Pożegnanie południa

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
W tym domu na szczycie najwyższej palmy wschodu 
będą drzwi uchylone dla smutku jak drzwi do ogrodu. 
Jak o lasce, o dzwonach wypukłych przyjdzie ten sam zachód, 
który poznamy po twarzy zmęczonej i po lat zapachu. 
To może być w tyrolu zielonym, w himalajach i w alpach, 
wychyną krainy, zwierzęta i oceany, tylko dłużej w dal patrz. 
Twoich oczu nie zasłoni nikt i wieczór ciszej zwęży 
jar naszej troski i spokój zawiesi jak księżyc. 
Fantastycznym motylom gwiazdy rozszerzą się – skrzydła, 
z muzyką odpłyną komety, kiedy już świadomi wrośniemy w zielony widłak. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Co dzień kupuję bilet na pociąg który nie odejdzie 
znużenie łyka dym odjazdów do Palmas 
w jesień kurier uderza ze wspomnień w pędzie 
w książkę chowam wspomnienia o palmach 
Jak kataryniarz z ziemi odległej o wieki 
idę z papugą wspomnień w ulice doków 
dalej od piekieł 
noszę pieśń przemęczoną od kroków 
Wracam w ulice wydęte od wiatru: – 
manekinom oczy dzwonią z balkonów 
obsuwają spojrzenia przez miasto 
wolniej dzwonu 
Gram: noc wygrywam czując dnia niedopał 
twarze na pieśni mojej jak czerwona krecha 
I z oczu manekinów zbutwiałe trociny 
oknem wyrzucą monety niecierpliwych śmiechów 

Wyślij za pomocą:Stojąc pod niebem bez góry i dołu 
tętnię dojrzały do wielkości gwiazd. 
Własnych zaklęć ogromne koło 
krążę po niebie płynącym w czas. 
W sklepieniu cichym jak śmierć słowików 
nagle porywa mosiężny cyklon 
i tylko ludzie zostają – podobni 
rozdartym nad śmiercią cyrklom. 
A tu dzwonią światy obojętne, 
maczek gwiazd zamieniony w kosmos, 
rosną groźnie światy obojętne, 
przybliżone planety rosną. 
Oto droga bez góry i dołu. 
Kto widział nieba zamknięty strop? 
Oto przestrzeń trójkątów i punktów, 
linie dłoni przedłużone w głąb. 
Wtedy w sen pierwotniejszy od planet 
płyną masy coraz dalszych kół. 
O, rozrąbać cień meteorów ciosem 
snu jak toporem: na pół!
Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Wiedziemy wonny żywot wagabundów 
codziennie jasne słowa wdychamy jak opium. 
Przestrzeń potrafi wchłonąć nas jedną sekundą 
w którą się płynne serca całą wieczność topią 
nocami podchodzimy do otwartych okien 
wylatujemy w sady kwitnące jak zapach 
patrzeć jak senna zieleń ciepłe niebo żłopie 
jak cisza dźwięcznym światłem w szyby zacznie kapać. 
Potem płyniemy wolno w ciepłych żaglach cieni 
we wzdęte morza światła brzęczące jak pszczoły 
odrzucające błękit odpływów jak włosy 
na białe ciała ławic wolno zbiegłe dołem. 

Wyślij za pomocą:Ludzie prości i zbrojni, więc smutni, 
wchodzili na okręty omszałe; 
niebo grało podobne do lutni 
srebrnej chyba i kwiatem pachniało. 
Od uliczek rzeźbionych w cieniu 
szła procesja czy biały świt 
i świergotał jak ptak na ramieniu 
żywot mądry rosnących lip. 
Potem morza dzieliły się, tarły 
szorstką skórą bokiem o bok; 
coś wschodziło, a potem marło, 
nie odgadnąć: przez dzień czy rok. 
Gwiazdy były nisko jak gołębie. 
Ludzie smutni nachylali twarz 
i szukali gwiazd prawdziwych w głębi 
z tym uśmiechem, który chyba znasz. 
Potem lądy się otwarły jak bramy, 
góry mrucząc prowadziły pod obłok, 
więc rzucali w fale nieba kamień, 
żeby zmierzyć głębie nieba pod sobą. 
I na wiatrów rozłożystych wydmach 
sieli drzewek młodziutkich las, 
i marzyli złotych dębów widma 
z tym uśmiechem, który chyba znasz. 

Wyślij za pomocą:Wiersz jest we mnie zły, obcy, zły i nienawistny,
i pali moje noce gorejącym ogniem,
idzie przeze mnie tłumny, rozkrzyczany sobą
jak pochód ulicami niosący pochodnie.
Wiersz jest zły, nienawistny, chce rozerwać formę
(Jak to ciężko zakuwać wolnego w kajdany),
chociaż wydrę go z głębi palącego wnętrze,
nigdy całkiem nie będę jego władczym panem.
Z krzykiem szarpie się, męczy, aż strzeli wołaniem,
potem stanie się obcy, przyjaciel niedoszły,
stanie w progu zamarzłym, płonący, stworzony,
i pójdzie w mróz wieczorów tam, gdzie inne poszły.
Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński