Miłość zamarła światem…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Na wybrzeżu uduszonym przez płynące drzewa, 
w oberżach dymi zmierzchu niebieski opar 
i alejami przechodzi śpiewny, wielki cień 
zgubionego w dziecięctwie kota. 
Przed puste lustro zmierzchu przychodzę co wieczór, 
wiszę ciemnym odbiciem i znikam. 
Falują aleje palmowe wezbrane od przeczuć, 
powietrze zaszyte w szum cykad. 
Za narożną ulicą, zmniejszony przez księżyc, 
wyjść na bulwar: otwiera się morza szelest. 
Na rejach brygantyny cieniem się wyprężył 
wiatru czarny wisielec. 
Na okręcie wieków omszonym w zielony plusz 
odpływam pod nieba pełne błyskawic, zwierząt i znaków, 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Otom szary od pyłu tylu wieków, 
a zawsze na osiodłanej chmurze. 
To sny te miasta wołające: \\”Człowieku!\\”, 
to rzeczywistość: kiedy oczy zmrużę. 
Otom tak w drodze długiej zmalał, 
że sam ledwo widzę swoją postać. 
Tylko dudnią szkice elementarnej chwały. 
Śmierć mi wszystkie drogi zarosła. 
I coraz mniejszy jestem – jak gwoździk, 
ostatni gwoździk – mówią – do własnej trumny. 
Trzeba aż tyle nocy płakać z głupoty 
i teraz dopiero – mówią – rozumny? 
kwiecień/maj 41 r.

Wyślij za pomocą:Znowu daleko, smutnie…
śnieg przez szyby pełza
i noc przycichłym wichrem szarpie gwiazdy w więzach,
i znów daleko, smutnie…
i znowu nie wrócisz z dalekich pól zapachem –
szorstką wonią mrozu,
oczu mi nie zasłonisz ciepłym, słodkim łachem –
– niebem przycichłym łzami i powrotem…
Nie przyjdziesz szeleszcząca ciszą w mgłach drogami
(wieczór spłynie kolędą daleką, daleką)
i będziemy we dwoje tylko, smutni, sami,
ja i mrok beznadziei…
i ty gdzieś nad nami…
Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Kraju, kraju ujrzany przez zielone szkło.
Szare osiołki płyną jak łzy zarosłym dnem wspomnienia.
Te krajobrazy, nim spadną, wiszą na rzęsach i drżą,
Szare osiołki płyną, jak łzy – zarosłym dnem wspomnienia.
Miniaturowe domki, dalekie o całe powietrze,
o tabun dni i obłoków dalekie o czyjąś śmierć.
Płyną przeze mnie osiołki zarosłym dnem wspomnienia
i rosną we mnie lata jak czarna, zjeżona sierść,
luty 41 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ziemia miłości, ziemia ludów święta
jest jak długa niepamięć, jak jezioro mroku,
przez huragany mroźne czarnym lodem ścięta,
stoi w sobie milcząca jak w grobie wyroków.
Tak wypłoszeni z czasu, my, którzyśmy śmieli
Boga zwać po imieniu i ludzi po czynie,
myśmy czasów nie znali innych, nie widzieli.
a groza w nas przeminie, gdy życie przeminie.
My na środku lodowisk, nie znający domu,
pod śniegami – kamienie i pod gliną – głazy
ci sami katorżnicy my z kamieniołomów,
ścigani po ulicach i liczący razy
kijów ciężkich, wygnańczych, o! bo nas wygnały
jak sine ciała – z duszy, jak upiory – z ciała.
My po nocach u ściany chłodnej zaczajeni,
w krokach węszący śmierci, w drzew poświście – bata,
w ziemię świętą zamknięci jak w głuche więzienie.
O Panie apokalips! Panie końca świata!
znajdź głos swój i przybitych nad trumien obszarem
wywołaj; głos włóż w usta i w dłonie włóż karę.
15.I.94 r..

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Za to i rycerz nie lada gwałtownik, 
lecz ów, co czeka. 
C.K. NORWID 
On w wielości stoi pośród rzeczy, 
które rosną w potwornej przemianie, 
pośród roślin przezroczystych mieczy, 
pośród zwierząt, ludzi, a poznanie 
będzie obce mu, by trudniej było 
wielość formy połączyć w miłość. 
Więc się mienić będą i brunatnieć 
z złotych formach dojrzałe oczy, 
to obłoki będą dnem się toczyć, 
dnem tych spojrzeń, by nie było łatwiej 
snów od ludzi, kamieni od rąk 
porozróżniać, a gradu od trąb. 
A ten, który przeciw niemu zawoła 
o swej sile i wstrząśnie owadem 
wszechmałości – przejdzie w apostoła, 
przemartwiały swej słabości jadem, 
i ze strachu potęgę głoszący 
w pięści zmienić chce gwiazdy i słońce.