Znowu daleko, smutnie…
śnieg przez szyby pełza
i noc przycichłym wichrem szarpie gwiazdy w więzach,
i znów daleko, smutnie…
i znowu nie wrócisz z dalekich pól zapachem –
szorstką wonią mrozu,
oczu mi nie zasłonisz ciepłym, słodkim łachem –
– niebem przycichłym łzami i powrotem…
Nie przyjdziesz szeleszcząca ciszą w mgłach drogami
(wieczór spłynie kolędą daleką, daleką)
i będziemy we dwoje tylko, smutni, sami,
ja i mrok beznadziei…
i ty gdzieś nad nami…
Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ziemia jak ognia słup. Tnie bat;
a nie zna czasu – kamień kruszy,
na oślep rzeźbi ciemne dusze
w zwalistych trumnach lat.
I katorżnicza huczy noc,
pod niebem skośnym ogień dławi,
i jęk szubienic jak żurawi
u studzien pełnych głów i rąk.
A kiedy ryczy butów huk
po twarzach żon i synów, matek,
to każdy trup jest żywych bratem,
co orzą swój ojczysty grób.
My mamy usta – szabli sztych,
od głodów wyschłe, z grozy sine:
my mamy oczy – śmierci krzyk
celne, co trafią krwawą winę.
My mamy serca – młotów młot,
co przez stulecia ziemię kuły,
szybkie jak ostry cios jaskółek
i orlich skrzydeł orli lot.
Przez nasze oczy próżne łez
o ziemio! płyń polami swemi,
aż każdy z garścią wolnej ziemi
będziem szturmować czas, co jest
jak popiół wiary. Wzniesiem dom
żelazny – ludom, burzom, snom.
7.I.41 r.
Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Jestem Symeon – pelikan,
urodziłem się pod znakiem Wodnika,
stąd mam skłonności do mętnej poezji,
do mistyki i paramnezji,
stąd nawet nie wiem, czy mam dwa dni,
czy rok, czy mi się tylko wszystko śni.
W ogóle:
cierpię na długiej mojej szyi bóle.
Czasami:
żywię się witaminą D i węglowodanami.
Mile:
rozmawia się tylko z Jerzym A. i z krokodylem.
Często:
byle g… jest już dla mnie klęską.
Zawsze:
(taka już moja uroda) krzywo na ludzi patrzę.
Proszę jeszcze, przyjm mnie dobrze sercem całym,
bo jestem bardzo nieśmiały
Symeon
Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Tego dnia, gdy wracałem do piekła
przez ulicę jak ciężar powietrza,
przez tę ciszę, gdy wzrok mi już uwiądł,
przez tę ciszę, gdy płacz mi już wietrzał.
powracałem po tęczy do piekła…
Z napęczniałych chmur cmentarnianych
łoskot werbli żałobnych mnie owiał
tego dnia, gdy wracałem do piekła,
a zabrakło już złota na słowach,
przechodziłem od chmur cmentarnianych…
Po kolumnach drzew świtem różowych…
parki gęsto omszyły łuk ulic,
taktem nocy schodziłem na przestrzał
w ciężkiej barwie wypukłych dni-kuli
przez brzeg morza od świtu różowy…
Zieleń parą błękitną wybuchła,
czułem ciszę czerwoną i gładką
tego dnia, gdy wracałem do piekła,
wybarwiłem ostatni raz: \\”Matko!\\”,
kiedy zieleń jak opar wybuchła…
i stanąłem na świtu krawędzi,
który dzwony rozcinał na struny,
tego dnia gdy wracałem do piekła,
dzień widziałem huczący jak łunę
i stanąłem na świtu krawędzi…
Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Chodź, słońce!
wypełźniemy nad rnnem zza morza
po górach; na niebiosa wyciągnąć ramiona,
wytrysnąć i na gładziach wzniecić złoty pożar,
wytrysnąć i na górskim zawisnąć koronach.
Chodź, słońce!
przebiegniemy po morzu błyskami,
Przebiegniemy przez drogi nie ruszone żarem
i gdy niebo krwawiące zapłacze nad nami,
zasiejemy na polach bulgocącą gwarę.
Chodź, słońce!
wypijemy pożary kaskady na zboczam
i wyssiemy krew srebrną strumieni z kryształu,
uderzywszy gwiazd biczem ludzi tłum po oczach,
zabłysnąć migiem, błyskiem, sercem, pyłu chwałą,
wyrwać się w niebo i stłuc szklany błękit,
wybić się jeszcze raz, raz jeszcze przed końcem,
wybić się w zenit i zgasnąć bezdźwięki. Chodź, słońce!
Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Na pokładzie łąki odpływam
w róże nieba – obłoki pełne nadziei
i odpoczywam
w wesołych portach szałasów na halach.
W chmurach-beczkach po gorzkim winie –
słyszę: dudni glos wiatrów bijących się w piersi
i noc ociężała zielenią płynie
w żaglówki ptaków wzdętych miękką ciszą.
Co dzień napinam żagle –
– szyby stopniałych skwarów.
Przez pożółkły parów
szybuję do szczytów zasianych na niebie
szukać poziomek mgławic
skrzydeł zmiażdżonych motyli
zrywać księżyc przejrzały który zasnął w trawie.
Płynę czytać bekowiska jeleni biegnących przez wieczór
i wiosny błękitne i jesień
a widzę gdy czasem
chodzi po halach Bóg – poeta zielonego lasu.
lato 39 r.