Zamierzchły smutek, łowiąc echa…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Dzień wróbli i jasności! 
w dzbanuszkach małych ptaszków 
świat się ustał miłością, 
niefrasobliwą łaską. 
Na wyciągnięcie ręki 
mam czystość ich, puszystość, 
jakbym dotykał ciebie 
gałęzią ich – wielolistną. 
Niebo się ziemi skłania 
leżąc śniegiem na drzewach, 
oczy mrużysz, zasłaniasz, 
piórka w blasku nagrzewasz. 
Nie zerwiesz się, nastroszysz 
ciepło ptasiego futra, 
odpowiesz wróblim głosem 
w moją ciemność – malutka. 
Bo na tym śniegu ludzie – 
– my z ciemnymi sercami. 
Ziemio przez nas zabita, 
rzeszą twych ptaków czystych 
módl się za nami! 
21 I 43r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Bryła ciemna, gdzie dymy bure, 
poczerniałe twarze pokoleń, 
nie dotknięte miłości chmury, 
przeorane cierpienia role. 
Miasto groźne jak obryw trumny. 
Czasem głuchym jak burz maczugą 
zawalone w przepaść i dumne 
jak lew czarny, co kona długo. 
Wparło łapy ludzkich rojowisk 
w głuchych ulic rowy wygasłe, 
warcząc czeka i węszy groby 
w nocach krwawych i gromach jasnych. 
Jeszcze przez nie najeźdźców lawa 
jako dym się duszny powlecze, 
zetnie głowy, posieje trawy 
na miłości, krzywdzie człowieczej. 
Jeszcze z wieku w wiek tak się spieni 
krew z ciemnością, a ciemność z brukiem, 
że odrośnie jak grom od ziemi 
i rozewrze niebiosa z hukiem. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ach, nie płacz, nie płacz, 
to jest takie nic, smutne ucichanie, 
a właściwie to jest cisza pierwsza i jedyna… 
usychające kwiaty nad mdlącym posłaniem… 
i właściwie nic… 
i pusta głębia… 
nocą cichy las bezczuciowych istnień, 
wyblakłe jaźnie trwające bezdrganiem. 
A właściwie to jest tylko wielkie zakończenie 
nieskończonym snów… 
nieznane cierpienie… 
Ach, nie płacz, nie płacz… 
Już cię nie rozumiem…

Wyślij za pomocą:Chmura z miedzi uderza,
Blaskiem bije w puklerzach,
jeśli puklerz – to oczy z ołowiu.
W lasach siwych od błysków
jak znużenia kołyską
wracał rycerz z puszystych łowów.
A od śniegu – wraz z koniem –
był jak chmura jabłoni
huraganem niesiona przez zamieć.
I tak w pędzie zastygli,
że na mróz jak na igłę
wbici – z wolna zmieniali się w kamień.
Wtedy knieje srebrzyste
promień przeciął ze świstem,
droga przeszła w niebieską równinę.
Złote chleby i ręce
jak w dzieciństwa piosence
niosła matka na witanie z synem.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Za tych – co batem ścięte liście, 
za tych – co ptaki z wosku lane, 
tych – co im krew znużeniem tryśnie, 
i tych – co wbici cieniem w ścianę – 
i za zwierzęta konające, 
którym powoli oczy bledną – 
– chciałbyś odrzucić Bogu – życie, 
umrzeć raz drugi jak Zbawiciel; 
ale zawarty tobie upływ 
krwi; i związane ręce w supły, 
bo ty nie twórczym niepokojem, 
a tylko – że się patrzeć boisz. 
25. XI. 41 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Oto ona Niby chmura dana 
tym przelotnym kamieni rzeźbiarzom, 
wszechżywotom, aby w niej czyniły 
archanioła kształt, który widziany 
w dawnym śnie – był w głosie rozpoznany. 
Więc zielone głowice liści, 
więc jak strugi deszczowej potop 
kłębi roślin uchodzą do góry, 
i na przekór powietrza oplotom 
puchem brzęczą poczynając z chmury 
archanioła wspierające stopy. 
Więc zwierzęta w oparach bekowisk, 
w kotłach polan w siebie przenikając, 
pod namiotem trwających odnowień 
tworząc z wolna w tonach rozpoznają 
dłonie śmigłe niby pióra blasku 
wypełnione jak kwiat nieba – łaską. 
I on jeszcze rzeźbiarz nierozumny 
krzesze chmurę w żelaznym śnie lęku, 
krzesząc wznosi marmurowe trumny 
albo martwe posągów kolumny 
w podobieństwo twoje. Niepoznany 
anioł nad nim dłutem z głazu gnany 
to go wężem owinie roślinnym, 
to powietrzem ominie płynnym 
i nieznany trwa, promienie leje, 
co jak w grobie skończone nadzieje – 
z dłoni, które płomieniem padając 
wrócą w dłonie, gdy się głazem stają. 
19.II.42 r.