Swoboda

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Czarno-biaie cmentarze błędnych fortepianów 
za zamglonym, słonecznym, niedzielnym powietrzem. 
Dźwięki słońcem przez sito podwórka cedzone, 
nie zaczęte i mdławe, nie skończone jeszcze. 
Czas ciągliwie i długo zawisły w firankach 
nie przepuszcza na pokój złocistych strumieni. 
Hałas dnia powszedniego świętem bezrobotny… 
Wieje chłodem kamienny z grafitowych sieni. 
Po klombach papierowe kwiaty nastroszone 
szeleszczą twardą bielą jaskrawo, mieszczańsko. 
Ludzie kopią butami szarymi od kurzu 
ulicę odświętnialą, wspólną i bezpańską. 
Dzień jest powyszywany w koślawe litery, 
z poduszek godzin prute po nitce chwilami, 
długa, płacząca ciszą tęsknota się piętrzy 
naprzeciw; Życie płynie jednostajnie z nami…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
W dolinie błękitnej, podobnej do zmierzchu, 
są dzieci samotne z białymi włosami, 
jakby na dnie jeziora, a biegną za nimi 
znużone wyżły, srebrzone jak lamy. 
To dzieci bez matek – odwieczne elfy 
z włosami siwymi od snów kataklicznych, 
podchodzą do morza, gdzie smutny delfin 
nadyma w pieśni zwierzęce policzki. 
A ciągle za nimi tropiące, znużone psy, 
jak wprawione w ich blady trop – 
płaskorzeżby myśliwskie jak żywy onyks, 
zapomniane w legendzie myśliwskich trąb. 
A dzieci coraz lialej biegną w mit, 
roztapiają się z wolna i giną. 
Tylko białe ich włosy zostały, 
rozwieszone jak mgła nad doliną. 
Potem obraz doliny już w jednym wymiarze 
zamienia się w szybę, i zbłąkane psy 
coraz ciszej nawołują. Jak smutne twarze 
rozwiewają się z wolna, jak dym. 
koniec lutego, 1941 r

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Mario, obłoków ciszo, 
Ciężko nam Boga dźwigać, 
jeszcze ciężej odrosły świat, 
nieba wysokie ciężej; nieba nad nami wiszą 
jak przykazania ciemny kwiat, 
Mario, tak bardzo boli, powiedzmy, słowem prostym, 
oto wszystko, całą maluczkość serc: 
tu oto świty skazańców, tu oto dzieci, co rosły, 
tu oto, Mario milcząca nawet przed Bogiem śmierć. 
Żeby się jeszcze unieść: o, natchnie ciepła muzyka, 
ale już ziemia za ciężka, to dusze martwe jak ołów, 
ciała i groby – za ciężkie – stężałe bryły mozołu, 
dym, płomień nad nami wykwita. 
Cierpienie to kula, koło, 
rzeźbi, lecz toczy się dokąd? 
Mario przeczysta, oto są dłonie wyschłe jak ruczaj, 
z których by takie ogrody, zielone wybuchy drzew, 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
W tym śnie moskity przegryzły hełm tropikalny 
i fala za falą w czaszkę leje się noc. 
Podnieść, podnieść te czarne liście palmy, 
niebo z gorączki krwawe – żółtomiedziany strop! 
Krokodyle – wydłużone bryły ołowiu, 
jak ołów dudni tętent trwożnych antylop. 
Rzeka – gdzie płynie nieobjęta jak słowo, 
płynąc ku wybrzeżom, sudanom, antylom? 
Kiśnie woda, bulgoce, nie oddychać pod nią.
Negrzy w śpiączce oparci o bożki schną 
unosząc bryłę powietrza, jak śmiercią – podmyci wodą. 
Białe wybrzeże toczy wyblakły, sypki trąd. 
Wtedy znużone ręce przewrócą szybko szufladę – 
powieje z niej febra i w dłonie popłynie bulgot ukropu. 
Coraz się niżej obsuwa dym duszniejących mokradeł 
i słychać, jak z martWych negrów sypie się biały popiół. 
szpital. 11.III.41 r

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Wiatr bluzga, jak krew się sączy, 
na oczy – ciemności płachta, 
w nim omackiem błądząc 
czuję miękki opór pnączy. 
A to są ciała chyba, chyba groby, 
chłodne jak wody pręty, 
to są ramiona trwogi 
ludziom zmarłym odcięte. 
Wiatr niesie piachu żagiel, 
nasmuża się na nas cienko – 
– to woda, może wydmy nagie? 
ledwo nad wierzchem ręką 
znak pożegnania odfrunie, 
nowe piasków sklepienie 
wiatr wzdyma w ciemnej łunie, 
toniemy, pożarci przez ziemię, 
gdzie sami jesteśmy dnem. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Moje myśli są ciemniejsze od obcych słów proroków. 
Moich słów prawdziwyro nie zna nikt. 
Kto z was wierzy, źe oto po polanie czerwonych obłoków 
przebiegł koń apokalipsy i znikł? 
Kto wierzy, źe w niedzielne popołudnie 
nad pyłem odświętnych przechodniów 
spadło siedem nieboskłonów w zawiei planet, a w próżni 
sypano garściami dukaty płonących pochodni? 
Czy byliście w pociągach pustych, które anielsko wstąpiły w zaświat, 
na ostatnich stacjach, gdzie urywa się czas, 
gdzie w czarnych lustraro wypisano ostateczne obrazy, znaki i hasła? 
Kto z was zna cmentarz świata i nieustanny potop gwiazd? 
Czy widzicie: w mroku odchodzą idee rzeczy i czyści 
ludzie, których nigdy nie było, 
i źe Chrystusa tylko szatan wymyślił, 
źebyście mogli co dzień zabijać boga i miłość.