Stuletni wieczór

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Miasto tańczy drżącego kankana 
w barwnym mleku świateł rozproszone 
dyszy niebo jak zgaszony dywan 
namarszczony z flandryjskich koronek 
asfalt ślisko ucieka przed światłem 
w łuk 
w umarłym kadłubie ulicy 
można bardzo głośno mówić 
można… bardzo cicho krzyczeć. 
Latarniami miasto zgasi gwiazdy 
i dźwięk zacznie w banię nieba wnikać 
sam zostanę na czarnym asfalcie 
balansując krawędzią chodnika. 
II.39r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Pierś tej nocy odcięta i zamknięta w klatce. 
Zewsząd szturmują łóżka wzdymając się, drżąc. 
W krzyku wydartym trwodze – o Bogu i Matce – 
brodzisz na ukos kaszlu i śmierci – pod prąd. 
Tam uwikłani we śnie skaczącym jak rtęć 
i odwrócone ściany jak oczy z kamienia. 
Godzina po godzinie w trumnę się zamieniam, 
która ciała unosi skurczone jak pięść. 
A potem jeszcze dalej, aż nad okna brzeg – 
– nie uwierzyć: za oknem księżyc mży jak śnieg 
na zmniejszone w gorączce ciało. 
Nie uwierzyć: w snu zgniłą mżę 
smutne rano koci spokl)j mruży. 
Śnią się oczy z gorzkich, podłużnych migdałów.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Upływa lęku biały jeleń 
w motylim pląsie nóg. 
Kołuje wiatr i dmie jak strzelec 
w wydęty chmury róg. 
Pieśń dymi czarna. Duszny księżyc 
obcina bliski klon 
i noc o okna struny pręży, 
gdy deszczu szorstki bąk. 
To jesień Anno, Anno, wybaw 
od jawy i od snu. 
Odchodzą drzewa, deszcz na szybach 
i krąży echa huk. 
O, zostaw szary echa niewód, 
gdy w ukos nieba płynie Bóg. 
To jesień Anno, Anno, niebo 
pęka. Napina orion łuk. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Są ciągle zapłakane oczy umęczone, 
żyły krwią ciemnosiną zakrzepły w łopocie 
i liście konające w zmatowiałym złocie, 
dni napuchłe od męki i myśli koronek. 
Pies skulony zmęczeniem patrzy na nikogo. 
Dni złotawe i puste pełznące do nocy, 
zamykane za oknem, którym lęk się stoczył, 
jak osoby pół obce stojące na progu… 
Obojętne przyklękły kościoły po placach, 
za płotami się chylą nagrobki kamienic, 
ludzie pełzną wśród czasu, zmierzch się czernią pieni, 
dzień do nocy dobiega i męką zawraca. 
Dżwięki w pustce zamarły i płyną powoli 
(groby ulic się kończą na miejskim cmentarzu), 
nawet klęski mnie zimnem palącym nie parzą, 
myśl już nawet mnie sercem nabrzmiałym nie boli…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
O, dziecko smutne, o ty zagubiony 
w żalu najczystszym za wrót niedomknięciem, 
którędy by duch przewiał natchnionym cyklonem 
i wiarę święcił. 
Ty gdzie odjeżdżasz, coś aniołów widział 
w ludziach znużonych, co szli nad strumieniem, 
i już odbicia ich ujrzałeś światłem, 
gdyby były cieniem? 
Gdzie chciałeś wyczuć pod dłonią kształt lawy, 
która by w gemmy zastygała zwycięstw? 
Czy gdzie się bunt nie z ognia, a z małości stawał, 
a z pieśni – wyciem? 
Czy gdzie się wolność stawała skuwaniem 
w imię powstałych, którzy kładli nowe 
kajdany, a znużeni nad wiarą czuwaniem, 
spadli jak głowy? 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Niebo – szklana kopuła meczetów zielonych, 
nakrywa szmer powietrza nasiąkłego złotem, 
śpiewające daleko ciszy dzwonią dzwony… 
Słońce zakrzepło w ciele metalicznym brązem, 
pachnącym bladym kwiatem dzikich rozmarynów… 
O1odź ze mną w słońce pękające złotem, 
pianą morską i słońcem pachnąca dziewczyno. 
W głąb daleko pod nami morze się rozlało, 
wypełzłe z wypukłości nieba między skały; 
z nienasyconym słońcem czarnych winogradów 
chcę wypić cisz e morza, peh1e i dojrzałe. 
W powybielanym skwarem napuchłych obłokach 
brodzą krzaki o liściach cierpkich i surowych. 
Ręce błądzą pod błękit prażącego nieba, 
by zerwać z sZtyWnych krzaków szklisty