Mapa

Wyślij za pomocą:Chmura z miedzi uderza,
Blaskiem bije w puklerzach,
jeśli puklerz – to oczy z ołowiu.
W lasach siwych od błysków
jak znużenia kołyską
wracał rycerz z puszystych łowów.
A od śniegu – wraz z koniem –
był jak chmura jabłoni
huraganem niesiona przez zamieć.
I tak w pędzie zastygli,
że na mróz jak na igłę
wbici – z wolna zmieniali się w kamień.
Wtedy knieje srebrzyste
promień przeciął ze świstem,
droga przeszła w niebieską równinę.
Złote chleby i ręce
jak w dzieciństwa piosence
niosła matka na witanie z synem.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
W dolinie błękitnej, podobnej do zmierzchu, 
są dzieci samotne z białymi włosami, 
jakby na dnie jeziora, a biegną za nimi 
znużone wyżły, srebrzone jak lamy. 
To dzieci bez matek – odwieczne elfy 
z włosami siwymi od snów kataklicznych, 
podchodzą do morza, gdzie smutny delfin 
nadyma w pieśni zwierzęce policzki. 
A ciągle za nimi tropiące, znużone psy, 
jak wprawione w ich blady trop – 
płaskorzeżby myśliwskie jak żywy onyks, 
zapomniane w legendzie myśliwskich trąb. 
A dzieci coraz lialej biegną w mit, 
roztapiają się z wolna i giną. 
Tylko białe ich włosy zostały, 
rozwieszone jak mgła nad doliną. 
Potem obraz doliny już w jednym wymiarze 
zamienia się w szybę, i zbłąkane psy 
coraz ciszej nawołują. Jak smutne twarze 
rozwiewają się z wolna, jak dym. 
koniec lutego, 1941 r

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
O, dziecinne oczy chabrów, 
dojrzałość nasturcji. 
Dzień jest jak okręt odpływający do Indii, 
odpływający do Turcji. 
Aleje prześnione o cieniach szerokich 
baobabów lip. 
Balkon sąsiedni fuga Bacha 
pejzaż prowadzi pod kościół 
i słychać koła nieba – planet skrzyp. 
Cóż zostało? 
Oto grób jest gliniana warstwa wspomnienia, 
nieżywy kwiat o dziecięcych policzkach, 
mój wiersz ostatni, który spaliłem, 
została z niego mała, czarna różyczka. 
początek 1940r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
1
Konik polny tak długo piłował jabłoń, aż zakuł
drgający sześcian powietrza w ciągły skrzyp.
Jest to noc torquemady, pełna mistycznych znaków,
bo widzę krzyźe i koła ogniste u szyb.
Musiałem za długo patrzeć, za długo słuchać,
bo widok wpadł przez okno jak ryba śliska
i jakby szept nagle przytknięty do ucha
tłumaczył mi śmierć zupełnie z bliska.
Kto zaśpiewał wtedy tę piosenkę
ukrytą na samym dnie źrenic?
Nawet wieczór i miesiąc ten sam,
nawet zapach włosów się nie zmienił.
Znów przebiłaś ściany czarny taran
eliptycznym lotem trwogi.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Są takie zjawy dalekie, odległe
(kartki wydarte z dziecięctwa i wspomnień),
w snad1 gdzieś powstały i teraz nadbiegły ,
żeby się w ciszę wgryźć i wrócić do mnie…
Są takie zjawy dalekie i znane,
które wracają w jaźni odrodzone,
które wracają (i wierzę w nie święcie),
w zmierzchu srebrzysty uwikłane więcierz…
Dni wymyślone w półciemnych pokojach
(drżą ciemną krepą firanki wiejące)
i w szarym pyle zgęstniałego kurzu
tarza się ciemne, zmierzchające słońce…
Pokój jest Stary, cichy, staroświecilj
(wiszą portrety jakichś znanych twarzy,
na których widok serce w piersi tłucze
i których oczy wrzątkiem serce parzą).
Cicho brzęczące stare fortepiany
grają dostojnie, cid1o i powoli,
a po portretach w ścianę wprasowanych
łzy kapią szare…
łzami serce boli…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Znużone wieczory odpoczywają na matach morza
(o, złoto sypane garściami ponad zielone gaje!),
drżą czarne cyprysy nocą opite jak słodkim winem,
słaniają się tłuste jak pająki nad omdlałym krajem.
Drży ciepło tkaniną półwidzialną na szybach wieczoru
(o, słodkie ciepło chwil umierających w mórz kołysaniu,
słodkie ciepło ramion zalewających zapachem światy!).