Madrygał

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Maszty kreślą po niebie słowa gwiezdnym płynem 
i bezruchem się krzyżą na morskim cmentarzu, 
gwiazdy nocą pijane błądzą w czerń-głębinę, 
przytykają do morza rozpaloną twarzą. 
Górą światy płomienią rozczernione smutki; 
głębią błyszczy gwiaździstym niebem noc zamknięta, 
kolorowe latarnie zawieszone w gęstość 
kołyszą się, sygnały w zgubionyd1 okrętach. 
Szybkie z brzegu, nerwowe padają łzy latarń, 
miasta z brzegów migocą ubrnne w koronę – 
– barw i świateł perłowo rozsypanych w czerni 
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 
wynutkujmy z dna nieba gwiazdy zagubione!

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Czyny kalekie zmienione w rzeczy 
rosną milczeniem pod niebem płaskiem, 
które zgaszone jest trupim blaskiem 
pod nim stygnącej sprawy człowieczej. 
Czyny, spomiędzy których nikt jasny, 
bo nieświadome za sobą wloką 
ruchy straszliwe martwej powłoki 
w strumieniu światła mijanej gwiazdy, 
z których najmniejszy ciągnie za sobą 
ziemię jak krzywdy dojrzałej owoc. 
A w uciszonym nagłym namysłem 
jest jak huczenie rzeki upiorów, 
na której płynąc jest, jakby wszystkie 
czyny spadały przezeń toporem. 
I milczy w grozie, gdy ciało z niemi 
ślepe za zbrodnią idzie po ziemi. 
22 XII 41 r. 

Wyślij za pomocą:Tajemnicę przesypując w sobie
jak w zamkniętej kadzi ziarno,
jechali trzej królowie
przez ziemię rudą i skwarną.
Wielbłąd kołysał jak maszt,
a piasek podobny do wody;
i myślał król: „Jestem młody,
a nie minął mnie wielki czas.
I zobaczę w purpurze rubinów
ogień, siły magiczny blask;
może stanę się mocniejszy od czynów
przez ten jeden, jedyny raz”.
Tygrys prężył siłę jak wąż,
mięśnie w puchu grały jak harfa.
Na tygrysie jechał drugi mąż,
siwą grzywę w zamyśleniu szarpał.
„Teraz – myślał – po latach tylu,
gdy zobaczę, jak płomienie cudu drżą,
moje czary skarbów mi uchylą,
moje wróżby nabiegną krwią.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ziemio krwią i ogniem płynąca, 
na rozdrożach twoich stoję – tułacz jesieni 
i zanim cię ramionami ogarnę, 
słyszę takt twego serca, takt moich kroków. 
Serca nieodmienne przez gorzki potop, 
serca spalone czarne 
zawiesić na sosnach twoich – wotum. 
Ziemio nie skojarzona niebu, 
osobna, 
wypalona wiekami, piętnem. 
Milionem grobów 
słyszę rytm twój niedoczekany: 
góry ławą bijące do morza jak tętno. 
Szeroko drży 
oskarżone niebo wbite na zgliszcza – na pal 
i jak period po nocach uderza o burzę żal: 
śmierć mnie ucałuje, śmierć mnie ucałuje, 
ale nie ty. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Czarne cheruby kołyszą widnokrąg. 
Konno, na koniu przestrzelonym przez wiatr. 
Ziemia oddycha już wolniej i mokro, 
wroną leniwy kracze trakt . 
Otom jest rycerz średniowiecza. Drogi 
prowadzą wszędzie naraz, a ptaki jak liście 
oderwane gałęziom. Biją o ostrogi 
kroki traktów, przy drogach płaczą białe wiśnie. 
Dni wypełzły do zamków daleko, 
a jelenie z lasów wychodząc patrzą lasem. 
Przystanę nad bezludną jesionową rzeką 
poić konia zielenią i czasem. 
Jakież to drogi wypraw? dzwoni cicho niebo. 
Pośród liści szeleszczę jak sen o wygnaniu. 
Tyle wieków minęło od mego pogrzebu, 
tylu ludzi umarło przy ostróg mych graniu. 
Mnie nie wolno umierać. Nie jestem upiorem, 
tylko wspomnieniem o sobie, trwożliwym zwierzeniem 
królewny o zielonym spojrzeniu.

Wyślij za pomocą:Znowu daleko, smutnie…
śnieg przez szyby pełza
i noc przycichłym wichrem szarpie gwiazdy w więzach,
i znów daleko, smutnie…
i znowu nie wrócisz z dalekich pól zapachem –
szorstką wonią mrozu,
oczu mi nie zasłonisz ciepłym, słodkim łachem –
– niebem przycichłym łzami i powrotem…
Nie przyjdziesz szeleszcząca ciszą w mgłach drogami
(wieczór spłynie kolędą daleką, daleką)
i będziemy we dwoje tylko, smutni, sami,
ja i mrok beznadziei…
i ty gdzieś nad nami…
Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński