Zmierzchanie

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Hej!… 
rozświstem rozłożyste 
płaskociny… 
rozstukane w śpiewne granie 
światłoszyny… 
Po wyboczach rozklekocie 
huk maszyny, 
po wyboczach… 
po wyboczach… 
stukopłocie… 
. . . . . . . . . . . . . . . . . 
krople w szyby 
. . . . . . . . . . . . . . . . . 
deszczem cały świat nam ociek[ł] 
i rozświstem rozłożyste 
płaskociny, 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
W dolinie błękitnej, podobnej do zmierzchu, 
są dzieci samotne z białymi włosami, 
jakby na dnie jeziora, a biegną za nimi 
znużone wyżły, srebrzone jak lamy. 
To dzieci bez matek – odwieczne elfy 
z włosami siwymi od snów kataklicznych, 
podchodzą do morza, gdzie smutny delfin 
nadyma w pieśni zwierzęce policzki. 
A ciągle za nimi tropiące, znużone psy, 
jak wprawione w ich blady trop – 
płaskorzeżby myśliwskie jak żywy onyks, 
zapomniane w legendzie myśliwskich trąb. 
A dzieci coraz lialej biegną w mit, 
roztapiają się z wolna i giną. 
Tylko białe ich włosy zostały, 
rozwieszone jak mgła nad doliną. 
Potem obraz doliny już w jednym wymiarze 
zamienia się w szybę, i zbłąkane psy 
coraz ciszej nawołują. Jak smutne twarze 
rozwiewają się z wolna, jak dym. 
koniec lutego, 1941 r

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Pójdź, smoku mój dobry, lasu pełny, 
o oczach gasnących każdym obojem wiatru, 
o oczach pełnych smutków szybkostrzelnych. 
Nocą chodzi żal dookoła jak patrol. 
O – statki odchodzą w dół rzek. 
Na zakręgu dróg wybucha drogowskaz, 
który obiąkai nas setny, tysiączny, dwudziesty. 
Pola zgniłe odrywa wiatr od ziemi – 
– pełne troski. 
Każdy z nas: 
chodzimy przez wydmy zaklute ostem i rdestem 
do gór szklanych – warowni nieba. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Znów rok na drodze szaradą upłynął. 
Koń parskający z zodiaku niedaleko przebiegi. 
Były wiosny odmierzane rosnącą zielenią, 
drzewa wykrzykniki jesieni na niebie. 
Rok za daleki za bliski wyminął nas jak zenit 
skoszony skośnym deszczem niezrozumień. 
Za daleko z drogi zawrócić znużenie 
w tłumie. 
Rozbitego na krzyżach samotnych 
opuszczono Chrystusa, który płacze bezradnie; 
widział: nie domkniętym oknom radości 
przechodzień kradnie. 
A zresztą 
deszcz wysechł niebu, śnieg jest szorstki jak twarze. 
Milczenie: śnieg drzewa wyostrzył parkom. 
Jak zawsze: wróblami bronią szybkostrzelną, 
wronami niebo ocieka. 
Psy wyją na drodze nieśmiertelność.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Nocą słyszę, jak coraz bliżej
drżąc i grając krąg się zaciska.
A mnie przecież zdrój rzeźbił chyży,
wyhuśtała mnie chmur kołyska.
A mnie przecież wody szerokie
na dźwigarach swych niosły ptaki
bzu dzikiego; bujne obłoki
były dla mnie jak uśmiech matki.
Krąg powolny dzień czy noc krąży,
ostrzem świszcząc tnie już przy ustach,
a mnie przecież tak jak innym
ziemia rosła tęga – nie pusta.
I mnie przecież jak dymu laska
wytryskała gołębia młodość;
teraz na dnie śmierci wyrastam
ja – syn dziki mego narodu.
Krąg jak nożem z wolna rozcina,
przetnie światło, zanim dzień minie,
a ja prześpię czas wielkiej rzeźby
z głową ciężką na karabinie.
Obskoczony przez zdarzeń zamęt,
kręgiem ostrym rozdarty na pół,
głowę rzucę pod wiatr jak granat,
piersi zgniecie czas czarną łapą;
bo to była życia nieśmiałość,
a odwaga – gdy śmiercią niosło.
Umrzeć przyjdzie, gdy się kochało
wielkie sprawy głupią miłością.
4 XII 43r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Zima 41r.) 
Do palców przymarzły struny 
z cienkiego krzyku roślin. 
Tak się dorasta do trumny, 
jakeśmy w czasie dorośli. 
Stanęły rzeki ognia 
ścięte krą purpurową; 
po nocach sen jak pochodnia 
straszy obciętą głową. 
Czegoż ty jeszcze? W mrozie 
świat jest jak z trocin sypki. 
Oczu stężały orzech. 
To śnieg, to nie serce tak skrzypi. 
Każdy – kolumną jesteś, 
na grobie pieśni własnych 
zamarzły. Czegoż ty jeszcze? 
To śmierć – to nie włosy blasku. 
To soli kulki z nieba? 
Czy łzy w krzemień twarzy tak wrosły? 
Czy ziemia tak bólem dojrzewa, 
jakeśmy w czasie dorośli? 
listopad 41 r.