Gwiazdy

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ta noc bez pożegnania, noc bez gwiazd, noc bez ruchu, 
Długo mi wiatr histeryczny tłumaczył epilog najprostszy, 
aż oto śmierć dzisiejszą ciężko bijąc ukłuł. 
Jestem bezradny jak motyl, motyl nabity na ostrze. 
Rzeka: przez okno widać, stanęła i czeka. 
Przez okno widać miasta nasunięty witraż. 
Na wierszach ślady krwi. Nie przeczytasz 
przeżytych epopei. Nie zobaczysz ani jednego człowieka. 
Odpływam nocą najstraszniejszą, a dokąd – 
– już wszystko jedno, oczy zamkną odwroty w życie jak drzwi, 
ręce jak drewno, ręce jak drewno, ręce jak drewno. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
O miasta w dole tam, gdzie pułap dymu leży, 
o rzeki w dole tam, o wsi jak białe stogi, 
gdzie maszyn ruch i gdzie ociera złote rogi 
w odbiciu szybkich rzek zielony jeleń chmur. 
Obłoki górą płyną, obłoki są jednakie 
jak ścigający korab albo odbicie fal, 
które mijają sen i są jak ludziom ptaki 
nad ogień i nad stal. 
I w moim kraju one jak indziej niosą szept, 
i w moim kraju one jakby przez obcą dłoń 
niesione – tworzą obraz, który samotny rzeźbiarz 
układa mimo huku albo pogłosu trąb. 
A w dole jest ojczyzna – to, co się nie nazywa, 
to, co jest przypomnieniem najdalszych cichych lat, 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Za to i rycerz nie lada gwałtownik, 
lecz ów, co czeka. 
C.K. NORWID 
On w wielości stoi pośród rzeczy, 
które rosną w potwornej przemianie, 
pośród roślin przezroczystych mieczy, 
pośród zwierząt, ludzi, a poznanie 
będzie obce mu, by trudniej było 
wielość formy połączyć w miłość. 
Więc się mienić będą i brunatnieć 
z złotych formach dojrzałe oczy, 
to obłoki będą dnem się toczyć, 
dnem tych spojrzeń, by nie było łatwiej 
snów od ludzi, kamieni od rąk 
porozróżniać, a gradu od trąb. 
A ten, który przeciw niemu zawoła 
o swej sile i wstrząśnie owadem 
wszechmałości – przejdzie w apostoła, 
przemartwiały swej słabości jadem, 
i ze strachu potęgę głoszący 
w pięści zmienić chce gwiazdy i słońce.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Wiedziemy wonny żywot wagabundów 
codziennie jasne słowa wdychamy jak opium. 
Przestrzeń potrafi wchłonąć nas jedną sekundą 
w którą się płynne serca całą wieczność topią 
nocami podchodzimy do otwartych okien 
wylatujemy w sady kwitnące jak zapach 
patrzeć jak senna zieleń ciepłe niebo żłopie 
jak cisza dźwięcznym światłem w szyby zacznie kapać. 
Potem płyniemy wolno w ciepłych żaglach cieni 
we wzdęte morza światła brzęczące jak pszczoły 
odrzucające błękit odpływów jak włosy 
na białe ciała ławic wolno zbiegłe dołem. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ziemia jak ognia słup. Tnie bat; 
a nie zna czasu – kamień kruszy, 
na oślep rzeźbi ciemne dusze 
w zwalistych trumnach lat. 
I katorżnicza huczy noc, 
pod niebem skośnym ogień dławi, 
i jęk szubienic jak żurawi 
u studzien pełnych głów i rąk. 
A kiedy ryczy butów huk 
po twarzach żon i synów, matek, 
to każdy trup jest żywych bratem, 
co orzą swój ojczysty grób. 
My mamy usta – szabli sztych, 
od głodów wyschłe, z grozy sine: 
my mamy oczy – śmierci krzyk 
celne, co trafią krwawą winę. 
My mamy serca – młotów młot, 
co przez stulecia ziemię kuły, 
szybkie jak ostry cios jaskółek 
i orlich skrzydeł orli lot. 
Przez nasze oczy próżne łez 
o ziemio! płyń polami swemi, 
aż każdy z garścią wolnej ziemi 
będziem szturmować czas, co jest 
jak popiół wiary. Wzniesiem dom 
żelazny – ludom, burzom, snom. 
7.I.41 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Dniało. Mleczne wodorosty wiły 
skręty coraz to wyższe loki snu. 
Ona lilię ciała unosząc, jeszcze mówiła: \\”Miły\\”, 
gdy on, od snu złego ciepły, już szedł na łów. 
A mieli noce upalne, nie było w nich nadziei. 
Płomyk z ust przelewany – pożar ogarniał noc, 
a potem już dogasało, był pokład, co się chwieje, 
mrok podobny do rany i pnie spalonych rąk. 
\\”Miły\\” – mówiła jeszcze. A on oczy białe, 
co. tak od snów wyblakłe, odwracał: \\”Czy ty wiesz, 
tej nocy byłem w lesie, gdzie jodły skamieniale 
były jak srebrne organy, z których tryskała krew\\”