przywróć mi wzrok dla świata
dziecięcy.
26 października 40 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ogniu burz magnetycznych! Odwracasz bieguny. 
Widzę przez sen aniołów unoszących prąd, 
odbiciem w morzu wszczęte niedojrzałe łuny 
Jak wzniesione pochodnie zwiastujących rąk. 
Pękają kry okrzepłe; na nich domki rdzawe 
wypalone mrowiska runą w czarny piach, 
i tryska źródła pręt, jak namiot spada w trawę, 
1 gmle człowiek, który nie większy był niż strach. 
Widzę lądy żelazne rozstępujące się, 
rana.mepogod nad nimi i błyskawic szept. 
Oto jestem aniołem zamkniętym w źywy sen, 
pożywającym ogień z niedostrzegalnych drzew.