Piosenka

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ten kataryniarz jest kukłą z dziecięcych jarmarków, 
przychodzi ze strony wiatru, ze strony umarłych parków. 
Spod kapelusza podnosi twarz podobną do gwiazd, 
na katarynce ma zwierzę o sierści błękitnej jak gaz. 
Powoli podchodzi do czarnych okien na czwartym piętrze, 
gdy lęk porasta znużenie i chmury coraz większe 
unoszą się i jak ptaki wirując śpiewają głośno – 
– Wklejony w szybę, czeka, a ściany jak liście rosną. 
Przenika w serce znużenia i staje widomie przy was, 
gdy zmierzchu wosk się leje i płasko zastyga na szybach. 
Wtedy zamknięci w pokoju ogromnym, napiętym jak łuk, 
malejąc w lęku białym do rozmiarów kropli, 
widzimy: wyciąga długie pasma śmiertelnej melodii 
i prowadzi nas w wieczór jak w nieskończony grób. 
30.I.4l r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Jestem sam, ja i puste dni zmierzmem brunatne 
jak liście poskręcane jesienią w agonii. 
Dni z szelestu wysnute, z nocy bez majaczeń, 
zwarzone cichym skrzypem kłamanej ironii. 
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 
A może dni te skłamal ktoś, tępy przechodzień 
plugawiący rożowe odblaski i słowa, 
i może kłamstwo spadnie szarzejącą nocą, 
dni się zjawią zielenią i powiedzą: prowadź. 
Skry sypną purpurowe z marzących obłoków 
i szczęście białym koniem zatętni pode mną, 
i powiem : naprzód, szczęście! Dni szeregiem runą 
przez noc pachnącą bzami i gęstością ciemną.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Już nie umiem mówić, a wasze słowa – śrut, 
szeleszczą jak środek różowej muszli – obojętne. 
Przecież upływa zielona krew ziemi, strach i głód, 
a zwierzęta chodzą po ziemi jak niebo piękne. 
Bóg jest najprostszy – przybliżone morze wschodu. 
Nie ma tajemnic. Żółty piasek, woda i ogień, 
gdzie schodzą wilki szare jak sen śniony na ławce ogrodu, 
a kwiaty płyną przeze mnie jak przez szybę, gdzie kwitnące głogi. 
Gdzie kwitnące głogi – polana, a cienie szerokie jak deski. 
Wiatr zrywa czapkę włosów pełną, ptaków i trawy. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Las nocą rośnie jak jezior poszum. 
Droga kołysze we mchu, we mchu. 
Ciężkie kolumny mroku się wznoszą. 
Otchłanie puste z ciemności płoszą 
krzyk zły, wysoki jak ze snu. 
A dołem potok ludzi i wozów 
i broni chrzęst we mgle, we mgle. 
Spod stóp jak morze wydęte grozą 
nieujarzmiona piętrzy się ziemia 
i głosy ciemne leżą w przestrzeniach 
jak to, co czeka obce i złe. 
Żołnierze smukli. Twarzyczki jasne, 
a moce ciemne trą się i gniotą, 
lądy się łamią, sypie się złoto 
i chyba pancerz ziemi za ciasny 
pęka, rozsadza i grzmi, i grzmi. 
Twarzyczki jasne! na widnokręgach 
armie jak cęgi gną się i kruszą. 
O moi chłopcy, jakże nam światy 
odkupić jedną rozdartą duszą? 
Kochać, a to się wydaje mało, 
ginąć – to słabość tylko wyzwolić, 
bo nie nadąża chłopięce ciało, 
a ciemność stoi i grzmi, i grzmi. 
Las nocą rośnie. Otchłań otwiera 
usta ogromne, chłonie i ssie. 
To tak jak dziecko, kiedy umiera, 
i tak jak ojciec, który żyć musi. 
Przeszli, przepadli; dym tylko dusi 
i krzyk wysoki we mgle, we mgle. 
27 VI 44 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Szary pejzaż tętni kroplami 
w rzeki gęste, lśniące jak ołów, 
noc przepędza do pustych obór 
czarne chmury, stada bawołów. 
Po wądole nakisłym zmierzchem 
pełźnie szumem chmur szarych liszaj, 
przez zasiane w ugorach cisze 
dzień brzeziną schodzi przez pole. 
1939r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Pójdź, smoku mój dobry, lasu pełny, 
o oczach gasnących każdym obojem wiatru, 
o oczach pełnych smutków szybkostrzelnych. 
Nocą chodzi żal dookoła jak patrol. 
O – statki odchodzą w dół rzek. 
Na zakręgu dróg wybucha drogowskaz, 
który obiąkai nas setny, tysiączny, dwudziesty. 
Pola zgniłe odrywa wiatr od ziemi – 
– pełne troski. 
Każdy z nas: 
chodzimy przez wydmy zaklute ostem i rdestem 
do gór szklanych – warowni nieba.