Jesień to gwiazdy…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
koń bryzgiem srebrnych dzwonków parska 
w zieloną ruń jak wodę miękką 
kwiaty przynoszą w barwnych garstkach 
świt gęstych rzek na sutkach dźwięku. 
Drzewa są wolne w rudych lasach 
przebiega koń przez płynność polan 
różowo gra rozbiegiem oczu 
balony nozdrzy gnie do kolan 
a kiedy wbiegnie w dźwięczne stepy 
w rozlany łan błękitem świeży 
stanie wysoko wyzwolony 
i wchłonie słońce wolne zwierzę…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Sny dziecinne pachniały wanilią.
Jak oderwać to życie od trwogi?
Te dni jak małe bożki w oliwkowym lesie –
– wyrosły z nich dorosłe wilki i ogień
opaliły sosny strzelistych uniesień.
Takie to dzieje, matko. Boli wiatru kolec
wbity w dwudziestą jesień, kiedy umiem
już najtrudniejsze słowa. Na pękniętym stole
umierają kwiaty – suche deski trumien.
Dusi las zdarzeń przerosłych. Nic więcej.
Matko,
jeszcze jednym uśmiechem sprzed lat dwudziestu
przywróć mi wzrok dla świata
dziecięcy.
26 października 40 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Stać nieruchomy u gruzów,
tak usta zaciskać skrzepłe
i oczu otWorzvć ni zamknąć,
gdy szyby drgające ciepła
płyną mijając czas.
Stać jak pomnik, jak lew,
który w kamieniu zamknięty
ramiona przybite snem
na niebie prostuje na próżno.
I pył osiada z wolna
jak futro szare powietrza,
nawet powiekom nakłada
kaptury czarnych kwiatów.
Stoisz u okna. Za oknem
armaty dudniąc jadą
i w śmierci otwartym okiem
mierzysz, jak będą głębokie
otchłanie w dół.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
O, dziecinne oczy chabrów, 
dojrzałość nasturcji. 
Dzień jest jak okręt odpływający do Indii, 
odpływający do Turcji. 
Aleje prześnione o cieniach szerokich 
baobabów lip. 
Balkon sąsiedni fuga Bacha 
pejzaż prowadzi pod kościół 
i słychać koła nieba – planet skrzyp. 
Cóż zostało? 
Oto grób jest gliniana warstwa wspomnienia, 
nieżywy kwiat o dziecięcych policzkach, 
mój wiersz ostatni, który spaliłem, 
została z niego mała, czarna różyczka. 
początek 1940r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ciepła ciemność na ramionach się oprze,
jest dobrotliwym zwierzęciem milczenia,
ogromna i powolna. Jest cicho. Tak dobrze.
Słychać, jak się zabliźnia stratowana ziemia.
Zdaje się, to rośliny, co łączą tak nieznacznie
drogi bojów żelaznych i serca w ciemności.
w niej. czeka oplot ramion, w których sen się zacznie,
sen wiary, sen miłości.
Zdaje się, jesteś gazelą w cieniach, w huśtawkach wieczoru
lub w chybotliwej wodzie pni zbrązowiałych sieć,
a możeś tylko ptakiem, co przeszedł bór upiorów –
– moje ty światło na zawsze – więc leć.
Ciepła ciemność jak zwierzę ma na szyi ranę;
nie widzę, czuję dłonią – płynie z niej cicha krew.
Nie bój się, gdy zaryczy ta ciemność. O kochana!
to jest już oswojony, zmniejszony czasem lew.
wrzesień 1942 r

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ziemia miłości, ziemia ludów święta
jest jak długa niepamięć, jak jezioro mroku,
przez huragany mroźne czarnym lodem ścięta,
stoi w sobie milcząca jak w grobie wyroków.
Tak wypłoszeni z czasu, my, którzyśmy śmieli
Boga zwać po imieniu i ludzi po czynie,
myśmy czasów nie znali innych, nie widzieli.
a groza w nas przeminie, gdy życie przeminie.
My na środku lodowisk, nie znający domu,
pod śniegami – kamienie i pod gliną – głazy
ci sami katorżnicy my z kamieniołomów,
ścigani po ulicach i liczący razy
kijów ciężkich, wygnańczych, o! bo nas wygnały
jak sine ciała – z duszy, jak upiory – z ciała.
My po nocach u ściany chłodnej zaczajeni,
w krokach węszący śmierci, w drzew poświście – bata,
w ziemię świętą zamknięci jak w głuche więzienie.
O Panie apokalips! Panie końca świata!
znajdź głos swój i przybitych nad trumien obszarem
wywołaj; głos włóż w usta i w dłonie włóż karę.
15.I.94 r..