Ach, zadumani…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Dymy pachnące jak kolumny nieba
nad drzew siwieniem wysoko, Wysoko,
i w niewidzialnym odbicie potoku.
Czyśmy tak tylko zamyśleni w Bogu,
czy nas już nie ma?
To wszystko jesień. Wszystko znów ominie.
Ciało i popiół, i smutek ten sam,
i cisza wielka stoi na głębinie,
nienasycony, ciemny dzban.
Wiem: to te same kołowroty sklepień
huczą u świateł wysoko, wysoko,
kule ogniste i znaki na niebie,
te same idą posągi obłoków.
A ja tam w dole jestem człowiek jeno,
ja nie poznaję jesieni i rzek,
spięty krokami z bolesną ziemią,
ledwie przeczuwam daleki brzeg.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Deszcz się w błoto leje smugowaty,
szyby krzyczą kroplami uderzeń,
chodnikowe poszarzały kraty
ciemną smugą deszczu błotnych zwierzeń.
I drzew czarnych ręce krzyżowane
na smużasty, perlny deszczu zaciek
z kroplociskiem się zwarły ł:uzdrgane,
z ścianą wody w stusrebrnej zapłacie.
Wypryskami z kałużastych kręgów
światy istot wyrzucone w górę,
w drogę mleczną, w długą, białą wstęgę
przebiegają tęczowatym sznurem.
Wiatr żylasty łomoce pięściami,
wiatr wyrywa pędem okna z zawias,
woła, ciągnie nas, ukrytych w domach,
nas – litery zamykane w nawias.
Rozmiotane pełnymi garściami,
przeciw ściętym huraganem róźom,
pędzą, pędzą słowa nie spełnione,
myśli moje obłąkane Burzą.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Matce 
Bożek wschodu, gdzie z twarzy wschodzą bez wyrazu 
dwie krople oceanu – dojrzałe owoce wody, 
zastyga przy kominkach i trójkątną twarzą 
prowadzi sny puszyste w wilgotne ogrody. 
Przez kasztanowy zapach i jesienną wilgoć 
kołysze noc wysmukłą jakby widmo łowów 
i długo śpiewa pieśni nad zabitą wilgą 
wywołując upiory krążące nad głową. 
A potem ogień ciągnie złotych iskier struny, 
bulgocą oczy, to woda, zenitalne deszcze, 
i wieje duszny samum sypkim piaskiem dreszczy, 
gdy otworzą się oczy jak martwe pioruny. 
Wtedy nagle urosną miękkie łapy kota 
i ogromnym tygrysem wyfrunie przez okno 
do wygiętej w księżycu samicy ze złota. 
Zostanę ja i ogień, i moja samotność. 
luty 41r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Są takie zjawy dalekie, odległe
(kartki wydarte z dziecięctwa i wspomnień),
w snad1 gdzieś powstały i teraz nadbiegły ,
żeby się w ciszę wgryźć i wrócić do mnie…
Są takie zjawy dalekie i znane,
które wracają w jaźni odrodzone,
które wracają (i wierzę w nie święcie),
w zmierzchu srebrzysty uwikłane więcierz…
Dni wymyślone w półciemnych pokojach
(drżą ciemną krepą firanki wiejące)
i w szarym pyle zgęstniałego kurzu
tarza się ciemne, zmierzchające słońce…
Pokój jest Stary, cichy, staroświecilj
(wiszą portrety jakichś znanych twarzy,
na których widok serce w piersi tłucze
i których oczy wrzątkiem serce parzą).
Cicho brzęczące stare fortepiany
grają dostojnie, cid1o i powoli,
a po portretach w ścianę wprasowanych
łzy kapią szare…
łzami serce boli…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Tego dnia, gdy wracałem do piekła 
przez ulicę jak ciężar powietrza, 
przez tę ciszę, gdy wzrok mi już uwiądł, 
przez tę ciszę, gdy płacz mi już wietrzał. 
powracałem po tęczy do piekła… 
Z napęczniałych chmur cmentarnianych 
łoskot werbli żałobnych mnie owiał 
tego dnia, gdy wracałem do piekła, 
a zabrakło już złota na słowach, 
przechodziłem od chmur cmentarnianych… 
Po kolumnach drzew świtem różowych… 
parki gęsto omszyły łuk ulic, 
taktem nocy schodziłem na przestrzał 
w ciężkiej barwie wypukłych dni-kuli 
przez brzeg morza od świtu różowy… 
Zieleń parą błękitną wybuchła, 
czułem ciszę czerwoną i gładką 
tego dnia, gdy wracałem do piekła, 
wybarwiłem ostatni raz: \\”Matko!\\”, 
kiedy zieleń jak opar wybuchła… 
i stanąłem na świtu krawędzi, 
który dzwony rozcinał na struny, 
tego dnia gdy wracałem do piekła, 
dzień widziałem huczący jak łunę 
i stanąłem na świtu krawędzi… 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Motto: La lune blanche… 
(Verlaine) 
W skośny stół z matowej czerni 
księżyc wylał płytką rzeką 
szumią ciszą w szklany werniks 
gwiazdy spadłe niedaleko 
w gęstej nocy jak w akwarium 
płyną długie, śliskie ryby 
uliczkami gęstych podwórz 
szyby szorstką łuską wybić 
gładzi zwilgłe srebrem ściany 
płynnych łysków miękki natłok 
i na stole rozślizganym 
czarny piesek gryzie światło. 
16. I. 39 r.