Piosenka księżyca

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ciepła ciemność na ramionach się oprze,
jest dobrotliwym zwierzęciem milczenia,
ogromna i powolna. Jest cicho. Tak dobrze.
Słychać, jak się zabliźnia stratowana ziemia.
Zdaje się, to rośliny, co łączą tak nieznacznie
drogi bojów żelaznych i serca w ciemności.
w niej. czeka oplot ramion, w których sen się zacznie,
sen wiary, sen miłości.
Zdaje się, jesteś gazelą w cieniach, w huśtawkach wieczoru
lub w chybotliwej wodzie pni zbrązowiałych sieć,
a możeś tylko ptakiem, co przeszedł bór upiorów –
– moje ty światło na zawsze – więc leć.
Ciepła ciemność jak zwierzę ma na szyi ranę;
nie widzę, czuję dłonią – płynie z niej cicha krew.
Nie bój się, gdy zaryczy ta ciemność. O kochana!
to jest już oswojony, zmniejszony czasem lew.
wrzesień 1942 r

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ziemio krwią i ogniem płynąca, 
na rozdrożach twoich stoję – tułacz jesieni 
i zanim cię ramionami ogarnę, 
słyszę takt twego serca, takt moich kroków. 
Serca nieodmienne przez gorzki potop, 
serca spalone czarne 
zawiesić na sosnach twoich – wotum. 
Ziemio nie skojarzona niebu, 
osobna, 
wypalona wiekami, piętnem. 
Milionem grobów 
słyszę rytm twój niedoczekany: 
góry ławą bijące do morza jak tętno. 
Szeroko drży 
oskarżone niebo wbite na zgliszcza – na pal 
i jak period po nocach uderza o burzę żal: 
śmierć mnie ucałuje, śmierć mnie ucałuje, 
ale nie ty. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Jak dzień powitać, który smrekiem do chmur odrósł? 
– Holale, halom kolędować o pułap nieb? 
Gdy potokami krzyk skał ziemię przeszył, 
przcz upłaz! – patrzy prosto w oczy – żleb. 
Regle kolumnadami – lasem koturnieją. 
Horyyzont niżej o niebo świat zwężył, 
naokoło pejzaż przystanął. 
Jeszcze jeden krok, a głową zawadzę o księżyc. 
początek 40 r.

Wyślij za pomocą: I 
Na małych, nieznanych stacjach 
są pociągi martwe i puste, 
gdzie cień dróżnika wypadł z czasu i usnął 
w żółtych, dworcowych akacjach. 
Czas zatrzymany przeciągle dyszy. 
Te stacje są w Singapur, pod Warszawą i w Miami 
i prowadzą je zawsze w szarym bezruchu ci sami 
maszyniści umarli od trwogi i ciszy. 
II 
Czekam na dworcach samotnych i pustych 
licząc gasnące żarówki gwiazd. 
Chodzę powoli, staję przed lustrem 
obcych, sczerniałych pejzaży miast. 
Jest coraz dalej, mży sufit echa, 
w takcie wagonów upływa las. 
Już za daleko smutek przejechał 
w noce gwiaździste, noce bez gwiazd. 
Obce pejzaże są jak pocztówki, 
zwierzęta wycięte są tylko z atlasów. 
Już wyminąłem jasne i ciemne 
widoki wszystkich epok i czasów.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Papier wezbrał, a dłoń jak odcięta 
białym ptakiem biegła po nim sama, 
aż stanęła; wtedy z czaszki zmiętej 
ziała otchłań otwarta jak rana. 
Wtedy wstał znad stołu i na barki 
ciemność spadła, a on nieprzytomny 
poczuł skrzydeł łopot u wargi, 
zaczajony grom u brwi ogromnych. 
Stanął w oknie: o krok las przystanął, 
wśród powietrza napiętego burzą 
nieruchomy, pełen lwów, tytanów 
i upiorów, które oczy mrużą. 
Cały w grozie, rozpłaszczony lękiem, 
człowiek drżał, do czoła podniósł rękę 
i zawołał w las, co stojąc groził: 
\\”Kim ty jesteś, który mówisz ze mnie?\\” 
a już pękał bór tysiącem nożyc 
i pioruny biły w ciemność – ciemne. 
dn. 9.XII.41 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Nie znam tych słów, o które świat się oparł, 
stoi mi murcm dzień, a martwa stopa 
tak się po zicmi ciągnie i odciska 
ślady, w których jest razem krew i krwi kołyska, 
którą jest ciało. Ciało gdzie mnie nosi, 
nie znam tych dróg. Czyżbym ja jeszcze prosił 
przed tym sklepieniem kościołów, na których 
jednym słowcm początku ustawiono góry – 
– ludów, co zawsze w kręgach wirując z planetą 
nie wiedzą, czy jest głód, co sytość? Nie to 
i nie tak się wyroi z nich, co w chmurze grało, 
i przejdzie głos ich w przestrzeń jak do ziemi ciało.