Światy

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Otom szary od pyłu tylu wieków, 
a zawsze na osiodłanej chmurze. 
To sny te miasta wołające: \\”Człowieku!\\”, 
to rzeczywistość: kiedy oczy zmrużę. 
Otom tak w drodze długiej zmalał, 
że sam ledwo widzę swoją postać. 
Tylko dudnią szkice elementarnej chwały. 
Śmierć mi wszystkie drogi zarosła. 
I coraz mniejszy jestem – jak gwoździk, 
ostatni gwoździk – mówią – do własnej trumny. 
Trzeba aż tyle nocy płakać z głupoty 
i teraz dopiero – mówią – rozumny? 
kwiecień/maj 41 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Na samym końcu nocy planetarium płaskie jak trwoga.
Zgniły zapach liści szeleści od kroków aniołów.
Chodź, przyjaciółko, drogami nakreślonymi nad drogą,
gdzie wiruje horyzont z blachy – jak żółte koło.
Połów jest przykry. Gwiazdy w gorączce czerwone
przekreślają obiektyw i drżące gryzą jak osy.
Tam urojone bawoły, zodiaki straszniejsze od skonu
i najpiękniejsze dziewczęta schodzą po niebie boso.
Glosy wibrują długo, wikłają elipsy torów.
Mali pasterze idylli przystają dmąc w cieniutkie flety.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
najdroższa, 
dni jak bańki mydłem gryzą w oczy 
to boli. 
Przestrzeń – 
nie da się przekroczyć 
przyjdź tam: – 
jest szeroko, 
ludzie spłyną obojętnie obok – 
– pnie wypalonych drzew. 
Z tobą 
popłyniemy przestrzenią: głębokość 
rzeka 
seledynowej ciszy przesypie w powiekach 
rzeki: – owijają słońce na maszt 
wyspa, którą znamy, którą znasz, 
jest niedaleko. 
nasz marzec 
z nadzieją na nasz maj 
Zuzeńce 
Krzysztof

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Matce 
Wyjść na ulicę w niebieski, letni zmierzch, 
dymią fajki jak zapach zielonych brazylii, 
gwiazdy jak ryby zabite wypływają na wierzch, 
znad gitar – kapelusze jak czarne pluszowe motyle. 
Wyjść na ulicę: kołyski zwiewnej muzyki i bajek, 
tam grają katarynki jedwabny stuletni walczyk. 
Ten niderlandzki obraz z porcelanowych fajek, 
z baldachimów dłoni kobiecych i strun kobiecych palców. 
Otom dzieckiem, skrzydłem jednodniowych przeczuć. 
Jestem tylko chłopcem, który płacze nad zabitym ptakiem. 
Nie przeżyłem tylu lat i drzew, co ten wieczór. 
Jestem chłopcem, który płacze nad zabitym ptakiem. 
luty 41r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Matko! czy są gdzieś jeszcze te ciche godziny 
snów o sławie, zwycięstwie i życiu-bezklęsce, 
marzone i zaklęte: z Bogiem, sławą, synem. 
Matko! czy są gdzieś jeszcze te jasne godziny? 
Godziny… zgonów, życia podeptane butem, 
rozbite na minuty i sekundy bólu, 
w ostrza broni i walki potrzebą przekute, 
ciążące z krokiem naprzód ołowianą kulą. 
Były dni – rozpalone szczęściem niezmierzonym, 
były dni – zachlapane błotem lilie białe, 
były dni – jak perłami usiane korony, 
były dni ciche, smutne, nijakie, nieśmiałe. 
Ty zawsze jesteś we mnie, trwasz we mnie krwiopłynem 
i trwasz tak ziemsko, jednak nadczasowo… 
Jak Chrystus cudze przyjmująca winy 
i cudze krzyże niosąca nad głową. 
Nad nami miłość żywa, bo bogata, wieczna, 
nie zakwitła na rwanych rozognieniem ranach, 
miłość jak przystań spokojna, bliskością bezpieczna 
i jedyna wzajemna bez rany poznana…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Dzisiaj jest dzień bez ciała, 
nabrzmiały miejskim kurzem, 
zamknięty w liści chórze 
na ptasich mwałach. 
Gdzieś idą obcy ludzie, 
gdzieś płynie obce miasto 
i głos wśród huku zasnął 
na bruków grudzie. 
Chcę drogą iść po niebie 
w ulice długie, puste, 
bezbarwnych oczu lustrem 
Poszukać Ciebie…