Wieczory

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Rybak z rzeki przejrzystej długo wiosicm łuskał 
ryby twarde jak orzech, zielone i białe, 
które się z wolna w martwe księżyce zmieniały. 
Czas się wstrzymał i trzepot usechł, usnął, ustał. 
A rybak wiosłem płaskim przez sen gładził pióra 
łabędzich skrętów rzeki, aż się w ciszy przemian 
zrąb wody urwał nagle jak spieniona góra 
i poczęły się chmury, gdy opadła ziemia. 
Więc w ciemności ogromnej, co jak sen olbrzyma 
poczęła w nim oddychać, widział światów koła. 
Wiał chłód. Szron gwiazd osiadał na dnie. Była zima, 
szumiący mróz wieczności. Ktoś go z głębi wolał. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Miasto tańczy drżącego kankana 
w barwnym mleku świateł rozproszone 
dyszy niebo jak zgaszony dywan 
namarszczony z flandryjskich koronek 
asfalt ślisko ucieka przed światłem 
w łuk 
w umarłym kadłubie ulicy 
można bardzo głośno mówić 
można… bardzo cicho krzyczeć. 
Latarniami miasto zgasi gwiazdy 
i dźwięk zacznie w banię nieba wnikać 
sam zostanę na czarnym asfalcie 
balansując krawędzią chodnika. 
II.39r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Dniało. Mleczne wodorosty wiły 
skręty coraz to wyższe loki snu. 
Ona lilię ciała unosząc, jeszcze mówiła: \\”Miły\\”, 
gdy on, od snu złego ciepły, już szedł na łów. 
A mieli noce upalne, nie było w nich nadziei. 
Płomyk z ust przelewany – pożar ogarniał noc, 
a potem już dogasało, był pokład, co się chwieje, 
mrok podobny do rany i pnie spalonych rąk. 
\\”Miły\\” – mówiła jeszcze. A on oczy białe, 
co. tak od snów wyblakłe, odwracał: \\”Czy ty wiesz, 
tej nocy byłem w lesie, gdzie jodły skamieniale 
były jak srebrne organy, z których tryskała krew\\” 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Deszcz się w błoto leje smugowaty,
szyby krzyczą kroplami uderzeń,
chodnikowe poszarzały kraty
ciemną smugą deszczu błotnych zwierzeń.
I drzew czarnych ręce krzyżowane
na smużasty, perlny deszczu zaciek
z kroplociskiem się zwarły ł:uzdrgane,
z ścianą wody w stusrebrnej zapłacie.
Wypryskami z kałużastych kręgów
światy istot wyrzucone w górę,
w drogę mleczną, w długą, białą wstęgę
przebiegają tęczowatym sznurem.
Wiatr żylasty łomoce pięściami,
wiatr wyrywa pędem okna z zawias,
woła, ciągnie nas, ukrytych w domach,
nas – litery zamykane w nawias.
Rozmiotane pełnymi garściami,
przeciw ściętym huraganem róźom,
pędzą, pędzą słowa nie spełnione,
myśli moje obłąkane Burzą.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Pościnano drzewa światowidom,
ścięto głowy buntom dziecięcym,
bo nie przyjdą anioły z ptasich puchów, nie przyjdą,
Oto nóż szafotów do chleba. Cóż więcej?
Zatroskane madonny mdleją;
jakbyś podniósł ziemi upiorną powiekę,
więc żal mi, żal, bo świat to żal
za utraconym człowiekiem.
II.41 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Matce 
Wyjść na ulicę w niebieski, letni zmierzch, 
dymią fajki jak zapach zielonych brazylii, 
gwiazdy jak ryby zabite wypływają na wierzch, 
znad gitar – kapelusze jak czarne pluszowe motyle. 
Wyjść na ulicę: kołyski zwiewnej muzyki i bajek, 
tam grają katarynki jedwabny stuletni walczyk. 
Ten niderlandzki obraz z porcelanowych fajek, 
z baldachimów dłoni kobiecych i strun kobiecych palców. 
Otom dzieckiem, skrzydłem jednodniowych przeczuć. 
Jestem tylko chłopcem, który płacze nad zabitym ptakiem. 
Nie przeżyłem tylu lat i drzew, co ten wieczór. 
Jestem chłopcem, który płacze nad zabitym ptakiem. 
luty 41r.