Wiersz: Bruno Jasieński
Pyta mądry głupiego: – Na co rozum zda się
Skoro już go przestają chwalić nawet w prasie?
Czemu głupi po świecie jeździ własnym autem,
Gdy mądrego pod kościół wypychają gwałtem.
Bo dziś może, w warunkach pogmatwaniu krętem,
Jedynie bezrobotnym być inteligentem?
Na cóż mu tedy rozum i mądrość bez granic? –
„Na co rozum” – z uśmiechem odparł głupi – „Na nic”
Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
w maju,
w zazielenionej słonecznej stolicy
spacerowały po trotuarach kobiety dzieci i żołnierze,
gdy nagle
z buchającej aorty przecznicy
bęben uderzył.
szli kolumnami,.
za rogiem ginęli
szereg za szeregiem rytmiczny i twardy
na piersiach szarych, żołnierskich szyneli,
jak kwiaty,
czerwieniały czerwone kokardy.
za szeregami ulicznicy
z krzykiem i świstem
gonili tańczący,
wyrzucali czapki,
ulice się kłaniały białe i czyste.
Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
O podróże jednostajne na strzyżonym miękkim pluszu…
Wczoraj Marna, dzisiaj Wołga, jutro może Jan-Tse-Kiang…
Patrzę w oczy smutnej pani w fiołkowym kapeluszu
I już kocham się, jak sztubak, taki duży, sławny pan.
O wytarty plusz poduszki dosyć szorstkie wsprzeć policzki,
Turkot ciszę ukołysze, wszystko będzie, jak przez mgłę.
I znów przyśnią mi się usta długorzęsej podróżniczki
Całowane gdzieś wieczorem koło Moskwy czy Louvain…
Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
Całując owrzodzone palce syfilistycznej
kochanki dobrze jest słuchać ostrego
śpiewu mijających tramwajów,
kiedy muzyka w sąsiednim szpitalu
wariatów gra „Dreaming”
A w kinie na vis – a – vis,
onosrepując czerwone walce
pod niebem water – sky
w zielonej gazowoalce
po raz 30.000
umiera Mia May…
Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
Piegowata służąca w białej bluzce w groszki
Ktoś wysmukły, z rajerem
– Przyjedziesz?… „- Nie mogę…”
Hooop!!
Samochody. Platformy. Dorożki.
Kinematograf szprych
Z kół łomotem gruchotał po wyschłym asfalcie.
– Poczekaj…”-Nie, nie, nie proś, bo mogłabym ulec…”
Dzyn! Dzyn!!
Tramwaj czerwony wytoczył sie z alej.
Jeden. Dwa.
Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
na rzece rzec ce na cerze mrze
pluski na bluzki wizgi
w dalekie lekkie dale że
Poniosło wisłobryzgi
o trafy tarów żyrafy raf
ren cerę chore o ręce
na stawie ta wie na pawie staw
o trące tren terence
na fale fal len na leny lin
nieczułem czołem czułem
od doli dolin do Lido lin
zaniosło wiosła mułem
Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
Zmarnowałem podeszwy w całodziennych spieszeniach,
Teraz jestem słoneczny, siebiepewny i rad.
Idę młody, genialny, trzymam ręce w kieszeniach,
Stawiam kroki milowe, zamaszyste, jak świat.
Nie zatrzymam się nigdzie na rozstajach, na wiorstach,
Bo mnie niesie coś wiecznie, motorycznie i przed.
Mijam strachy na wróble w eleganckich windhorstach,
Wszystkim kłaniam się grzecznie i poprawiam im pled.