Sny na jawie

Wyślij za pomocą: I 
Na małych, nieznanych stacjach 
są pociągi martwe i puste, 
gdzie cień dróżnika wypadł z czasu i usnął 
w żółtych, dworcowych akacjach. 
Czas zatrzymany przeciągle dyszy. 
Te stacje są w Singapur, pod Warszawą i w Miami 
i prowadzą je zawsze w szarym bezruchu ci sami 
maszyniści umarli od trwogi i ciszy. 
II 
Czekam na dworcach samotnych i pustych 
licząc gasnące żarówki gwiazd. 
Chodzę powoli, staję przed lustrem 
obcych, sczerniałych pejzaży miast. 
Jest coraz dalej, mży sufit echa, 
w takcie wagonów upływa las. 
Już za daleko smutek przejechał 
w noce gwiaździste, noce bez gwiazd. 
Obce pejzaże są jak pocztówki, 
zwierzęta wycięte są tylko z atlasów. 
Już wyminąłem jasne i ciemne 
widoki wszystkich epok i czasów.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Nie znam tych słów, o które świat się oparł, 
stoi mi murcm dzień, a martwa stopa 
tak się po zicmi ciągnie i odciska 
ślady, w których jest razem krew i krwi kołyska, 
którą jest ciało. Ciało gdzie mnie nosi, 
nie znam tych dróg. Czyżbym ja jeszcze prosił 
przed tym sklepieniem kościołów, na których 
jednym słowcm początku ustawiono góry – 
– ludów, co zawsze w kręgach wirując z planetą 
nie wiedzą, czy jest głód, co sytość? Nie to 
i nie tak się wyroi z nich, co w chmurze grało, 
i przejdzie głos ich w przestrzeń jak do ziemi ciało. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Deszcz zrywa dzisiaj margerytki gwiazd 
codziennie wieczór przyjeżdża w pustych tramwajach 
siada na ślepych ławkach zasypanych w zmierzchu 
nie trzeba kroków którymi można noc krajać 
usta gasną w dusznic obrzmiałym powietrzu… 
Codziennie wieczór sypie niebo w gęste oczy 
drzewa – żałobne motyle trzepią trwożliwie 
więdną przechodnie samotni w werblach ulicy 
asfaltowymi rzekami noc chodzi 
czy wiesz? 
mostem przepływał pociąg w laskocącej groźbie 
w szybach wisiało światło zmętniale i duszne 
pociąg… 
przynosił w oknach tysiące twych spojrzeń…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Wśród drzew, co są jak płaskie, zielone motyle, 
święty Jerzy cwałuje po czerwonej ścieżce 
na koniu, co się wznosi, a za nimi w tyle 
czeka mała dziewczynka, włosy ma niebieskie. 
Smok się wydął i oczy błękitne wyłupił, 
zanim go dopadł rycerz – trzykroć blaskiem rzucił 
i zginął. Głupi smoku: o rycerzu głupi, 
to wszystko takie krótkie, a już się nie wróci 
ani sobie pełzanie po zaklętych sadach, 
ani sobie modlitwa w czarnych winogradach. 
Truchło leży, paruje z niego zieleń śliska, 
jeszcze się gwiazdki jakieś z łusk przebitych sypią, 
i rycerz zadumany stoi, mieczem błyska, 
tak pół czuje niepokój, a pół gorzką litość. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
A kiedy okręt walczył – siedziałem na maszcie. 
kiedy tonął – z okrętem poszedłem pod wodę 
Słowacki: „Testament mój” 
Gdy ciało się dopali, pozostaną oczy – 
gwoździe na wieku z hebanowych chmur. 
Wyjdzie dzwonnik – zmarszczony jak jesienna ziemia, 
długie nogi wisielców pociągnie jak sznur. 
I grom się stoczy z nieba jak jabłko, 
a deszcz jak stado kruków będzie rzekę szarpał, 
pęknie drzewo zielone – moja smutna harfa. 
jak pies zawyje za mną wierna pieśń. 
Wtedy weźcie pomniki i rzućcie jak kamień 
czasów martwych w dno nieba, w czarny marmur rzek 
i przymarzłe do pracy utnijcie mi ramię 
jak gałąź, aż wytryśnie z niej zieleń i krew. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Piękno natchnęło swym geniuszem mistrza, 
a on w kamieniu młotem żywe dzieło stworzył – 
posąg boskiej piękności. 
Gdyby posąg ożył, 
gdyby usta w kamieniu zakrzepłe wykrzywił, 
nie przeraziłby tłumu swym życia wskrzeszeniem, 
nikt z ludzi by się życiu Posągu nie zdziwił, 
tak był piękny. 
A błyszczał jak gwiazdy geniuszów. 
Usta – jak krwią nabiegłe, tętniące w kamieniu, 
włosy – myślałbyś, źe się w łunę złotą spuszą, 
oczy od łez kamiennych błękitnie się mienią. 
Posąg tak ducha pełny, źe serca porywał 
i niósł wysoko, pięknem olśnione w przestrzenie, 
gdzie gorąca, tętniąca wrzała Prawda żywa, 
spieniona w perłowate, tęczowe strumienie.