13

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Las nocą rośnie jak jezior poszum. 
Droga kołysze we mchu, we mchu. 
Ciężkie kolumny mroku się wznoszą. 
Otchłanie puste z ciemności płoszą 
krzyk zły, wysoki jak ze snu. 
A dołem potok ludzi i wozów 
i broni chrzęst we mgle, we mgle. 
Spod stóp jak morze wydęte grozą 
nieujarzmiona piętrzy się ziemia 
i głosy ciemne leżą w przestrzeniach 
jak to, co czeka obce i złe. 
Żołnierze smukli. Twarzyczki jasne, 
a moce ciemne trą się i gniotą, 
lądy się łamią, sypie się złoto 
i chyba pancerz ziemi za ciasny 
pęka, rozsadza i grzmi, i grzmi. 
Twarzyczki jasne! na widnokręgach 
armie jak cęgi gną się i kruszą. 
O moi chłopcy, jakże nam światy 
odkupić jedną rozdartą duszą? 
Kochać, a to się wydaje mało, 
ginąć – to słabość tylko wyzwolić, 
bo nie nadąża chłopięce ciało, 
a ciemność stoi i grzmi, i grzmi. 
Las nocą rośnie. Otchłań otwiera 
usta ogromne, chłonie i ssie. 
To tak jak dziecko, kiedy umiera, 
i tak jak ojciec, który żyć musi. 
Przeszli, przepadli; dym tylko dusi 
i krzyk wysoki we mgle, we mgle. 
27 VI 44 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Miasto tańczy drżącego kankana 
w barwnym mleku świateł rozproszone 
dyszy niebo jak zgaszony dywan 
namarszczony z flandryjskich koronek 
asfalt ślisko ucieka przed światłem 
w łuk 
w umarłym kadłubie ulicy 
można bardzo głośno mówić 
można… bardzo cicho krzyczeć. 
Latarniami miasto zgasi gwiazdy 
i dźwięk zacznie w banię nieba wnikać 
sam zostanę na czarnym asfalcie 
balansując krawędzią chodnika. 
II.39r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Nawałnice z wolna się rodzą – 
najpierw to brzęk fletni. 
Dzień rudy tak uderza odchodząc, 
spływając kolorem w kwiat. 
O, rozwiążcie mi ręce dawne – 
prężne konary skrzypów, 
bo zbyt jasno już widzę prawdę, 
jeszcze oślepi mnie blask. 
Oto się niebo odbarwia, 
zamienia się w tabun wichrów, 
jeszcze chwila pogardy, 
a spadnie czarny śnieg. 
A ja brzeg nie nazwany – nazwę, 
wtedy spadnie drapieżność gwiazd, 
gdy w ramionach żelaznych trzaśnie 
szklany sen i rozpryśnie się wiek. 
15 styczeń 1942 r

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Maszty kreślą po niebie słowa gwiezdnym płynem 
i bezruchem się krzyżą na morskim cmentarzu, 
gwiazdy nocą pijane błądzą w czerń-głębinę, 
przytykają do morza rozpaloną twarzą. 
Górą światy płomienią rozczernione smutki; 
głębią błyszczy gwiaździstym niebem noc zamknięta, 
kolorowe latarnie zawieszone w gęstość 
kołyszą się, sygnały w zgubionyd1 okrętach. 
Szybkie z brzegu, nerwowe padają łzy latarń, 
miasta z brzegów migocą ubrnne w koronę – 
– barw i świateł perłowo rozsypanych w czerni 
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 
wynutkujmy z dna nieba gwiazdy zagubione!

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Rzekłbym: Twoje spojrzenie okryte oparem,
twe oczy tajemnicze (błękitne czy szare?),
na przemian uciszone, marzące, okrutne,
odbijające nieba obojętność, smutne.
Pamiętasz te dni białe, ciepłe i zamglone,
które topiły w płaczu serca dzwoo olśniony,
kiedy wzburzone, drżące jakimś złem nieznanym
nerwy szydziły z ducha, co spał w snach zbłąkany?
Ty wspominasz czasami ten horyzont czysty,
który gorzał słonecznie w porze chmurnej, mglistej,
jak ty rozpromieniłaś ten wilgotny pejzaż
skuty w strąconych z nieba promienistych więzach!
O, kobieto cudowna, zwodna auro ciepła!
Czy kocham także śnieg twój i szron w bieli skrzepłej,
czy będę mógł się wyrwać z zimy twojej mroźnej –
– rozkoszy przejmującej bardziej niż mróz grożny?

Wyślij za pomocą:Ach, jak ogłusza to wszystko; to drzewo, 
które przygważdża nieboskłon do ziemi, 
pachnącej wiosną, której jeszcze nie ma, 
choć się przyczaja pąkami lepkiemi, 
szepcząc liściami, których jeszcze nie ma, 
ta wielka rzeka nabrzmiała przeczuciem, 
które roztapia powłokę lodową, 
nim w krę skruszona w słońcu się ocuci 
i ciemną wodą stanie się na nowo, 
ten cień surowy, co przed nami biegnie, 
gdy ogłuszeni przemijamy obok, 
milcząc wierszami, których jeszcze nie ma, 
zanim gwiazdami w poprzek drogi legnie 
zmierzch, w którym wszystko zagłuszymy sobą. 
4 marzec 1942
Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński