Stare miasto

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Za tych – co batem ścięte liście, 
za tych – co ptaki z wosku lane, 
tych – co im krew znużeniem tryśnie, 
i tych – co wbici cieniem w ścianę – 
i za zwierzęta konające, 
którym powoli oczy bledną – 
– chciałbyś odrzucić Bogu – życie, 
umrzeć raz drugi jak Zbawiciel; 
ale zawarty tobie upływ 
krwi; i związane ręce w supły, 
bo ty nie twórczym niepokojem, 
a tylko – że się patrzeć boisz. 
25. XI. 41 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Wiatr szeroki nam czoła obliże, 
jak lew westchnie i przestrzeń wydmie 
ponad nami. A jeszcze wyżej 
łuna świśnie ogromnym skrzydłem. 
Głowy nasze – owoc upalny, 
rozszalał włosów płomienie 
deszcz omyje jędrny i walny, 
aż się do snu schylą na ziemię. 
Jeszcze chleby, jabłka jak księżyc 
stół sosnowy zalęgną kołem, 
dłonie szorstkie, tak nieporęczne, 
chleb przełamią z bożym aniołem. 
A na skronie, gdy sen nas stłumi, 
gdy będziemy znów ludzie prości, 
blask nam spadnie i ten zrozumie, 
żeśmy w wierze doszli miłości. 
11.V.1943 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
A otóż i macie wszystko.
Byłem jak lipy szelest,
na imię mi było Krzysztof,
i jeszcze ciało – to tak niewiele.
I po kolana brodząc w blasku,
ja miałem jak święty przenosić Pana
przez rzekę zwierząt, ludzi, piasku,
w ziemi brnąc po kolana.
Po co imię takie dziecinne?
po co, matko, taki skrzydeł pokrój?
Taka walka, ojcze, po co – takiej winie?
Od łez ziemi krwawo mi, mokro.
Myślałaś, matko: „On uniesie,
on nazwie, co boli, wytłumaczy,
podźwignie, co upadło we mnie, kwiecie
– mówiłaś – rozkwitaj ogniem znaczeń”.

Wyślij za pomocą:I 
Kołyszemy się, kołyszemy, 
wmurowani w pejzaż szubienic. 
Wieje śmiercią znużoną. Jak kruk 
krąży niebo drapieżnie i cicho 
dzwoni wiatr u ostrogi nóg! 
Nocy inna, nie przyjdziesz, nie przychodź, 
Tylko dni obdrapany mur 
kończy ziemię wyrwaną krokom. 
Zaciśnięty wilgocią sznur – 
żalu lament skowyczy nad drogą. 
Jak upiory żerujemy na snach, 
jak upiory wypijamy życie. 
Nocą księżyc podchodził jak znak 
i jak oko wisielca z chmur wyciekł. 
Kołyszemy się, kołyszemy, 
wmurowani w pejzaż szubienic, 
pośród zdarzeń, zygzaków i gwiazd, 
z długich rąk wyrzucamy cienie – 
pętle palców na martwy sen miast. 
Wmurowani w pejzaż szubienic.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ty jesteś moje imię i w kształcie, i w przyczynie, 
i moje dłuto lotne. 
Ja jestem, zanim minie wiek na koniu-bezczynie, 
ptaków i chmur zielonych złotnik. 
Ty jesteś we mnie jaskier w chmurze rzeźbiony blaskiem 
nad czyn samotny. 
Ja z ciebie ulew piaskiem runo burz, co nie gaśnie, 
każdym życiem i śmiercią stokrotny. 
Ty jesteś marmur żywy, przez który kształt mi przybył, 
kształt w wichurze o świcie widziany, 
który o mleczne szyby buchnął płomieniem grzywy 
i zastygł w dłoni jak z gwiazdy odlany. 
I jesteś mi imię ruchów i poczynaniem słuchu, 
który pojmie muzykę i sposób, 
który z lądu posuchy wzejdzie żywicą-duchem 
w łodygę głosu. 
1 III 42 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Bryła ciemna, gdzie dymy bure, 
poczerniałe twarze pokoleń, 
nie dotknięte miłości chmury, 
przeorane cierpienia role. 
Miasto groźne jak obryw trumny. 
Czasem głuchym jak burz maczugą 
zawalone w przepaść i dumne 
jak lew czarny, co kona długo. 
Wparło łapy ludzkich rojowisk 
w głuchych ulic rowy wygasłe, 
warcząc czeka i węszy groby 
w nocach krwawych i gromach jasnych. 
Jeszcze przez nie najeźdźców lawa 
jako dym się duszny powlecze, 
zetnie głowy, posieje trawy 
na miłości, krzywdzie człowieczej. 
Jeszcze z wieku w wiek tak się spieni 
krew z ciemnością, a ciemność z brukiem, 
że odrośnie jak grom od ziemi 
i rozewrze niebiosa z hukiem.