Wiatr

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Piękno natchnęło swym geniuszem mistrza, 
a on w kamieniu młotem żywe dzieło stworzył – 
posąg boskiej piękności. 
Gdyby posąg ożył, 
gdyby usta w kamieniu zakrzepłe wykrzywił, 
nie przeraziłby tłumu swym życia wskrzeszeniem, 
nikt z ludzi by się życiu Posągu nie zdziwił, 
tak był piękny. 
A błyszczał jak gwiazdy geniuszów. 
Usta – jak krwią nabiegłe, tętniące w kamieniu, 
włosy – myślałbyś, źe się w łunę złotą spuszą, 
oczy od łez kamiennych błękitnie się mienią. 
Posąg tak ducha pełny, źe serca porywał 
i niósł wysoko, pięknem olśnione w przestrzenie, 
gdzie gorąca, tętniąca wrzała Prawda żywa, 
spieniona w perłowate, tęczowe strumienie. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ile dziś skrzydeł ptasich spadło i zgasło,
jakbyś sam w anielski ich trzepot się dostał?
Rzeźbi cisza spokojny gotyk – blanki, miasto
na maleńkich wieżach ostów.
Płacz, płacz w rozdwojone wrota snów:
po obłoki zasypany w spokój.
Jak po szeregach głów,
po głowach zasypanych,
po stopniach zamarzłych powietrza wstępujesz najwyżej,
w glorię marmurowych obłoków.
1941 r

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Górą białe konie przeszły,
trop dymiący w kłębach stanął,
w gwiazdach płonąc cicho trzeszczy
wigilijne siano.
Spoza gór czy sponad ziemi
anioł biały? kruchy mróz?
starcy w niebo nachyleni?
Anioł biały szopkę niósł.
Zamknąć tak – to ironicznie –
w daszek gwiazdom pobielany,
płomień wieków i człowieka
w tekturowe cztery ściany.
Zamknąć tak – to z odległości –
w dwie figurki – czarną, białą,
rozdeptanych epok kości
i spalone żądzą ciało.
W naprężone kusze burz
anioł biały – szopkę niósł.
A figurki w męce gasnąc
coraz słabły, zanikały
w napowietrzną gwiazdy jasność,
tekturowo – popielały.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Moja dziewczynko z porcelany, 
kiedyś to mi się stłukła? 
Te białe ptaki to są słowa, 
którymi czas o okna stuka. 
Na żółtych kartkach ręce drżą, 
wzbiera zmarłymi słowikami, 
gdy w wielkiej lirze huczy bąk 
jak w wieczór – w śmierci zaplątany. 
Wszędzie o szkło uderzam głową 
w pogasłych wystaw lament 
i jak obcego smutku owoc 
niebieską gałąż łamię. 
To tylko łzy zostały ze mnie – 
– zielonych konstelacji układ. 
Moja dziewczynko z porcelany, 
po cożeś mi się stłukła? 
szpital, 12.IV.41 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Dniało. Mleczne wodorosty wiły 
skręty coraz to wyższe loki snu. 
Ona lilię ciała unosząc, jeszcze mówiła: \\”Miły\\”, 
gdy on, od snu złego ciepły, już szedł na łów. 
A mieli noce upalne, nie było w nich nadziei. 
Płomyk z ust przelewany – pożar ogarniał noc, 
a potem już dogasało, był pokład, co się chwieje, 
mrok podobny do rany i pnie spalonych rąk. 
\\”Miły\\” – mówiła jeszcze. A on oczy białe, 
co. tak od snów wyblakłe, odwracał: \\”Czy ty wiesz, 
tej nocy byłem w lesie, gdzie jodły skamieniale 
były jak srebrne organy, z których tryskała krew\\” 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Matce 
Wyjść na ulicę w niebieski, letni zmierzch, 
dymią fajki jak zapach zielonych brazylii, 
gwiazdy jak ryby zabite wypływają na wierzch, 
znad gitar – kapelusze jak czarne pluszowe motyle. 
Wyjść na ulicę: kołyski zwiewnej muzyki i bajek, 
tam grają katarynki jedwabny stuletni walczyk. 
Ten niderlandzki obraz z porcelanowych fajek, 
z baldachimów dłoni kobiecych i strun kobiecych palców. 
Otom dzieckiem, skrzydłem jednodniowych przeczuć. 
Jestem tylko chłopcem, który płacze nad zabitym ptakiem. 
Nie przeżyłem tylu lat i drzew, co ten wieczór. 
Jestem chłopcem, który płacze nad zabitym ptakiem. 
luty 41r.