Wróble

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Nie wierzę w twoje oczy, jak się nie wierzy w niebo. 
Wilgotne chmury. Jak co dzień wracam z własnego pogrzebu. 
Małe psy biegną naprzeciw jak nieme zwierzenia wieczoru. 
Przepływam na ukos ulic, na ukos godzinom i porom. 
Jakie to ptaki dolecą? Przestrzeń Pęknięta na pół. 
Jaki to murarz rozklei wzniesiony przez ciebie mur? 
Kto przeciw śmierci stanie i wzrokiem zatrzyma prąd ten? 
Rzucam na ciebie gwiazdę jak naraz modlitwę i klątwę. 
Listy pieczęcie na trosce. Nie wierz tym słowom, nie wierz. 
Oto umarły dziś rano, nie spotkam cię w czarnym niebie. 
grudzień 40 r

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Dziewczynka o oczach jak ścięty jawor 
mieszka w domu z martwej cegły i smutku. 
W szklanym zmierzchu podchodzi do okien, gdy rdzawo 
zapalają się wiatrem rude osty w ogródku. 
Wiatr ma skrzydło złamane, jest chorą wilgą, 
płacze długo. Umiera zduszona fuga wieczoru, 
a od alej wieją senniej gwiazdy i wilgoć, 
i niebo nakrapiane jak sen mLJchomorów. 
Na ukos nieba schodzi wiotki jeleń melancholii, 
w wątłe dłonie dziewczynki kładzie oczy z błękitnego szkła. 
Powiedziałbyś: to echo długim wiatrem boli, 
woskowa zjawa trwogi szczytem alej szła. 
Niesie chłodem błękitnym, chłód zapala palce. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Dymy pachnące jak kolumny nieba
nad drzew siwieniem wysoko, Wysoko,
i w niewidzialnym odbicie potoku.
Czyśmy tak tylko zamyśleni w Bogu,
czy nas już nie ma?
To wszystko jesień. Wszystko znów ominie.
Ciało i popiół, i smutek ten sam,
i cisza wielka stoi na głębinie,
nienasycony, ciemny dzban.
Wiem: to te same kołowroty sklepień
huczą u świateł wysoko, wysoko,
kule ogniste i znaki na niebie,
te same idą posągi obłoków.
A ja tam w dole jestem człowiek jeno,
ja nie poznaję jesieni i rzek,
spięty krokami z bolesną ziemią,
ledwie przeczuwam daleki brzeg.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Kraju, kraju ujrzany przez zielone szkło.
Szare osiołki płyną jak łzy zarosłym dnem wspomnienia.
Te krajobrazy, nim spadną, wiszą na rzęsach i drżą,
Szare osiołki płyną, jak łzy – zarosłym dnem wspomnienia.
Miniaturowe domki, dalekie o całe powietrze,
o tabun dni i obłoków dalekie o czyjąś śmierć.
Płyną przeze mnie osiołki zarosłym dnem wspomnienia
i rosną we mnie lata jak czarna, zjeżona sierść,
luty 41 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ogniu burz magnetycznych! Odwracasz bieguny. 
Widzę przez sen aniołów unoszących prąd, 
odbiciem w morzu wszczęte niedojrzałe łuny 
Jak wzniesione pochodnie zwiastujących rąk. 
Pękają kry okrzepłe; na nich domki rdzawe 
wypalone mrowiska runą w czarny piach, 
i tryska źródła pręt, jak namiot spada w trawę, 
1 gmle człowiek, który nie większy był niż strach. 
Widzę lądy żelazne rozstępujące się, 
rana.mepogod nad nimi i błyskawic szept. 
Oto jestem aniołem zamkniętym w źywy sen, 
pożywającym ogień z niedostrzegalnych drzew.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Nocą białą, gdy księżyc szybuje na chmurach jak gacek,
odpływają dęby zielone przez martwe wyręby widzeń.
Za polaną szeroką jak echo się zaczaj
i słuchaj słów miarowych nocy.
Przez kartofliska dymiące w zamglonym miesiącu
zobaczysz pochód świętego idący w takt wierzby:
fale królików leśnych, same w szeleście gorącym,
psy oniemiałe nocą i konie błyszczące.
A na kołyskach świerków
skowronki osiadające w ławice świergotów.
Zobaczysz oślizłość księżyca jak pnącze
i pochylone jelenie, które zbierają w oczy żywe złoto.