Sam

Wyślij za pomocą:Za krawędzią wszystkich dni, miesięcy
odpadłeś zamknięty w biały krąg.
Brodzisz przez świat spłowiały, brzęczysz
u szyb nabrzmiały jak bąk.
Pory roku są wszystkie naraz,
spływające przez smutek szyb,
widać wiadukt, drzewo, garaż
jak uschnięte liście lip.
Znów nie wrócę, tak brnę coraz dalej,
w gorączkowy koronkowy motyw,
kiedy słychać jadące beze mnie śpiewne,
smukłe widma lokomotyw.
szpital, III.1941 r.
 
Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Na samym końcu nocy planetarium płaskie jak trwoga.
Zgniły zapach liści szeleści od kroków aniołów.
Chodź, przyjaciółko, drogami nakreślonymi nad drogą,
gdzie wiruje horyzont z blachy – jak żółte koło.
Połów jest przykry. Gwiazdy w gorączce czerwone
przekreślają obiektyw i drżące gryzą jak osy.
Tam urojone bawoły, zodiaki straszniejsze od skonu
i najpiękniejsze dziewczęta schodzą po niebie boso.
Glosy wibrują długo, wikłają elipsy torów.
Mali pasterze idylli przystają dmąc w cieniutkie flety.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
A oto już i jesień. Ptaki są jak dłonie, 
jak dłonie pożegnalne nieba dla złej ziemi. 
Placzmy czasu, ach, płaczmy z sercami żywemi, 
smutni tacy, samotni, nie nazwani dniem. 
Już nam pokazał Bóg czy szatan krwawe miasta, 
w których jeno się dymy z wolna unosiły 
jak umęczony anioł nad kolebką śmierci. 
Już nam ten nóż przytknięty aż do serca wrastał, 
tak długo trwał przy piersi, a gruzy mówiły 
i każde drzewo martwe wraz z nimi śpiewało: 
\\”Otoć się w proch obracasz, nieobaczne ciało\\”. 
Jestże coś ponad ciemność? – pytaliśmy płacząc, 
gdy spośród stolic martwych nikt nie wyszedł do nas, 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Dla Z. 
Muszę odejść… noce drżą w napiętych żaglach. 
Muszę odejść… droga pijana się słania, 
płótna wzdyma cisza szalejąca, nagła, 
latarniami noc znów elegie wydzwania. 
Nie żegnajcie… morze opiło się wiatru,
niespokojne, szarpie grzywy szkła rozbite, 
gorzkie bryzgi piany ślady statków zatrą 
i odpłynę srebrnym argonautów mitem. 
W słonych zmierzchach schodzę na białe wybrzeża, 
w szeleszczące puszcze wilgotne jak barwy, 
nawołuję w echa,
już mi portów nie żal, 
kiedy ciszy lazur w silne dłonie narwę. 
Raz się tylko zbudzę jak w dalekiej pieśni, 
ty mi wyjdziesz cicho, jak dawniej, naprzeciw, 
ręce dasz mi wonne w ciepłym świcie, wcześnie, 
pobiegniemy w zieleń wolne, leśne dzieci… 
9.II.(39)

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ten wiersz jest żyłka słoneczna na ścianie
jak fotografia wszystkich wiosen.
Kantyczki deszczu wam przyniosę –
wyblakłe nutki w nieba dzwon
jak wody wiatrem oddychanie.
Tańczą panowie niewidzialni
„na moście w Awinion”.
Zielone, staroświeckie granie
jak anemiczne pączki ciszy.
Odetchnij drzewem, to usłyszysz
jak promień – naprężony ton,
jak na najcieńszej wiatru gamie
tańczą liściaste suknie panien
„na moście w Awinion”.
W drzewach, w zielonych okien ramie
przez widma miast – srebrzysty gotyk.
Wirują ptaki płowozłote
jak lutnie, co uciekły z rąk.
W lasach zielonych – białe łanie
uchodzą w coraz cichszy taniec.
Tańczą panowie, tańczą panie
„na moście w Awinion”.
szpital, kwiecień 1941

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Drzewa – to chmur zgęszczenia, 
pod nimi dzwoni ziemia, 
nad nimi rwą wezbrane 
planety z brązu lane. 
Lasy – smutku zielone 
serca w szmer przemienione, 
pod nimi piły lament 
białymi jęczy kłami. 
Drzewa bawoły złote 
dymiły rudym potem, 
z pomrukiem ciała kładły 
ku ziemi, aż upadły. 
Drwale w śmiechu sypali 
zęby jak sznur korali. 
To piłą – ciszy przytną, 
to śmiechu białą brzytwą. 
Liście jak oczy wydrą 
lśniące zieloną krzywdą, 
to korę ciemną z ciała, 
aż tryśnie krew dojrzała. 
A nocą w sen zagięci – 
– w warczący wir pamięci 
zobaczą drwale w lęku, 
przykuci nocy ręką, 
idące na nich prosto 
topory sosen ostre. 
22 listopad 41 r