Sny dziecinne pachniały…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Kwiaty rogów dorodne. Złociste języki 
jak ogień, który pełza pod oddechem wiatru, 
albo rogi bawole jak ciemne kielichy, 
w które sklepienia kniei – nalewały światło; 
i dłonie piór jak karty tasowane nocą 
albo jak skrzydła snu, które migocą. 
Noc. W nocy gwiazdy padając ożywią 
i nadmą snem błękitnym nikły płomyk w lesie, 
który wyrasta trzęsąc potoczystą grzywą 
pełną szmeru i trzasku, aż kark ciemny wzniesie 
i stoi wśród szelestu mąż, a może bawół, 
i czarny róg obciera iskier złotą trawą. 
A potem w dom uderza i na ścianach drgną 
rogi i płaskie czaszki zaprzedane snom, 
a tętent kopyt cichy wzejdzie i w księżycu 
jak w drętwej palmie blasku odchodzą powoli 
widma ciał przywróconych w zamyśleniu rycząc; 
i szron strącają lekko z krzaków, a przed nimi – 
– On sypiący iskrami, które gasnąc syczą 
jak wiatr, co po zwycięstwie powraca do ziemi.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Czarno-biaie cmentarze błędnych fortepianów 
za zamglonym, słonecznym, niedzielnym powietrzem. 
Dźwięki słońcem przez sito podwórka cedzone, 
nie zaczęte i mdławe, nie skończone jeszcze. 
Czas ciągliwie i długo zawisły w firankach 
nie przepuszcza na pokój złocistych strumieni. 
Hałas dnia powszedniego świętem bezrobotny… 
Wieje chłodem kamienny z grafitowych sieni. 
Po klombach papierowe kwiaty nastroszone 
szeleszczą twardą bielą jaskrawo, mieszczańsko. 
Ludzie kopią butami szarymi od kurzu 
ulicę odświętnialą, wspólną i bezpańską. 
Dzień jest powyszywany w koślawe litery, 
z poduszek godzin prute po nitce chwilami, 
długa, płacząca ciszą tęsknota się piętrzy 
naprzeciw; Życie płynie jednostajnie z nami…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
O, dziecinne oczy chabrów, 
dojrzałość nasturcji. 
Dzień jest jak okręt odpływający do Indii, 
odpływający do Turcji. 
Aleje prześnione o cieniach szerokich 
baobabów lip. 
Balkon sąsiedni fuga Bacha 
pejzaż prowadzi pod kościół 
i słychać koła nieba – planet skrzyp. 
Cóż zostało? 
Oto grób jest gliniana warstwa wspomnienia, 
nieżywy kwiat o dziecięcych policzkach, 
mój wiersz ostatni, który spaliłem, 
została z niego mała, czarna różyczka. 
początek 1940r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Jerzemu K. W. 
Drzewa jak rude łby barbarzyńców 
wnikały w żyły żółtych rzek. 
Biało się kladł popiołem tynku 
wtopiony w wodę miasta brzeg. 
Szli po dudniącym moście kroków 
jak po krawędzi z kruchego szkla, 
pod zamyślonym grobem obłoków, 
po liściach jak po krwawych łzach. 
I mówił pierwszy: \\”Oto jest pieśń, 
która uderza w firmament powiek\\”. 
A drugi mówił: \\”Nie, to jest śmierć, 
którą przeczułem w zielonym słowie\\”.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Heksametr fal łacińskich o czerwony zachód. 
Obłoki brzęczą, pejzaż je spędza do dolin. 
Do widzenia, słońce mija jak pocałunek 
i drzewa-pastorały pożegnalnych wiolin. 
Tylko morze z daleka uwiązane tęskni jak pies. 
Do widzenia, za zakrętem czeka góra zielona. 
Noc, tunel łyka dym gorzki od wspomnień. 
Myślisz: w ojczyźnie teraz uwiądł bez. 
początek r. 1940

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Najpierw konie żałobne piętrzyły się do chmur 
unosząc przyłbice miast i gwiazd zielone struny, 
zastygając w pomnik ukośny, w pochylony szturm, 
aż krzyczało zewsząd, że runą. 
Grzmiał wiatr, a posągi miały twarze obcych, 
coraz więcej ich było: cezarów, poetów, burłaków, 
gdy nagle przemienione w płowowłosych chłopców 
szły przez noc zamyślonych ptaków. 
Jeszcze katedry groźnej fugi, 
gdzie z dzwonu słońca zwisał sznur do ziemi 
jak spokój długi. 
Jeszcze szedł olbrzym przez niebotyczną drogę, 
nad łagodny polot wsi, 
niosąc w ręce ogromnej błękitny ogień. 
Obudzony: jakże uwierzysz, żeś śnił? 
16 V 41 r.