Prezentacja

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
O Barbaro, o Barbaro, 
wśród swych panien wodzisz rej, 
chodźże z nami, ze swą wiarą, 
w boje do dalekich kniej. 
Na śniadanie będziem jeść, 
o Barbaro, 
wody dzban i kulek sześć, 
o Barbaro, 
a na obiad wiatru łyk, 
o Barbaro. 
Lecz kupa kamieni 
w szynkę się zamieni, 
kiedy z nami będziesz ty. 
O Barbaro, o Barbaro, 
wkoło ciebie chłopców rój, 
lecz ty pójdziesz z naszą wiarą, 
w naszych sercach pójdziesz w bój. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ciepła ciemność na ramionach się oprze,
jest dobrotliwym zwierzęciem milczenia,
ogromna i powolna. Jest cicho. Tak dobrze.
Słychać, jak się zabliźnia stratowana ziemia.
Zdaje się, to rośliny, co łączą tak nieznacznie
drogi bojów żelaznych i serca w ciemności.
w niej. czeka oplot ramion, w których sen się zacznie,
sen wiary, sen miłości.
Zdaje się, jesteś gazelą w cieniach, w huśtawkach wieczoru
lub w chybotliwej wodzie pni zbrązowiałych sieć,
a możeś tylko ptakiem, co przeszedł bór upiorów –
– moje ty światło na zawsze – więc leć.
Ciepła ciemność jak zwierzę ma na szyi ranę;
nie widzę, czuję dłonią – płynie z niej cicha krew.
Nie bój się, gdy zaryczy ta ciemność. O kochana!
to jest już oswojony, zmniejszony czasem lew.
wrzesień 1942 r

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
A oto już i jesień. Ptaki są jak dłonie, 
jak dłonie pożegnalne nieba dla złej ziemi. 
Placzmy czasu, ach, płaczmy z sercami żywemi, 
smutni tacy, samotni, nie nazwani dniem. 
Już nam pokazał Bóg czy szatan krwawe miasta, 
w których jeno się dymy z wolna unosiły 
jak umęczony anioł nad kolebką śmierci. 
Już nam ten nóż przytknięty aż do serca wrastał, 
tak długo trwał przy piersi, a gruzy mówiły 
i każde drzewo martwe wraz z nimi śpiewało: 
\\”Otoć się w proch obracasz, nieobaczne ciało\\”. 
Jestże coś ponad ciemność? – pytaliśmy płacząc, 
gdy spośród stolic martwych nikt nie wyszedł do nas, 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Maszty kreślą po niebie słowa gwiezdnym płynem 
i bezruchem się krzyżą na morskim cmentarzu, 
gwiazdy nocą pijane błądzą w czerń-głębinę, 
przytykają do morza rozpaloną twarzą. 
Górą światy płomienią rozczernione smutki; 
głębią błyszczy gwiaździstym niebem noc zamknięta, 
kolorowe latarnie zawieszone w gęstość 
kołyszą się, sygnały w zgubionyd1 okrętach. 
Szybkie z brzegu, nerwowe padają łzy latarń, 
miasta z brzegów migocą ubrnne w koronę – 
– barw i świateł perłowo rozsypanych w czerni 
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 
wynutkujmy z dna nieba gwiazdy zagubione!

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ziemia jak ognia słup. Tnie bat; 
a nie zna czasu – kamień kruszy, 
na oślep rzeźbi ciemne dusze 
w zwalistych trumnach lat. 
I katorżnicza huczy noc, 
pod niebem skośnym ogień dławi, 
i jęk szubienic jak żurawi 
u studzien pełnych głów i rąk. 
A kiedy ryczy butów huk 
po twarzach żon i synów, matek, 
to każdy trup jest żywych bratem, 
co orzą swój ojczysty grób. 
My mamy usta – szabli sztych, 
od głodów wyschłe, z grozy sine: 
my mamy oczy – śmierci krzyk 
celne, co trafią krwawą winę. 
My mamy serca – młotów młot, 
co przez stulecia ziemię kuły, 
szybkie jak ostry cios jaskółek 
i orlich skrzydeł orli lot. 
Przez nasze oczy próżne łez 
o ziemio! płyń polami swemi, 
aż każdy z garścią wolnej ziemi 
będziem szturmować czas, co jest 
jak popiół wiary. Wzniesiem dom 
żelazny – ludom, burzom, snom. 
7.I.41 r.

Wyślij za pomocą:Tajemnicę przesypując w sobie
jak w zamkniętej kadzi ziarno,
jechali trzej królowie
przez ziemię rudą i skwarną.
Wielbłąd kołysał jak maszt,
a piasek podobny do wody;
i myślał król: „Jestem młody,
a nie minął mnie wielki czas.
I zobaczę w purpurze rubinów
ogień, siły magiczny blask;
może stanę się mocniejszy od czynów
przez ten jeden, jedyny raz”.
Tygrys prężył siłę jak wąż,
mięśnie w puchu grały jak harfa.
Na tygrysie jechał drugi mąż,
siwą grzywę w zamyśleniu szarpał.
„Teraz – myślał – po latach tylu,
gdy zobaczę, jak płomienie cudu drżą,
moje czary skarbów mi uchylą,
moje wróżby nabiegną krwią.