Ciel Brouille

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Zasłoń firanki, szklana madonno złudzenia!
JuŹ nie ma nic za oknem, którym uwiądł pejzaź.
Noc, w którą tylko wieczór śmiercią wejrzał,
ciszę w bolesne kraty drzew poplątanych zamienia.
Śmierć w ciężkich ramach z ołowiu wieszam na ścianie.
Zasłoń firanki, szklana madonno złudzenia!
To obojętność spada mi w oczy jak kamień,
gorzki świt deszczu więdnie w niedochceniach.
Smutne pociągi są obojętnym pościgiem,
węszą po śladach pomiętych brudną ulicą,
i każdym świtem płacz mi się zrywa jak wybieg.
Czuję brzęczącą jak komar zgubiony – nicość.
Wieczór bezdomny umarł mi cicho na rękach…
Niebo zapina d1rnury na księżyc jak źeton.
Zasłoń firanki, szklana madonno złudzenia!
Patrzę: wiatr przechodzi pod rękę z umarłą gazetą.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Przejść długim płaczem zapomnianych ścieżek 
przez puste, krwawe wydmy słów i szorstkich spotkań 
spłynąć wykwitem płatków zmiodnialych na wiosnę 
jak cisza biała, gęsta, miękką wonią słodka. 
Przejść… gromnicami drzew odprawić święta, 
krzyżami wonnych dni zasadzić puste drogi, 
O łukach nieba, brudnych przechodniach pamiętać, 
być przyjacielem smutnych i najcichszym bogiem. 
I siać niepokój sumień w oczy – brudne szyby 
na pośmiewisko i na kłamstwa wieków. 
Przez drogi cierpkie, dalekie i gorzkie 
po coś tu do nas przyszedł, boże czy człowieku?

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Dla Z. 
Muszę odejść… noce drżą w napiętych żaglach. 
Muszę odejść… droga pijana się słania, 
płótna wzdyma cisza szalejąca, nagła, 
latarniami noc znów elegie wydzwania. 
Nie żegnajcie… morze opiło się wiatru,
niespokojne, szarpie grzywy szkła rozbite, 
gorzkie bryzgi piany ślady statków zatrą 
i odpłynę srebrnym argonautów mitem. 
W słonych zmierzchach schodzę na białe wybrzeża, 
w szeleszczące puszcze wilgotne jak barwy, 
nawołuję w echa,
już mi portów nie żal, 
kiedy ciszy lazur w silne dłonie narwę. 
Raz się tylko zbudzę jak w dalekiej pieśni, 
ty mi wyjdziesz cicho, jak dawniej, naprzeciw, 
ręce dasz mi wonne w ciepłym świcie, wcześnie, 
pobiegniemy w zieleń wolne, leśne dzieci… 
9.II.(39)

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ostatnia jaskółka – pożegnanie urwane z okna. 
Jestem sam w mieście otoczony przez zło. 
Od ulic pochlebnie nawisłych 
odrywam za krokiem krok 
martwy. 
Na bulwarze unoszonym przez opar 
liście – ciszy zielony bastion, 
nie poruszone. 
Wszystkimi ulicami naraz świat się okopał. 
Pilnuje mnie – rodzinne, wrogie miasto. 
Nie znam twej fotografii 
odklejanej o świcie z murów. 
Głuchnie gwiazd kolorowy afisz 
w ścianach 
z krwi i marmuru. 
Nie pamiętam dzisiejszego świtu, 
tak mnie noc, dzień omija. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Wieją proporce, w oberżach niebiesko plączą dziewczęta, 
tam każda Margerita jest aniołem, miłość jak wino słodka. 
Kładąc jak fotografię oczy w zanadrze – smutek ściśnięty w szczękach 
– wychodzili korsarze krokami chwiejnymi jak pokład. 
Kołysały ich burze magnetycznie ciążąc do chmur, 
a trwogi zielone spływały obok. 
Wstawał, opadał i giął się ocean wezbranych gór, 
gdy maszt czarny od lęku przebijał nagle obłok. 
Im nie anioły w niebie, raje tamtych z lądu. 
Burza nie piękna, ręce słabe jak ptaki na linach, 
kiedy chwytały ich nagle smoki chmur i prądów 
powikłanych w uprzęży wodorostów śliskich jak ślina. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Znów rok na drodze szaradą upłynął. 
Koń parskający z zodiaku niedaleko przebiegi. 
Były wiosny odmierzane rosnącą zielenią, 
drzewa wykrzykniki jesieni na niebie. 
Rok za daleki za bliski wyminął nas jak zenit 
skoszony skośnym deszczem niezrozumień. 
Za daleko z drogi zawrócić znużenie 
w tłumie. 
Rozbitego na krzyżach samotnych 
opuszczono Chrystusa, który płacze bezradnie; 
widział: nie domkniętym oknom radości 
przechodzień kradnie. 
A zresztą 
deszcz wysechł niebu, śnieg jest szorstki jak twarze. 
Milczenie: śnieg drzewa wyostrzył parkom. 
Jak zawsze: wróblami bronią szybkostrzelną, 
wronami niebo ocieka. 
Psy wyją na drodze nieśmiertelność.