Impresja

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Wisło, rzeko płynąca w przeszłość. 
Jak to dawno, barbarzyńsko rudy, 
Kwitłem na wodzie twojej, po wierzchu 
kreślonej w gwiazdy, rośliny i runy. 
Jeszcze wiszą widma nad tobą: 
– jelenie, wilki, niedźwiedź złoty 
i rzeźbiony drewniany obłok – 
– rysowany w powietrzu motyw. 
Moje dawne ramiona z miedzi, 
w których słaby jak w ramię wiszę. 
Jestem domkiem, który zaśniedział 
przez tysiąclecia twoją ciszą. 
Tylko dotknąć: sypnie się próchno. 
Tylko spojrzeć: nawisłe miasto. 
Tylko żółty promień został 
między tobą a wieczną gwiazdą. 
Rzeko snów o zielonym wodniku, 
płyną tratwy, kry i przyszłość. 
Taki długi żal jak żal skrzypiec, 
Wisło. 
30 III 41 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Wiedziemy wonny żywot wagabundów 
codziennie jasne słowa wdychamy jak opium. 
Przestrzeń potrafi wchłonąć nas jedną sekundą 
w którą się płynne serca całą wieczność topią 
nocami podchodzimy do otwartych okien 
wylatujemy w sady kwitnące jak zapach 
patrzeć jak senna zieleń ciepłe niebo żłopie 
jak cisza dźwięcznym światłem w szyby zacznie kapać. 
Potem płyniemy wolno w ciepłych żaglach cieni 
we wzdęte morza światła brzęczące jak pszczoły 
odrzucające błękit odpływów jak włosy 
na białe ciała ławic wolno zbiegłe dołem. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Znów rok na drodze szaradą upłynął. 
Koń parskający z zodiaku niedaleko przebiegi. 
Były wiosny odmierzane rosnącą zielenią, 
drzewa wykrzykniki jesieni na niebie. 
Rok za daleki za bliski wyminął nas jak zenit 
skoszony skośnym deszczem niezrozumień. 
Za daleko z drogi zawrócić znużenie 
w tłumie. 
Rozbitego na krzyżach samotnych 
opuszczono Chrystusa, który płacze bezradnie; 
widział: nie domkniętym oknom radości 
przechodzień kradnie. 
A zresztą 
deszcz wysechł niebu, śnieg jest szorstki jak twarze. 
Milczenie: śnieg drzewa wyostrzył parkom. 
Jak zawsze: wróblami bronią szybkostrzelną, 
wronami niebo ocieka. 
Psy wyją na drodze nieśmiertelność.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Noc łopotem przybiegła nad miasto 
trzepocząca po gardle skrzydłami, 
w zmatowiałych pryzmatach powietrza 
asfalt światłem latami się łamie. 
Usta głodem przelękłe klękają, 
już zasłabłe męką niepokoju, 
na szkle wystaw noc się głębią zsiadła, 
ręce latarń w żółtym świetle stoją. 
i noc… 
chleb zza wystaw uśmiecha się piekłem 
(niedojrzałe myśli w mózgu mdlące), 
syte ciszą wystawowe szyby 
mdlą uśmiechem, aż w gardle parzącym. 
Palce biegną, niespokojne lękiem 
(nerwoświatłem mimają gdzieś szyby), 
chcę coś mówić, a myśli głód skręca, 
serce pulsem chce z nocy się wybić. 
Chcę coś krzyknąć, a usta zamknięte, 
w noc uciec, a domy mnie gniotą, 
tylko szyby jedzeniem nabrzmiałe 
zagryzają mi usta niemotą 
ręce są już nie moje, zdrętwiałe, 
zbuntowane czerwienią od mrozu, 
biegną, krzyczą purpurą jak walka, 
rwą na strzępy myśli ścięte grozą… 
szyba -… 
pękła niespodzianym krzykiem, 
szkło wyprysło rakietami w ciemnie… 
uciekały ulice gdzieś, nocą 
puste śmied1em, biegnące beze mnie…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
I 
Niosę sen szklany o szklanej górze, 
ostroźnie, 
i z rąk mi płyną krwawe ptaki, 
od niebios bije grom i znaki, 
a ludzie ślepi przyklękają, od boga 
poboźniej. 
Otoście, hipokryci, otoście, oszuści, 
zapomnieliście mini, a ręce we krwi, 
ach, wy d1rześcijanie, śpiewający puściej 
w najpełniejszych kościołach, 
puściej waszych dni. 
Posłuchajcie, mit żyje, 
czeka was przed bramą 
i wbija ręce krwawe w wasze oczy ślepe 
jak poernat pomocą do ziemi niczyjej, 
i jest to samo, od wieków to samo. 

Wyślij za pomocą:Rzeka pachnie jak ryba.
Ryba jest liściem deszczu
oderwanym od białej gałęzi szelestu,
od zbuntowanych okrętów chmur –
A wyginane rybitwy
złożone do wiotkiej modlitwy
ciągną niebem błyszczący jak brzeszczot,
omotujący ciasno sznur.
Rzeka się w niebie odbija
czy niebo rzekę wymija
tocząc kuliste chmury na drugi brzeg?
Brzeg odległy o bulgot –
– stoisz w słońcu wykuta,
wijesz z muszli zielonej
piosnkę na cztery nuty.
Stoisz w łusce i płoniesz,
w ciszy martwej jak smutek
tylko bieli się po niej
piosnka na cztery nuty.