Praca

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Na polu obrodziły dni: – 
wydziobują nasiona które zasiałem przedwczoraj 
jak wróble… 
Zachód zmierzch parków zaorał 
kolejno kupuję rnakaty wieczorów 
każdego dnia droźsze… 
Moźe to słońce potopu 
zachodzi dzisiaj nad arką 
na diunach odwiecznych jak cisza… 
i barką 
słońcem przez rzeki odpłynę. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Tych miłości, które z nami 
na strumieniach białych płyną, 
co jak chmury nad głowami 
czasem każą zapominać, 
tych miłości jak zwierzęta, 
co wracają w las od ludzi 
węsząc z twarzą wyciągniętą, 
zanim śmierć ich nie ostudzi, 
tych miłości, które niosą 
sok z korzeni w słońce liściem, 
co jak puch dziewczęcych włosów 
lekko rosną ku niebiosom, 
nie wydepczą nienawiści. 
Tych miłości, o, za wiele, 
chociaż ziemia jeszcze twarda, 
nad nią zawsze śpiewa szelest, 
bo cóż ziemskość? – śmiech, pogarda, 
bo coż zbrodnia? – tylko mocniej 
za bijące morzem strumień 
kochać każe, że ślad głupi 
jak ten olbrzym, co się upił, 
co gdy wstanie, to zrozumie. 
W nas, co jak pomników głazy, 
z tych miłości mocno rośnie 
przez te czasy, nad te czasy, 
ponad nami – czas miłości. 
27 I 44 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Dniało. Mleczne wodorosty wiły 
skręty coraz to wyższe loki snu. 
Ona lilię ciała unosząc, jeszcze mówiła: \\”Miły\\”, 
gdy on, od snu złego ciepły, już szedł na łów. 
A mieli noce upalne, nie było w nich nadziei. 
Płomyk z ust przelewany – pożar ogarniał noc, 
a potem już dogasało, był pokład, co się chwieje, 
mrok podobny do rany i pnie spalonych rąk. 
\\”Miły\\” – mówiła jeszcze. A on oczy białe, 
co. tak od snów wyblakłe, odwracał: \\”Czy ty wiesz, 
tej nocy byłem w lesie, gdzie jodły skamieniale 
były jak srebrne organy, z których tryskała krew\\” 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Noc łopotem przybiegła nad miasto 
trzepocząca po gardle skrzydłami, 
w zmatowiałych pryzmatach powietrza 
asfalt światłem latami się łamie. 
Usta głodem przelękłe klękają, 
już zasłabłe męką niepokoju, 
na szkle wystaw noc się głębią zsiadła, 
ręce latarń w żółtym świetle stoją. 
i noc… 
chleb zza wystaw uśmiecha się piekłem 
(niedojrzałe myśli w mózgu mdlące), 
syte ciszą wystawowe szyby 
mdlą uśmiechem, aż w gardle parzącym. 
Palce biegną, niespokojne lękiem 
(nerwoświatłem mimają gdzieś szyby), 
chcę coś mówić, a myśli głód skręca, 
serce pulsem chce z nocy się wybić. 
Chcę coś krzyknąć, a usta zamknięte, 
w noc uciec, a domy mnie gniotą, 
tylko szyby jedzeniem nabrzmiałe 
zagryzają mi usta niemotą 
ręce są już nie moje, zdrętwiałe, 
zbuntowane czerwienią od mrozu, 
biegną, krzyczą purpurą jak walka, 
rwą na strzępy myśli ścięte grozą… 
szyba -… 
pękła niespodzianym krzykiem, 
szkło wyprysło rakietami w ciemnie… 
uciekały ulice gdzieś, nocą 
puste śmied1em, biegnące beze mnie…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Tego dnia, gdy wracałem do piekła 
przez ulicę jak ciężar powietrza, 
przez tę ciszę, gdy wzrok mi już uwiądł, 
przez tę ciszę, gdy płacz mi już wietrzał. 
powracałem po tęczy do piekła… 
Z napęczniałych chmur cmentarnianych 
łoskot werbli żałobnych mnie owiał 
tego dnia, gdy wracałem do piekła, 
a zabrakło już złota na słowach, 
przechodziłem od chmur cmentarnianych… 
Po kolumnach drzew świtem różowych… 
parki gęsto omszyły łuk ulic, 
taktem nocy schodziłem na przestrzał 
w ciężkiej barwie wypukłych dni-kuli 
przez brzeg morza od świtu różowy… 
Zieleń parą błękitną wybuchła, 
czułem ciszę czerwoną i gładką 
tego dnia, gdy wracałem do piekła, 
wybarwiłem ostatni raz: \\”Matko!\\”, 
kiedy zieleń jak opar wybuchła… 
i stanąłem na świtu krawędzi, 
który dzwony rozcinał na struny, 
tego dnia gdy wracałem do piekła, 
dzień widziałem huczący jak łunę 
i stanąłem na świtu krawędzi… 

Wyślij za pomocą:Ludzie prości i zbrojni, więc smutni, 
wchodzili na okręty omszałe; 
niebo grało podobne do lutni 
srebrnej chyba i kwiatem pachniało. 
Od uliczek rzeźbionych w cieniu 
szła procesja czy biały świt 
i świergotał jak ptak na ramieniu 
żywot mądry rosnących lip. 
Potem morza dzieliły się, tarły 
szorstką skórą bokiem o bok; 
coś wschodziło, a potem marło, 
nie odgadnąć: przez dzień czy rok. 
Gwiazdy były nisko jak gołębie. 
Ludzie smutni nachylali twarz 
i szukali gwiazd prawdziwych w głębi 
z tym uśmiechem, który chyba znasz. 
Potem lądy się otwarły jak bramy, 
góry mrucząc prowadziły pod obłok, 
więc rzucali w fale nieba kamień, 
żeby zmierzyć głębie nieba pod sobą. 
I na wiatrów rozłożystych wydmach 
sieli drzewek młodziutkich las, 
i marzyli złotych dębów widma 
z tym uśmiechem, który chyba znasz.