Pocałunek

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ziemia miłości, ziemia ludów święta
jest jak długa niepamięć, jak jezioro mroku,
przez huragany mroźne czarnym lodem ścięta,
stoi w sobie milcząca jak w grobie wyroków.
Tak wypłoszeni z czasu, my, którzyśmy śmieli
Boga zwać po imieniu i ludzi po czynie,
myśmy czasów nie znali innych, nie widzieli.
a groza w nas przeminie, gdy życie przeminie.
My na środku lodowisk, nie znający domu,
pod śniegami – kamienie i pod gliną – głazy
ci sami katorżnicy my z kamieniołomów,
ścigani po ulicach i liczący razy
kijów ciężkich, wygnańczych, o! bo nas wygnały
jak sine ciała – z duszy, jak upiory – z ciała.
My po nocach u ściany chłodnej zaczajeni,
w krokach węszący śmierci, w drzew poświście – bata,
w ziemię świętą zamknięci jak w głuche więzienie.
O Panie apokalips! Panie końca świata!
znajdź głos swój i przybitych nad trumien obszarem
wywołaj; głos włóż w usta i w dłonie włóż karę.
15.I.94 r..

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
O fauno moja: łagodne zwierzęta 
kontynentów opasłych i wysp z majoliki. 
Już przybywacie, białe słonie smutku 
i niepisanych wierszy brzęczące słowiki. 
Karawany wielbłądów, kołyszecie pejzaż 
wszystkich wieków przebytych, pustynie umarłe, 
\\\’przynosicie proroków nieznanych. O węże 
mojej trwogi, zwinięte pod gardłem. 
Oto, jesteście, koty samotne na dachach, 
w alejach jesionowych kołysze was podróż; 
Osty waszych skojarzeń o błądzących strachach, 
które zimowy księźyc wrzaskiem dzisiaj podrą. 
Lwy kamienne, ziewacie przeciągle, 
lwy samotne sprzed gmachów miejskich, 
lwy prawdziwe, przybywacie ciągle 
i czekacie na mnie przed wejściem. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
To niebo zadymione, które mi śpiewa do snu, 
i wy, porty dalekie, kołysane na masztach, 
mgły wieczne jak dzień, który nastał. 
Szelest 
to drzewa deszczem rosną. 
Morze. To niedalekie i cierpkie. 
Lasy, które zapomniano zgasić w bulwarze – 
głuchy latarnik nie słyszy was zimą, latem, wiosną 
i twarze 
pełne codzienności jak niebo, 
które mnie znów kołysze do snu. 
39 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Aniołowie, aniołowie biali, 
na coście to tak u żłobka czekali, 
po coście tak skrzydełkami trzepocząc 
płatki śniegu rozsypali czarną nocą? 
Czyście blaskiem drogę chcieli zmylić 
tym przeklętym, co krwią ręce zbrudzili? 
Czyście kwiaty, srebrne liście posiali 
na mogiłach tych rycerzy ze stali, 
na mogiłach tych rycerzy pochodów, 
co od bata poginęli i głodu? 
Ciemne noce, aniołowie, w naszej ziemi, 
ciemne gwiazdy i śnieg ciemny, i miłość, 
i pod tymi obłokami ciemnemi 
nasze serce w ciemność się zmieniło.
Aniołowie, aniołowie biali, 
o! przyświećcie blaskiem skrzydeł swoich, 
by do Pana trafił ten zgubiony 
i ten, co się oczu podnieść boi, 
i ten, który bez nadziei czeka, 
i ten rycerz w rozszarpanej zbroi, 
by jak człowiek szedł do Boga-Człowieka, 
aniołowie, aniołowie biali.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Motto: Je suis l\\\’Empire a fa fin 
de la decadence 
(Verlaine) 
Okręt odpłynie na spuchniętych żaglach 
w szklane lazury wzbierających piersi… 
Chociaż nie zawsze byliśmy najszczersi, 
powiedzmy sobie zwyczajnie: dobranoc. 
Bo świat zachodzi już i słońce ciche 
nie wzbiera światłem w mgły wstające rano. 
A dni się sypią – zerwane korale, 
perły o zmroku… 
powiedzmy: dobranoc. 
W progu drzwi szklanych noc narasta lukiem, 
w progu dni z błota noc cicho przyklęka 
i garść popiołu w zaciśniętych rękach 
parzy mnie jeszcze niedogasłym żarem. 
Zmierzcha… 
z nawislych tlejących latami 
znów w pyle światła dzień powstaje szary… 
13.XII.38 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Deszczu srebrne gałązki rosną 
jak gotyckich krużganków motyl, 
ptaki dzwonki zielone niosą 
na przejrzystych wstążeczkach lotu. 
jeden uśmiech dziecinnych lądów 
błękitniejszy mi jest niż woda, 
bo mnie żłobi niedobra mądrość, 
bo się kończy nieżywa młodość. 
Kurant jeszcze z pnącej się wieży, 
wzgórz zielonych faluje dywan 
i poznaję miasto w obłokach, 
nie wiem tylko, jak się nazywa. 
Z tych wysokich przelotów we śnie 
ludzie mali byli jak kwiaty. 
Przebudzone o śmierć za wcześnie, 
o, rzeźbione w kolorach światy! 
Norymbergi, o Awiniony, 
rączką dziecka rzeźbione w ciszy, 
jeszcze sobie szum wasz przypomnę, 
bo za rok już go nie usłyszę. 
23 IV 44 r.