Wspomnienie

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Tego dnia, gdy wracałem do piekła 
przez ulicę jak ciężar powietrza, 
przez tę ciszę, gdy wzrok mi już uwiądł, 
przez tę ciszę, gdy płacz mi już wietrzał. 
powracałem po tęczy do piekła… 
Z napęczniałych chmur cmentarnianych 
łoskot werbli żałobnych mnie owiał 
tego dnia, gdy wracałem do piekła, 
a zabrakło już złota na słowach, 
przechodziłem od chmur cmentarnianych… 
Po kolumnach drzew świtem różowych… 
parki gęsto omszyły łuk ulic, 
taktem nocy schodziłem na przestrzał 
w ciężkiej barwie wypukłych dni-kuli 
przez brzeg morza od świtu różowy… 
Zieleń parą błękitną wybuchła, 
czułem ciszę czerwoną i gładką 
tego dnia, gdy wracałem do piekła, 
wybarwiłem ostatni raz: \\”Matko!\\”, 
kiedy zieleń jak opar wybuchła… 
i stanąłem na świtu krawędzi, 
który dzwony rozcinał na struny, 
tego dnia gdy wracałem do piekła, 
dzień widziałem huczący jak łunę 
i stanąłem na świtu krawędzi… 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
O ty! Piękno konia, w którym grają 
jak włókna traw lotnych żył sploty, 
albo ty, gwiazdo wyrzeźbiona w gotyk, 
albo ty, barwo w czas burzy. 
Czymże jesteś, czy grzechem, czy Bogiem? 
Oto gałąź, która cieniem na piasku 
tak odbija się, a słychać szelest, 
jakby była tą zieloną w górze. 
Oto smutek w oczach dziecka, który 
ma pozory listków w czas zagłady, 
a jest słodki niezdarnym ramieniem 
i tak groźny nawałą tych klęsk. 
Oto taniec pyłów, to zwierzęta 
odchodzące w dół do wodopoju 
omijają zapatrzonych świętych, 
którzy trwają u wrót nie domkniętych. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
W pokoju zabitym odległością ze wszech stron 
słyszę pustką strzelają pociągi w wiaduktach. 
Szeleszczą 
dłońmi z szorstkiego sukna 
wiatry zamknięte w jałowych milczeniach. 
Dalej wieczór zapadły jak nasyp. 
Każdym krokiem zmierzchu zostaję odległej 
słyszę: najniepotrzebniej 
biegnie pies przez nadbrzeżny piasek. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
1
Skrzypią koła w piastach,
piast ma włosy jak szelest snu,
a aniołowie przynoszą mu niebo i bochen.
Od pułapu dym odwisł skórą niedżwiedzią.
Opędź
dom od wilków, od płomienia ich kłów. 
2
Czy tylko te dzwonki, wielokropki owiec,
i zimny marmur mleka, echo z malin i snów,
gdzie płowowłosy dzień i żytni człowiek, nie człowiek – sosnowiec,
gdzie chodzą cienie zielone jak cienie mlecznych krów?
Za oknem las nasunięty jak czapka
na dom, na pejzaż pszennych chałup.
Za dużo mi tej ziemi na sielankę pasterską,
na ojczyznę mi tej ziemi za mało. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Wiatr, co krajobraz w kształt milczenia nadął 
niesie żagle z umarłych okrętów. 
To znaczy: sen dopełniał radość. 
To znaczy: śmierć, lub znaczy: święto. 
I sterowanie sosen w blasku, 
i bicie sercem w mur. 
To znaczy miłość na obrazku, 
który oberwał sznur. 
I strumień tonów, które milczą. 
(Po śladach węszy biały borsuk.) 
Samotność – to nie znależć tylko 
i błądzić jakby drogą morską; 
żeglować tam, gdzie przeszelił uśmiech, 
gdy burLe tam, gdzie uśmiech tworzył, 
i takim pustym być nim uśniesz, 
jak kadlub snu na morzu. 
Wtedy przychodzisz śniegiem boso, 
jak białe listki – stopki masz 
i jesteś jak plomieniom sposób, 
by się zmieniły w ognia płaszcz. 
III.42 r Stawisko

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Dzień jak popiół sypie w rozwiane włosy drzew, 
latarnie dżwięcznie opadają w mdły asfalt, 
w ciężkich, obrzękłych goryczą warstwach 
godziny nakładają chomąta na wynędzniały gniew. 
Każda szyba grozi zerwaniem wątłego dnia, 
wystawami domy spływają obok spojrzenia. 
Trzeba uważać: 
czas się zbyt łatwo na przeszłość zamienia, 
dzień topi się za każdym krokiem w szeleście – w bzach. 
Blade przedmieście lęka się pąków chwil. 
(Kto malował na płotach pejzaże dalekiego morza?) 
Na co znowu czekałem? 
Dzień w kadzielnicach ulic gorzał, 
świt budził świsty fabryk – zaczajonych w chmurach wilg. 
38 39? r