Nokturn

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Otom szary od pyłu tylu wieków, 
a zawsze na osiodłanej chmurze. 
To sny te miasta wołające: \\”Człowieku!\\”, 
to rzeczywistość: kiedy oczy zmrużę. 
Otom tak w drodze długiej zmalał, 
że sam ledwo widzę swoją postać. 
Tylko dudnią szkice elementarnej chwały. 
Śmierć mi wszystkie drogi zarosła. 
I coraz mniejszy jestem – jak gwoździk, 
ostatni gwoździk – mówią – do własnej trumny. 
Trzeba aż tyle nocy płakać z głupoty 
i teraz dopiero – mówią – rozumny? 
kwiecień/maj 41 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Las nocą rośnie jak jezior poszum. 
Droga kołysze we mchu, we mchu. 
Ciężkie kolumny mroku się wznoszą. 
Otchłanie puste z ciemności płoszą 
krzyk zły, wysoki jak ze snu. 
A dołem potok ludzi i wozów 
i broni chrzęst we mgle, we mgle. 
Spod stóp jak morze wydęte grozą 
nieujarzmiona piętrzy się ziemia 
i głosy ciemne leżą w przestrzeniach 
jak to, co czeka obce i złe. 
Żołnierze smukli. Twarzyczki jasne, 
a moce ciemne trą się i gniotą, 
lądy się łamią, sypie się złoto 
i chyba pancerz ziemi za ciasny 
pęka, rozsadza i grzmi, i grzmi. 
Twarzyczki jasne! na widnokręgach 
armie jak cęgi gną się i kruszą. 
O moi chłopcy, jakże nam światy 
odkupić jedną rozdartą duszą? 
Kochać, a to się wydaje mało, 
ginąć – to słabość tylko wyzwolić, 
bo nie nadąża chłopięce ciało, 
a ciemność stoi i grzmi, i grzmi. 
Las nocą rośnie. Otchłań otwiera 
usta ogromne, chłonie i ssie. 
To tak jak dziecko, kiedy umiera, 
i tak jak ojciec, który żyć musi. 
Przeszli, przepadli; dym tylko dusi 
i krzyk wysoki we mgle, we mgle. 
27 VI 44 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Jesień to gwiazdy lecące z drzew. 
Liście jak węże syczą. 
Przewożą arki na drugi brzeg 
głowy obciętych księżyców. 
Ciągną kondukty przez zgasły czas 
– spróchniałe ichtiozaury. 
Jak wieko spada nieba trzask 
na biały wzrok umarłych. 
A on do stołu przykuty snem 
kamiennym jak klosz urny, 
widzi lodowce porosłe mchem 
i myś1i, że to trumny. 
dn. 4.X.41 r. 
K. B. et J. K. W.

Wyślij za pomocą:Ludzie prości i zbrojni, więc smutni, 
wchodzili na okręty omszałe; 
niebo grało podobne do lutni 
srebrnej chyba i kwiatem pachniało. 
Od uliczek rzeźbionych w cieniu 
szła procesja czy biały świt 
i świergotał jak ptak na ramieniu 
żywot mądry rosnących lip. 
Potem morza dzieliły się, tarły 
szorstką skórą bokiem o bok; 
coś wschodziło, a potem marło, 
nie odgadnąć: przez dzień czy rok. 
Gwiazdy były nisko jak gołębie. 
Ludzie smutni nachylali twarz 
i szukali gwiazd prawdziwych w głębi 
z tym uśmiechem, który chyba znasz. 
Potem lądy się otwarły jak bramy, 
góry mrucząc prowadziły pod obłok, 
więc rzucali w fale nieba kamień, 
żeby zmierzyć głębie nieba pod sobą. 
I na wiatrów rozłożystych wydmach 
sieli drzewek młodziutkich las, 
i marzyli złotych dębów widma 
z tym uśmiechem, który chyba znasz. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Pozłotą słońca oślepiona, 
pozłotą słońca śnieżno gładka 
płaszczyzna wielka w szybkich spadkach 
bujała nas na swych ramionach. 
I bezszelestny puch, pył biały 
pod słońce sypał się w przestrzeni. 
Świst się stopylnie w krople zmienił 
w płatkadl od słońca rozgorzałych. 
A pieśnią nam huczały w głowie 
zaparty dech i pęd bezsłowie, 
i wiatru śmiech, 
a w piersi parła głąb otchłani 
przepastnej; znad gór białej grani 
nawisłych strzech. 
IV.38

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Matce 
Wyjść na ulicę w niebieski, letni zmierzch, 
dymią fajki jak zapach zielonych brazylii, 
gwiazdy jak ryby zabite wypływają na wierzch, 
znad gitar – kapelusze jak czarne pluszowe motyle. 
Wyjść na ulicę: kołyski zwiewnej muzyki i bajek, 
tam grają katarynki jedwabny stuletni walczyk. 
Ten niderlandzki obraz z porcelanowych fajek, 
z baldachimów dłoni kobiecych i strun kobiecych palców. 
Otom dzieckiem, skrzydłem jednodniowych przeczuć. 
Jestem tylko chłopcem, który płacze nad zabitym ptakiem. 
Nie przeżyłem tylu lat i drzew, co ten wieczór. 
Jestem chłopcem, który płacze nad zabitym ptakiem. 
luty 41r.