Ty jesteś moje imię…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
A kiedy okręt walczył – siedziałem na maszcie. 
kiedy tonął – z okrętem poszedłem pod wodę 
Słowacki: „Testament mój” 
Gdy ciało się dopali, pozostaną oczy – 
gwoździe na wieku z hebanowych chmur. 
Wyjdzie dzwonnik – zmarszczony jak jesienna ziemia, 
długie nogi wisielców pociągnie jak sznur. 
I grom się stoczy z nieba jak jabłko, 
a deszcz jak stado kruków będzie rzekę szarpał, 
pęknie drzewo zielone – moja smutna harfa. 
jak pies zawyje za mną wierna pieśń. 
Wtedy weźcie pomniki i rzućcie jak kamień 
czasów martwych w dno nieba, w czarny marmur rzek 
i przymarzłe do pracy utnijcie mi ramię 
jak gałąź, aż wytryśnie z niej zieleń i krew. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Gwiazdy – łzy światła, opadła 
noc przez szyby wybite arkad… 
noc odpływa w nagęstłą przestrzeń 
w czarnych, wodą ciekących barkach. 
Mosty brodzą w prąd własne czernią, 
gwiazdy czochrzą włosy mgłom wiklin… 
Przeszli ludzie, którzy szli mostem… 
Oczy cicho w złe miasto wnikły… 
Rzeka gęsto wolno poziewa 
w duszną szarość ciemnego płynu, 
most się w niebo wrzyna żelazem 
na krzyżowych wygięciach klinów… 
Głodem cierpkim usta mdlą puste, 
połykają gorzkie łzy świateł… 
Szare nocą znad śliskich wiklin 
pełźnie świtem niebo jak krater… 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Wróć… 
Szata cieni z ramion wagonom opadła, 
światło białą żałobą zalało mi oczy, 
źółty blask rozświeilinych latarń krzyczał ostrzem, 
po krawędziach przedmiotów potokiem się toczył. 
Ściskam lęk stopiony w zaciśniętym pięściach, 
lepkobrudny, męczący pulsem nieustannym, 
i chWYtam chwile wydzierane szczęścia; 
łkam bezustnie 
zmiaźdżony… 
tym rozstaniem ranny… 
i… 
świstem zbudzone, zerwane do ruchu 
koła po szynach zaczynały szczekać… 
koniec… 
gdzieś tylko cień się czarny plącze 
zagubionego wśród nocy człowieka…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Matko, nie ma już dni, które nas rozdzielą, 
choć upiór dnia stoi w oknie i czeka, 
nie doścignie nas nikt na drodze dalszej od śmierci, 
nie odnajdzie nas nikt, bo droga nasza za daleka. 
Utwory zebrane, 1961

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Nie znam tych słów, o które świat się oparł, 
stoi mi murcm dzień, a martwa stopa 
tak się po zicmi ciągnie i odciska 
ślady, w których jest razem krew i krwi kołyska, 
którą jest ciało. Ciało gdzie mnie nosi, 
nie znam tych dróg. Czyżbym ja jeszcze prosił 
przed tym sklepieniem kościołów, na których 
jednym słowcm początku ustawiono góry – 
– ludów, co zawsze w kręgach wirując z planetą 
nie wiedzą, czy jest głód, co sytość? Nie to 
i nie tak się wyroi z nich, co w chmurze grało, 
i przejdzie głos ich w przestrzeń jak do ziemi ciało. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Śnią się dalekie łowy. Wtedy się odmyka 
łuk grzbietu, który długo tężał w zamyśleniu, 
i z wolna noc się pije jak ptaki i cienie 
wirujące po kole zastygłego krzyku. 
Sierść rozrasta się szybko, aż całkiem wypełni 
mroczną kotlinę ścieżki i fosforem trzeszcząc 
sypie szelest napięty jak ogromne kleszcze, 
że zdaje się: za chwilę spadnie kropla pełni. 
Wreszcie wielki jak jesion, na zdrętwiałych łapach, 
trzeba się wznosić wyżej i skradać z daleka 
za cieniem, który niesie przykrą woń człowieka, 
a ma bezwładne skrzydła różowego ptaka.