Dziki laur

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Wiatr bluzga, jak krew się sączy, 
na oczy – ciemności płachta, 
w nim omackiem błądząc 
czuję miękki opór pnączy. 
A to są ciała chyba, chyba groby, 
chłodne jak wody pręty, 
to są ramiona trwogi 
ludziom zmarłym odcięte. 
Wiatr niesie piachu żagiel, 
nasmuża się na nas cienko – 
– to woda, może wydmy nagie? 
ledwo nad wierzchem ręką 
znak pożegnania odfrunie, 
nowe piasków sklepienie 
wiatr wzdyma w ciemnej łunie, 
toniemy, pożarci przez ziemię, 
gdzie sami jesteśmy dnem. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Jesień to gwiazdy lecące z drzew. 
Liście jak węże syczą. 
Przewożą arki na drugi brzeg 
głowy obciętych księżyców. 
Ciągną kondukty przez zgasły czas 
– spróchniałe ichtiozaury. 
Jak wieko spada nieba trzask 
na biały wzrok umarłych. 
A on do stołu przykuty snem 
kamiennym jak klosz urny, 
widzi lodowce porosłe mchem 
i myś1i, że to trumny. 
dn. 4.X.41 r. 
K. B. et J. K. W.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Przebudź się – jesteś wolny,
choćbyś jak w ziemi duch
szedł dołem dookolny,
przebudź się, jesteś wolny,
zbudź tylko słuch.
Otworzysz bramy gwarne
i łuki triumfalne
muzyki, która w chmury
trwa dymami pożarów
z dołu do góry.
Otwórz oczy, to jesteś
tryskającym powietrzem
zdrój żywy.
Żeś przez ciało przykuty
i żeś ciała upływem,
żyj w wietrze.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
O ty! Piękno konia, w którym grają 
jak włókna traw lotnych żył sploty, 
albo ty, gwiazdo wyrzeźbiona w gotyk, 
albo ty, barwo w czas burzy. 
Czymże jesteś, czy grzechem, czy Bogiem? 
Oto gałąź, która cieniem na piasku 
tak odbija się, a słychać szelest, 
jakby była tą zieloną w górze. 
Oto smutek w oczach dziecka, który 
ma pozory listków w czas zagłady, 
a jest słodki niezdarnym ramieniem 
i tak groźny nawałą tych klęsk. 
Oto taniec pyłów, to zwierzęta 
odchodzące w dół do wodopoju 
omijają zapatrzonych świętych, 
którzy trwają u wrót nie domkniętych. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
We mnie, w świecie grób dwa słowa 
umiem trzecie 
C. K. Norwid 
Co wieczór gwiazdy wirują bliżej po niebie wydętym w elipsy. 
Co wieczór na rogu ulicy wola, rży .koń apokalipsy. 
Ludzie wychodzą z miast, 
sprzedają słowa jałowe i mądrość krów mlecznych. 
W dokach ulic widzę wszechświat dzwoniący jak koła. 
Liczę rytmikę gwiazd. 
Dalej: noc jak równanie siły. 
W bulwarach słyszę – dzwony wybiły 
wszechświat. 
Oczami napnę mosty zerwanej przestrzeni, 
komety zarżą wprzężone w ogony. 
Łatwo 
po wąskim wietrze przejść na drugą stronę 
brzęczącą kładką. 
1939, jesień

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Raz – dwa – trzy – cztery – 
niech ambasador nosi ordery, 
nam jedna szarża do nieba wzwyż, 
i jeden order nad grobem krzyż. 
Raz – dwa – trzy – cztery – 
niech pan minister nosi lakiery, 
nam dziury w butach, głodno i chłód, 
lecz wolność lepsza niż głupi but. 
Raz – dwa – trzy – cztery – 
niechaj homara jedzą frajery, 
to chociaż kamień do gęby włóż, 
lecz za toś, bracie, żołnierz, nie tchórz. 
Raz – dwa – trzy – cztery – 
woda czy góra, leź do cholery, 
z naszych to ramion czy tak, czy siak, 
wytryśnie Polska wolna jak ptak.