Otwarcie przemian

Wyślij za pomocą: I 
Na małych, nieznanych stacjach 
są pociągi martwe i puste, 
gdzie cień dróżnika wypadł z czasu i usnął 
w żółtych, dworcowych akacjach. 
Czas zatrzymany przeciągle dyszy. 
Te stacje są w Singapur, pod Warszawą i w Miami 
i prowadzą je zawsze w szarym bezruchu ci sami 
maszyniści umarli od trwogi i ciszy. 
II 
Czekam na dworcach samotnych i pustych 
licząc gasnące żarówki gwiazd. 
Chodzę powoli, staję przed lustrem 
obcych, sczerniałych pejzaży miast. 
Jest coraz dalej, mży sufit echa, 
w takcie wagonów upływa las. 
Już za daleko smutek przejechał 
w noce gwiaździste, noce bez gwiazd. 
Obce pejzaże są jak pocztówki, 
zwierzęta wycięte są tylko z atlasów. 
Już wyminąłem jasne i ciemne 
widoki wszystkich epok i czasów.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Jak dzień powitać, który smrekiem do chmur odrósł? 
– Holale, halom kolędować o pułap nieb? 
Gdy potokami krzyk skał ziemię przeszył, 
przcz upłaz! – patrzy prosto w oczy – żleb. 
Regle kolumnadami – lasem koturnieją. 
Horyyzont niżej o niebo świat zwężył, 
naokoło pejzaż przystanął. 
Jeszcze jeden krok, a głową zawadzę o księżyc. 
początek 40 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Poświęcone psu Danowi, synowi Toma. 
1 
We dwu, przyjacielu, przez las, 
po jasnych pętlach dróg, 
poprzez polany biegnące na płask. 
We dwu, przyjacielu, we dwu. 
Masz twarz obrosłą, masz twarz jak ogień 
jeleni natchnionych przez grom. 
Pędzą przed nami zdumione drogi 
z obłoków, z liści, z wszystkich stron, 
Las to także jest dno 
pod powierzchnią zamkniętą wiatru. 
Bije burz magnetycznych batóg, 
gdy w muzykę płyniemy i światło 
jak dziecinny, grający bąk. 
2 
Gdzie ta droga przystaje? Powiedz. 
Rwą dziecięce koniki w śmierć. 
Biją mokre po deszczu gałęzie świerkowe 
w twoją wzniesioną jak trawa sierść, 
w moją płonącą gwiazdami głowę 
i w nasz nieludzki rytm jak wiersz. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Już nie umiem mówić, a wasze słowa – śrut, 
szeleszczą jak środek różowej muszli – obojętne. 
Przecież upływa zielona krew ziemi, strach i głód, 
a zwierzęta chodzą po ziemi jak niebo piękne. 
Bóg jest najprostszy – przybliżone morze wschodu. 
Nie ma tajemnic. Żółty piasek, woda i ogień, 
gdzie schodzą wilki szare jak sen śniony na ławce ogrodu, 
a kwiaty płyną przeze mnie jak przez szybę, gdzie kwitnące głogi. 
Gdzie kwitnące głogi – polana, a cienie szerokie jak deski. 
Wiatr zrywa czapkę włosów pełną, ptaków i trawy. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
J.Andrzejewskiemu 
Cóż mi, Panie, żem lepszy od cieni? W ich tłumie 
ognia Twoich objawień rozróżnić nie umiem 
od cieni, które we mnie i wsród których błądząc 
jestem sercem ciemności i ciemności żądzą. 
Kiedy przeze mnie wołasz, jakże ja ostaję, 
kiedym jest sam dla siebie obiecanym krajem? 
I cóż mi, żem szkatuła, w której nic już więcej 
ponad głos w niej zamknięty i złoto uświęceń? 
Ja nie okrętem Tobie, bo gdzie by mi unieść 
Twój czas nienazywany, Twoje sny – zrozumieć. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Wiatr bluzga, jak krew się sączy, 
na oczy – ciemności płachta, 
w nim omackiem błądząc 
czuję miękki opór pnączy. 
A to są ciała chyba, chyba groby, 
chłodne jak wody pręty, 
to są ramiona trwogi 
ludziom zmarłym odcięte. 
Wiatr niesie piachu żagiel, 
nasmuża się na nas cienko – 
– to woda, może wydmy nagie? 
ledwo nad wierzchem ręką 
znak pożegnania odfrunie, 
nowe piasków sklepienie 
wiatr wzdyma w ciemnej łunie, 
toniemy, pożarci przez ziemię, 
gdzie sami jesteśmy dnem.