Krajobraz

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Kiedy się w ludziach miłość śmiercią stała 
i runął na nas grzmiąc ognisty strop, 
błogosławieni ci, co im za mała 
była ta trwoga dla serc i dla rąk. 
Kiedy przeklęto wszelki płód człowieczy, 
aby nie cierpiał, aby nie mógł trwać, 
błogosławieni byli ci, co rzeczy 
nazwali nędzą poczętą we łzach. 
Kiedy się krwawym szwem zszywały dzieje, 
choć ziemia była jak jaśminów pęk, 
błogosławieni byli ci – nadzieją 
łączący z niebem ton – źródlany dźwięk. 
A oto mamy niebios złoty namiot, 
przestrzeń jak morze żywą – a nie szklaną, 
z której powstaje się i schodzi w nią, 
błogosławiącą rękę taką samą, 
pod którą głowy jak łzy w oczach drżą. 
A tylko trzeba pojąć głos i hasło, 
bo jeden krok jest jak żołnierza krok, 
kiedy się wstąpi weń, to się znalazło 
Boga dla wiary i dzieło dla rąk. 
V. 1943r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Tych miłości, które z nami 
na strumieniach białych płyną, 
co jak chmury nad głowami 
czasem każą zapominać, 
tych miłości jak zwierzęta, 
co wracają w las od ludzi 
węsząc z twarzą wyciągniętą, 
zanim śmierć ich nie ostudzi, 
tych miłości, które niosą 
sok z korzeni w słońce liściem, 
co jak puch dziewczęcych włosów 
lekko rosną ku niebiosom, 
nie wydepczą nienawiści. 
Tych miłości, o, za wiele, 
chociaż ziemia jeszcze twarda, 
nad nią zawsze śpiewa szelest, 
bo cóż ziemskość? – śmiech, pogarda, 
bo coż zbrodnia? – tylko mocniej 
za bijące morzem strumień 
kochać każe, że ślad głupi 
jak ten olbrzym, co się upił, 
co gdy wstanie, to zrozumie. 
W nas, co jak pomników głazy, 
z tych miłości mocno rośnie 
przez te czasy, nad te czasy, 
ponad nami – czas miłości. 
27 I 44 r.

Wyślij za pomocą:Ach, zadumani, zaliumani wiecznie 
w kroki zegarów, w wierszy krągły lament, 
w łzy – dzwonki nocy, w smutki obosieczne. 
Ja wiem: te łzy – pół-woda, pół-atrament. 
Poli nicba białą koroną, pod racami blasku 
drżycie jak kret na słońcu, który zgłębił drogę. 
Ja mam gest. Ja was wszystkich kupić mogę 
za jedno żywe ziarnko piasku. 
4 listopada 41r
Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Heksametr fal łacińskich o czerwony zachód. 
Obłoki brzęczą, pejzaż je spędza do dolin. 
Do widzenia, słońce mija jak pocałunek 
i drzewa-pastorały pożegnalnych wiolin. 
Tylko morze z daleka uwiązane tęskni jak pies. 
Do widzenia, za zakrętem czeka góra zielona. 
Noc, tunel łyka dym gorzki od wspomnień. 
Myślisz: w ojczyźnie teraz uwiądł bez. 
początek r. 1940

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ile dziś skrzydeł ptasich spadło i zgasło,
jakbyś sam w anielski ich trzepot się dostał?
Rzeźbi cisza spokojny gotyk – blanki, miasto
na maleńkich wieżach ostów.
Płacz, płacz w rozdwojone wrota snów:
po obłoki zasypany w spokój.
Jak po szeregach głów,
po głowach zasypanych,
po stopniach zamarzłych powietrza wstępujesz najwyżej,
w glorię marmurowych obłoków.
1941 r

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Moje okręty samotne, żałosne jak psy zgubione, 
aniście ptaki, ani obłoki spłowiałe. 
Na rufach waszych postaci tkane z białych koronek. 
Aniście gwiazdy, ani zwierzęta małe. 
Kto by was dojrzał w czarnych kwadrygach zawiei, 
gdzie tylko miasta stoją ukośne i drżą, 
gdy tak spokojnie wpływacie w niebo, co tak się chwieje 
jakby kołyska wybudowana cichym łzom. 
Przez wszystkie zimy płyniecie ciszej niż ogień, 
olinowane cienką rozpaczą nitek pajęczych. 
Aniście ptaki, ani obłoki ze snów najcieńszych, 
bo nieporadnie stojąc przed płótnem wyblakłej drogi, 
namalowałem w głębi perspektyw płonący, ósmy kolor tęczy. 
dn 16.II.41 r