Banita

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
(Impresja) 
Z kościołów ciemną głębią głucho napuszonych 
wypełzły ciężkie krople fugą nie zagraną 
i zastałe wiekami stalugowe świece – 
– żółte mumie okrucieństw wypełzłe na ścianę. 
Ciężar głębi powietrza splątany w organach 
zachrypi w słowach ponurych marszem pogrzebowym. 
Światło ciche, zastałe osiada na szybach 
(ciche, ciepłe są barwy w szybkach kolorowych). 
Zmierzch kołacze pod stropem zadymionym słońcem 
(rozpylone barwiście w powietrzu potęgi). 
Srebro sypie się łyskiem z napuchłych ołtarzy; 
glos po stropach się chwieje kamienistym kręgiem. 
Czas nabiega ciemnawo smutkiem bezcielesny 
jak krew czamoblękitna w napuchniętą pręgę. 
 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Wiatr bluzga, jak krew się sączy, 
na oczy – ciemności płachta, 
w nim omackiem błądząc 
czuję miękki opór pnączy. 
A to są ciała chyba, chyba groby, 
chłodne jak wody pręty, 
to są ramiona trwogi 
ludziom zmarłym odcięte. 
Wiatr niesie piachu żagiel, 
nasmuża się na nas cienko – 
– to woda, może wydmy nagie? 
ledwo nad wierzchem ręką 
znak pożegnania odfrunie, 
nowe piasków sklepienie 
wiatr wzdyma w ciemnej łunie, 
toniemy, pożarci przez ziemię, 
gdzie sami jesteśmy dnem. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ktoś krzyknął!
I wszystkim dech w piersi zaparło,
a echo zagrało i w sali zamarło,
a echo zamarło jak sygnał Spóźniony
i straszny szept przebiegł na wszystkich hal strony…
Ktoś upadł na ziemię z łoskotem,
na górze wśród trybów łopotał się potem
jak sztandar zwieszony na wietrze,
i przeciął krzyk wielki na nowo powietrze.
Wstrzymano!
Nie trzeba… nie trzeba… za późno…
Juź tylko na górze Strzęp krwi wisi luźno,
na dole szmat drugi czerwieni skrwawiony,
a wkoło tłum szary, tłum cichy, strwożony…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Tego dnia, gdy wracałem do piekła 
przez ulicę jak ciężar powietrza, 
przez tę ciszę, gdy wzrok mi już uwiądł, 
przez tę ciszę, gdy płacz mi już wietrzał. 
powracałem po tęczy do piekła… 
Z napęczniałych chmur cmentarnianych 
łoskot werbli żałobnych mnie owiał 
tego dnia, gdy wracałem do piekła, 
a zabrakło już złota na słowach, 
przechodziłem od chmur cmentarnianych… 
Po kolumnach drzew świtem różowych… 
parki gęsto omszyły łuk ulic, 
taktem nocy schodziłem na przestrzał 
w ciężkiej barwie wypukłych dni-kuli 
przez brzeg morza od świtu różowy… 
Zieleń parą błękitną wybuchła, 
czułem ciszę czerwoną i gładką 
tego dnia, gdy wracałem do piekła, 
wybarwiłem ostatni raz: \\”Matko!\\”, 
kiedy zieleń jak opar wybuchła… 
i stanąłem na świtu krawędzi, 
który dzwony rozcinał na struny, 
tego dnia gdy wracałem do piekła, 
dzień widziałem huczący jak łunę 
i stanąłem na świtu krawędzi… 

Wyślij za pomocą:I 
Kołyszemy się, kołyszemy, 
wmurowani w pejzaż szubienic. 
Wieje śmiercią znużoną. Jak kruk 
krąży niebo drapieżnie i cicho 
dzwoni wiatr u ostrogi nóg! 
Nocy inna, nie przyjdziesz, nie przychodź, 
Tylko dni obdrapany mur 
kończy ziemię wyrwaną krokom. 
Zaciśnięty wilgocią sznur – 
żalu lament skowyczy nad drogą. 
Jak upiory żerujemy na snach, 
jak upiory wypijamy życie. 
Nocą księżyc podchodził jak znak 
i jak oko wisielca z chmur wyciekł. 
Kołyszemy się, kołyszemy, 
wmurowani w pejzaż szubienic, 
pośród zdarzeń, zygzaków i gwiazd, 
z długich rąk wyrzucamy cienie – 
pętle palców na martwy sen miast. 
Wmurowani w pejzaż szubienic.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Matce
I zbudzili go nagle. Był to głos z daleka.
Umarłego lat tyle któż by zbudził z Boga
jak ze snu, by jak kropla ciążył znów ku ziemi
i cierpieniem, co myślą żywego człowieka,
jak ciałem okrył i sprowadził w dół?
Już opadał. Mgła nisko. Obłok śniegu w dole.
Od światła oderwany, w czarnoksięskim kole,
w kole głosu wirował, aż usłyszał z bliska,
aż go nazwała po imieniu. Śliska
ulica w śniegu nikła. Grajek zginał piłę
i cienki głos przeszywał i oddalał czas –
jak w tamten wieczór śmierci. Już był u tych okien.