Śmierć kukuły

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Kiedy chodzę wieczorem po martwych obłokach
nie ma drogi pode mną i dni które gasną.
Mogę w niebie spłaszczonym jak w kołysce zasnąć
i poznawać wieczory jak matkę po krokach.
Mogę być znów wygnańcem i pielgrzymem ciszy
chodzić po obcych krajach rozpylonych w morzu
i ciepło widzieć w gwiazdach – ostrych błyskach noża.
Patrzeć gdy nowy powrót jak codzienność przyszedł.
W letni wieczór chabrowy gdy ziemia mnie boli
kiedy echo mi zagra wielobarwny slogan
znowu stanę jak dziecko twarzą na wprost Boga:
pić potoczysty błękit z lazurowych dolin.
39

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
O fauno moja: łagodne zwierzęta 
kontynentów opasłych i wysp z majoliki. 
Już przybywacie, białe słonie smutku 
i niepisanych wierszy brzęczące słowiki. 
Karawany wielbłądów, kołyszecie pejzaż 
wszystkich wieków przebytych, pustynie umarłe, 
\\\’przynosicie proroków nieznanych. O węże 
mojej trwogi, zwinięte pod gardłem. 
Oto, jesteście, koty samotne na dachach, 
w alejach jesionowych kołysze was podróż; 
Osty waszych skojarzeń o błądzących strachach, 
które zimowy księźyc wrzaskiem dzisiaj podrą. 
Lwy kamienne, ziewacie przeciągle, 
lwy samotne sprzed gmachów miejskich, 
lwy prawdziwe, przybywacie ciągle 
i czekacie na mnie przed wejściem. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Siedzicie w dusznym kawiarniach, 
w parnych tchach dni-lokomotyw, 
które nie jadą już nigdzie, 
bezradne, zlane potem. 
Dzień – parująca masarnia 
co rnno dyszy i rzęzi, 
póki jak balon zmęczony 
na cierniad1 słów nie ugrzężnie. 
Noce zmącone są, duszne 
w łaszących się woniach perfum, 
ach! cały ten świat wasz blady 
rozkłada się w nocy jak ścierwo. 
. . . . . . . . . . . . . . . . 
Twarze pomięte i brudne – 
– kartki rzucone w prożnię. 
O1odzę po pustych ulicach, 
stacji zgubionej dróżnik. 
Nocą rozlaną jak ołów 
wyjdę przez parną krwią bramę 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Kiedy się w ludziach miłość śmiercią stała 
i runął na nas grzmiąc ognisty strop, 
błogosławieni ci, co im za mała 
była ta trwoga dla serc i dla rąk. 
Kiedy przeklęto wszelki płód człowieczy, 
aby nie cierpiał, aby nie mógł trwać, 
błogosławieni byli ci, co rzeczy 
nazwali nędzą poczętą we łzach. 
Kiedy się krwawym szwem zszywały dzieje, 
choć ziemia była jak jaśminów pęk, 
błogosławieni byli ci – nadzieją 
łączący z niebem ton – źródlany dźwięk. 
A oto mamy niebios złoty namiot, 
przestrzeń jak morze żywą – a nie szklaną, 
z której powstaje się i schodzi w nią, 
błogosławiącą rękę taką samą, 
pod którą głowy jak łzy w oczach drżą. 
A tylko trzeba pojąć głos i hasło, 
bo jeden krok jest jak żołnierza krok, 
kiedy się wstąpi weń, to się znalazło 
Boga dla wiary i dzieło dla rąk. 
V. 1943r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ktoś krzyknął!
I wszystkim dech w piersi zaparło,
a echo zagrało i w sali zamarło,
a echo zamarło jak sygnał Spóźniony
i straszny szept przebiegł na wszystkich hal strony…
Ktoś upadł na ziemię z łoskotem,
na górze wśród trybów łopotał się potem
jak sztandar zwieszony na wietrze,
i przeciął krzyk wielki na nowo powietrze.
Wstrzymano!
Nie trzeba… nie trzeba… za późno…
Juź tylko na górze Strzęp krwi wisi luźno,
na dole szmat drugi czerwieni skrwawiony,
a wkoło tłum szary, tłum cichy, strwożony…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Jesień to gwiazdy lecące z drzew. 
Liście jak węże syczą. 
Przewożą arki na drugi brzeg 
głowy obciętych księżyców. 
Ciągną kondukty przez zgasły czas 
– spróchniałe ichtiozaury. 
Jak wieko spada nieba trzask 
na biały wzrok umarłych. 
A on do stołu przykuty snem 
kamiennym jak klosz urny, 
widzi lodowce porosłe mchem 
i myś1i, że to trumny. 
dn. 4.X.41 r. 
K. B. et J. K. W.