Narty

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Wśród drzew, co są jak płaskie, zielone motyle, 
święty Jerzy cwałuje po czerwonej ścieżce 
na koniu, co się wznosi, a za nimi w tyle 
czeka mała dziewczynka, włosy ma niebieskie. 
Smok się wydął i oczy błękitne wyłupił, 
zanim go dopadł rycerz – trzykroć blaskiem rzucił 
i zginął. Głupi smoku: o rycerzu głupi, 
to wszystko takie krótkie, a już się nie wróci 
ani sobie pełzanie po zaklętych sadach, 
ani sobie modlitwa w czarnych winogradach. 
Truchło leży, paruje z niego zieleń śliska, 
jeszcze się gwiazdki jakieś z łusk przebitych sypią, 
i rycerz zadumany stoi, mieczem błyska, 
tak pół czuje niepokój, a pół gorzką litość. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
[…] 
3 
[Gwiazdy są krążkami światła, 
które na dnie ciemnej rzeki 
odbijają się i leżą, 
warujące zapomnienia. 
Ludzie chorzy w wielkim smutku 
przykładają je do powiek 
i czekają tak, spokojni, 
aż im inny wzrok przywrócą. 
Wtedy widać, jak po smudze, 
która łączy blask z odbiciem, 
z wolna w górę się unoszą 
z twarzą skrytą w żółtych dłoniach.]
4 
naga kula jak posadzka, 
na niej, jak w kościele ciemnym, 
płaczą w lęku z zapatrzenia 
dzieci, którym rączki chłodem 
w błękitnawe kwiaty krzepną 
i nieznacznie się zmieniają 
w nieruchome płaskorzeźby, 
białe suknie im sztywnieją, 
włosy twardy kształt powleka. 
A nazajutrz wielkie święto, 
do kościoła schodzą ludzie, 
strojni – patrzą z roztargnieniem 
w skamieniałe oczy dzieci.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Matko, nie ma już dni, które nas rozdzielą, 
choć upiór dnia stoi w oknie i czeka, 
nie doścignie nas nikt na drodze dalszej od śmierci, 
nie odnajdzie nas nikt, bo droga nasza za daleka. 
Utwory zebrane, 1961

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Daleki powrót w ukos dróg zardzewiałych, 
Adamie. 
Nie wraca się na prLcłaj drogą, słowem, rozpaczą, 
przez zamieć. 
Mosty, drogi potrzaskane, lipy szelestu 
zapadły. 
Ziemię – ręce jaskółki osłabłc od bólu 
odgadły. 
Na połamanych rejach, masztach powrotu 
siadł słowik: 
woła raj utracony pięścią między oczy 
jak człowiek. 
Z koleiny szerokiej jak żal cię wyrzuca 
ocean. 
Wąska ziemia dokoła odblask twego piętna 
wyklęła. 
Nie wierz – noc ci gwiazdami, słońce wzrokiem ludzi 
znów kłamie. 
O, nieznajomy powrót w ukos dróg zardzewiałych, 
Adamie. 
wczesna wiosna 40 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Serce jest ptak biały, z drzew bialych 
nie oderwany ptak, jak owoc niedojrzały, 
jak nieznajomość potęg, 
które w kolebach ziemi kolysały 
trwogę i miłość, nim w cialo stężały, 
nim się nie stały młotem. 
A teraz młot, a nad nim cóż, gdy bije 
o ziemie lodowate, o serca niczyje, 
cóż nali nim? 
Serce – ptak biały z drzew nie oderwany, 
karmiony krwią z Chrystusa pięciorany, 
wzejdzie czy spadnie? 
Serce – ptak biały – nocą lot rozwija 
jak wstęgę albo skrzydla jak kolumny wbija 
w eiemność czy światło? 
A kiedy ptakom – ptakiem, ludziom – wiosłem, 
sobie jest tylko śpiewem niedorosłe, 
to już odgadło. 
luty 42 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Dokąd to jeszcze? Ten cień stoi we mnie 
jak obrnz wieczny mego zatrncenia, 
rdzewieje tarcza i gorzknieje ziemia 
pod zamyśleniem moim obosiecznym. 
O, bo ja jestem mieczem krzywdy wszelkiej, 
przez moje ręce wyciągnięte we śnie 
wędrują grzechy jak milczące węże 
i wytryskają z palców jako pieśni. 
I czego dotknę, to się łzą pokryje 
jakoby rosą, tylko że tak słoną, 
że się nie pięścią – całą ziemią biję 
w pierś, której nigdy win nie odpuszczono. 
O, bo i jakże odpuścić, że człowiek 
zapomniał głosu mówiąc w bożej mowie. 
I gdzie postąpię, pęknie mi pod stopą 
ostatni kamień, a dalej już ciemność, 
i jestem jak ten pierwszy człowiek po potopie, 
który zawinił. Więc wtedy nade mną 
też blasku nie ma i w dłoni mi próżno, 
jakby z niej krzyż wyjęto i włożono topór, 
i jestem duszą smutku po ciałach podróżną,