W górach

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Zmierzch, jak opiłki ołowiu, zapada w plusz, 
gdy w pustych sercach mebli sypie się szelest trocin. 
Cisza rozchyla pokój jak płatki szarych róż, 
na których dnie znużenie zwija się w kłębek koci, 
wtedy zwisa nad stołem płomień niebyłych świec. 
W kartach drgnęło wspomnienie. I rusza biały szereg. 
Porcelanowy gawot w serwantce dźwięczy, więc 
walety podają dłonie dłoniom harfianych tancerek. 
Ukłony szeleszczą jak liście. Damy przygięte wpół 
są szkieletami krynolin, na których przeszłość się przędzie, 
gdy wbiega skrwawiony człowiek i pięścią tłucze w stół! 
23 X 41 r. 
Wiersz pisany wspólnie z Jerzym Kamilem Weintraubem

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Serce jest ptak biały, z drzew bialych 
nie oderwany ptak, jak owoc niedojrzały, 
jak nieznajomość potęg, 
które w kolebach ziemi kolysały 
trwogę i miłość, nim w cialo stężały, 
nim się nie stały młotem. 
A teraz młot, a nad nim cóż, gdy bije 
o ziemie lodowate, o serca niczyje, 
cóż nali nim? 
Serce – ptak biały z drzew nie oderwany, 
karmiony krwią z Chrystusa pięciorany, 
wzejdzie czy spadnie? 
Serce – ptak biały – nocą lot rozwija 
jak wstęgę albo skrzydla jak kolumny wbija 
w eiemność czy światło? 
A kiedy ptakom – ptakiem, ludziom – wiosłem, 
sobie jest tylko śpiewem niedorosłe, 
to już odgadło. 
luty 42 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Jestem sam, ja i puste dni zmierzmem brunatne 
jak liście poskręcane jesienią w agonii. 
Dni z szelestu wysnute, z nocy bez majaczeń, 
zwarzone cichym skrzypem kłamanej ironii. 
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 
A może dni te skłamal ktoś, tępy przechodzień 
plugawiący rożowe odblaski i słowa, 
i może kłamstwo spadnie szarzejącą nocą, 
dni się zjawią zielenią i powiedzą: prowadź. 
Skry sypną purpurowe z marzących obłoków 
i szczęście białym koniem zatętni pode mną, 
i powiem : naprzód, szczęście! Dni szeregiem runą 
przez noc pachnącą bzami i gęstością ciemną.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Unosisz to wszystko. Gdzie ponad chmury uniesiesz?
jak abecadło dzień narodzin powtarzasz wielokroć.
Na drodze śliskie wikliny, domki szare, jest mokro,
czy to zima, lato, jesień.
Tyle wieków, a nie wyrosłeś
ponad spojrzenie małe, nie mniejsze niż płacz i uśmiech.
Nie tel} to czas, kiedyś był do jaskółek posłem –
to tylko oddech czasu: zbudzisz się, uśniesz, uśniesz.
Wyjdź, wyjdź pod niebo, wyjdź pod białą zamieć,
zanim wrócisz w grób kamiennych miast.
Tam ty:
papierowy żołnierz,
czekasz na urojony wystrzał
stojąc w nieustannej ulewie gwiazd.
II.41 r

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Noc jest jak śpiące zwierzę; 
charczący niepokój biega w niej jak przeżute, niejasne obrazy, 
wiatr szarpie niepokojem chwil zastałą ciszę, 
zsiadłą kiedyś, przed burzą szklącym się upłazem. 
Drogą chaty przepełzły rozmazane w granat 
gęstego i bez blasku zamarzłego nieba… 
Pola dymią od bieli i rdzewieją zmierzchem… 
Wiatr się snem przehołubia po śliskich kolebach. 
Wiatr rozwiewa czupryny przycichłego śniegu 
(pies we mgle cicho szczeka jak w pustym mieszkaniu), 
drży biel, płaźń falująca nawisami wiatru 
i noc trwa rozłożona na śliskim posłaniu. 
Jak łatWo dnia zapomnieć, gdy się nocą idzie, 
i jak trudno z własnego nieosiągu szydzić 
(o, ślepcy szukający drogi nad przepaścią, 
z dalekich równin w góry zabłąkani nocą. 
(O, ludzie chwytający próżnię pełną garścią.)

Wyślij za pomocą:Tajemnicę przesypując w sobie
jak w zamkniętej kadzi ziarno,
jechali trzej królowie
przez ziemię rudą i skwarną.
Wielbłąd kołysał jak maszt,
a piasek podobny do wody;
i myślał król: „Jestem młody,
a nie minął mnie wielki czas.
I zobaczę w purpurze rubinów
ogień, siły magiczny blask;
może stanę się mocniejszy od czynów
przez ten jeden, jedyny raz”.
Tygrys prężył siłę jak wąż,
mięśnie w puchu grały jak harfa.
Na tygrysie jechał drugi mąż,
siwą grzywę w zamyśleniu szarpał.
„Teraz – myślał – po latach tylu,
gdy zobaczę, jak płomienie cudu drżą,
moje czary skarbów mi uchylą,
moje wróżby nabiegną krwią.