Powrót

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Las nocą rośnie jak jezior poszum. 
Droga kołysze we mchu, we mchu. 
Ciężkie kolumny mroku się wznoszą. 
Otchłanie puste z ciemności płoszą 
krzyk zły, wysoki jak ze snu. 
A dołem potok ludzi i wozów 
i broni chrzęst we mgle, we mgle. 
Spod stóp jak morze wydęte grozą 
nieujarzmiona piętrzy się ziemia 
i głosy ciemne leżą w przestrzeniach 
jak to, co czeka obce i złe. 
Żołnierze smukli. Twarzyczki jasne, 
a moce ciemne trą się i gniotą, 
lądy się łamią, sypie się złoto 
i chyba pancerz ziemi za ciasny 
pęka, rozsadza i grzmi, i grzmi. 
Twarzyczki jasne! na widnokręgach 
armie jak cęgi gną się i kruszą. 
O moi chłopcy, jakże nam światy 
odkupić jedną rozdartą duszą? 
Kochać, a to się wydaje mało, 
ginąć – to słabość tylko wyzwolić, 
bo nie nadąża chłopięce ciało, 
a ciemność stoi i grzmi, i grzmi. 
Las nocą rośnie. Otchłań otwiera 
usta ogromne, chłonie i ssie. 
To tak jak dziecko, kiedy umiera, 
i tak jak ojciec, który żyć musi. 
Przeszli, przepadli; dym tylko dusi 
i krzyk wysoki we mgle, we mgle. 
27 VI 44 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Unosisz to wszystko. Gdzie ponad chmury uniesiesz?
jak abecadło dzień narodzin powtarzasz wielokroć.
Na drodze śliskie wikliny, domki szare, jest mokro,
czy to zima, lato, jesień.
Tyle wieków, a nie wyrosłeś
ponad spojrzenie małe, nie mniejsze niż płacz i uśmiech.
Nie tel} to czas, kiedyś był do jaskółek posłem –
to tylko oddech czasu: zbudzisz się, uśniesz, uśniesz.
Wyjdź, wyjdź pod niebo, wyjdź pod białą zamieć,
zanim wrócisz w grób kamiennych miast.
Tam ty:
papierowy żołnierz,
czekasz na urojony wystrzał
stojąc w nieustannej ulewie gwiazd.
II.41 r

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ostatnia jaskółka – pożegnanie urwane z okna. 
Jestem sam w mieście otoczony przez zło. 
Od ulic pochlebnie nawisłych 
odrywam za krokiem krok 
martwy. 
Na bulwarze unoszonym przez opar 
liście – ciszy zielony bastion, 
nie poruszone. 
Wszystkimi ulicami naraz świat się okopał. 
Pilnuje mnie – rodzinne, wrogie miasto. 
Nie znam twej fotografii 
odklejanej o świcie z murów. 
Głuchnie gwiazd kolorowy afisz 
w ścianach 
z krwi i marmuru. 
Nie pamiętam dzisiejszego świtu, 
tak mnie noc, dzień omija. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Aniołowie, aniołowie biali, 
na coście to tak u żłobka czekali, 
po coście tak skrzydełkami trzepocząc 
płatki śniegu rozsypali czarną nocą? 
Czyście blaskiem drogę chcieli zmylić 
tym przeklętym, co krwią ręce zbrudzili? 
Czyście kwiaty, srebrne liście posiali 
na mogiłach tych rycerzy ze stali, 
na mogiłach tych rycerzy pochodów, 
co od bata poginęli i głodu? 
Ciemne noce, aniołowie, w naszej ziemi, 
ciemne gwiazdy i śnieg ciemny, i miłość, 
i pod tymi obłokami ciemnemi 
nasze serce w ciemność się zmieniło.
Aniołowie, aniołowie biali, 
o! przyświećcie blaskiem skrzydeł swoich, 
by do Pana trafił ten zgubiony 
i ten, co się oczu podnieść boi, 
i ten, który bez nadziei czeka, 
i ten rycerz w rozszarpanej zbroi, 
by jak człowiek szedł do Boga-Człowieka, 
aniołowie, aniołowie biali.

Wyślij za pomocą:Rzeka pachnie jak ryba.
Ryba jest liściem deszczu
oderwanym od białej gałęzi szelestu,
od zbuntowanych okrętów chmur –
A wyginane rybitwy
złożone do wiotkiej modlitwy
ciągną niebem błyszczący jak brzeszczot,
omotujący ciasno sznur.
Rzeka się w niebie odbija
czy niebo rzekę wymija
tocząc kuliste chmury na drugi brzeg?
Brzeg odległy o bulgot –
– stoisz w słońcu wykuta,
wijesz z muszli zielonej
piosnkę na cztery nuty.
Stoisz w łusce i płoniesz,
w ciszy martwej jak smutek
tylko bieli się po niej
piosnka na cztery nuty.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Deszczu srebrne gałązki rosną 
jak gotyckich krużganków motyl, 
ptaki dzwonki zielone niosą 
na przejrzystych wstążeczkach lotu. 
jeden uśmiech dziecinnych lądów 
błękitniejszy mi jest niż woda, 
bo mnie żłobi niedobra mądrość, 
bo się kończy nieżywa młodość. 
Kurant jeszcze z pnącej się wieży, 
wzgórz zielonych faluje dywan 
i poznaję miasto w obłokach, 
nie wiem tylko, jak się nazywa. 
Z tych wysokich przelotów we śnie 
ludzie mali byli jak kwiaty. 
Przebudzone o śmierć za wcześnie, 
o, rzeźbione w kolorach światy! 
Norymbergi, o Awiniony, 
rączką dziecka rzeźbione w ciszy, 
jeszcze sobie szum wasz przypomnę, 
bo za rok już go nie usłyszę. 
23 IV 44 r.