IV. Dni

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Dokąd to jeszcze? Ten cień stoi we mnie 
jak obrnz wieczny mego zatrncenia, 
rdzewieje tarcza i gorzknieje ziemia 
pod zamyśleniem moim obosiecznym. 
O, bo ja jestem mieczem krzywdy wszelkiej, 
przez moje ręce wyciągnięte we śnie 
wędrują grzechy jak milczące węże 
i wytryskają z palców jako pieśni. 
I czego dotknę, to się łzą pokryje 
jakoby rosą, tylko że tak słoną, 
że się nie pięścią – całą ziemią biję 
w pierś, której nigdy win nie odpuszczono. 
O, bo i jakże odpuścić, że człowiek 
zapomniał głosu mówiąc w bożej mowie. 
I gdzie postąpię, pęknie mi pod stopą 
ostatni kamień, a dalej już ciemność, 
i jestem jak ten pierwszy człowiek po potopie, 
który zawinił. Więc wtedy nade mną 
też blasku nie ma i w dłoni mi próżno, 
jakby z niej krzyż wyjęto i włożono topór, 
i jestem duszą smutku po ciałach podróżną, 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Matko! czy są gdzieś jeszcze te ciche godziny 
snów o sławie, zwycięstwie i życiu-bezklęsce, 
marzone i zaklęte: z Bogiem, sławą, synem. 
Matko! czy są gdzieś jeszcze te jasne godziny? 
Godziny… zgonów, życia podeptane butem, 
rozbite na minuty i sekundy bólu, 
w ostrza broni i walki potrzebą przekute, 
ciążące z krokiem naprzód ołowianą kulą. 
Były dni – rozpalone szczęściem niezmierzonym, 
były dni – zachlapane błotem lilie białe, 
były dni – jak perłami usiane korony, 
były dni ciche, smutne, nijakie, nieśmiałe. 
Ty zawsze jesteś we mnie, trwasz we mnie krwiopłynem 
i trwasz tak ziemsko, jednak nadczasowo… 
Jak Chrystus cudze przyjmująca winy 
i cudze krzyże niosąca nad głową. 
Nad nami miłość żywa, bo bogata, wieczna, 
nie zakwitła na rwanych rozognieniem ranach, 
miłość jak przystań spokojna, bliskością bezpieczna 
i jedyna wzajemna bez rany poznana…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Na polu obrodziły dni: – 
wydziobują nasiona które zasiałem przedwczoraj 
jak wróble… 
Zachód zmierzch parków zaorał 
kolejno kupuję rnakaty wieczorów 
każdego dnia droźsze… 
Moźe to słońce potopu 
zachodzi dzisiaj nad arką 
na diunach odwiecznych jak cisza… 
i barką 
słońcem przez rzeki odpłynę. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Kraju, kraju ujrzany przez zielone szkło.
Szare osiołki płyną jak łzy zarosłym dnem wspomnienia.
Te krajobrazy, nim spadną, wiszą na rzęsach i drżą,
Szare osiołki płyną, jak łzy – zarosłym dnem wspomnienia.
Miniaturowe domki, dalekie o całe powietrze,
o tabun dni i obłoków dalekie o czyjąś śmierć.
Płyną przeze mnie osiołki zarosłym dnem wspomnienia
i rosną we mnie lata jak czarna, zjeżona sierść,
luty 41 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Drzewa – to chmur zgęszczenia, 
pod nimi dzwoni ziemia, 
nad nimi rwą wezbrane 
planety z brązu lane. 
Lasy – smutku zielone 
serca w szmer przemienione, 
pod nimi piły lament 
białymi jęczy kłami. 
Drzewa bawoły złote 
dymiły rudym potem, 
z pomrukiem ciała kładły 
ku ziemi, aż upadły. 
Drwale w śmiechu sypali 
zęby jak sznur korali. 
To piłą – ciszy przytną, 
to śmiechu białą brzytwą. 
Liście jak oczy wydrą 
lśniące zieloną krzywdą, 
to korę ciemną z ciała, 
aż tryśnie krew dojrzała. 
A nocą w sen zagięci – 
– w warczący wir pamięci 
zobaczą drwale w lęku, 
przykuci nocy ręką, 
idące na nich prosto 
topory sosen ostre. 
22 listopad 41 r

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Moje okręty samotne, żałosne jak psy zgubione, 
aniście ptaki, ani obłoki spłowiałe. 
Na rufach waszych postaci tkane z białych koronek. 
Aniście gwiazdy, ani zwierzęta małe. 
Kto by was dojrzał w czarnych kwadrygach zawiei, 
gdzie tylko miasta stoją ukośne i drżą, 
gdy tak spokojnie wpływacie w niebo, co tak się chwieje 
jakby kołyska wybudowana cichym łzom. 
Przez wszystkie zimy płyniecie ciszej niż ogień, 
olinowane cienką rozpaczą nitek pajęczych. 
Aniście ptaki, ani obłoki ze snów najcieńszych, 
bo nieporadnie stojąc przed płótnem wyblakłej drogi, 
namalowałem w głębi perspektyw płonący, ósmy kolor tęczy. 
dn 16.II.41 r