Podróże

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Jesteś naturą, o, wielka moja, 
w przepastnych niebach słońcem perląca, 
chodzisz po wielkich świata pokojach, 
idziesz nadzieje złudzeń roztrącać; 
idziesz, a niebo nad sercem płynie; 
idziesz, a morza płyną pod Tobą. 
Wiem, że gdzieś idziesz, że mnie wyminiesz… 
Nie mijaj! słyszysz! ja jestem obok… 
Stój! moje usta, usta krzyczące, 
wypruły z nieba gwiazdy jak błyski 
i rozsypały w męce cierpiącej. 
Do morza słońca wpadły wytrySkiem… 
Nie mijaj! niebo w rozpacz rozdarte 
wieje na przestrzeń kaskadą czerni 
i moje oczy, oczy uparte, 
krzyczące z głębi nocy bezmiernej.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Jestem Symeon – pelikan, 
urodziłem się pod znakiem Wodnika, 
stąd mam skłonności do mętnej poezji, 
do mistyki i paramnezji, 
stąd nawet nie wiem, czy mam dwa dni, 
czy rok, czy mi się tylko wszystko śni. 
W ogóle: 
cierpię na długiej mojej szyi bóle. 
Czasami: 
żywię się witaminą D i węglowodanami. 
Mile: 
rozmawia się tylko z Jerzym A. i z krokodylem. 
Często: 
byle g… jest już dla mnie klęską. 
Zawsze: 
(taka już moja uroda) krzywo na ludzi patrzę. 
Proszę jeszcze, przyjm mnie dobrze sercem całym, 
bo jestem bardzo nieśmiały 
Symeon

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ziemia miłości, ziemia ludów święta
jest jak długa niepamięć, jak jezioro mroku,
przez huragany mroźne czarnym lodem ścięta,
stoi w sobie milcząca jak w grobie wyroków.
Tak wypłoszeni z czasu, my, którzyśmy śmieli
Boga zwać po imieniu i ludzi po czynie,
myśmy czasów nie znali innych, nie widzieli.
a groza w nas przeminie, gdy życie przeminie.
My na środku lodowisk, nie znający domu,
pod śniegami – kamienie i pod gliną – głazy
ci sami katorżnicy my z kamieniołomów,
ścigani po ulicach i liczący razy
kijów ciężkich, wygnańczych, o! bo nas wygnały
jak sine ciała – z duszy, jak upiory – z ciała.
My po nocach u ściany chłodnej zaczajeni,
w krokach węszący śmierci, w drzew poświście – bata,
w ziemię świętą zamknięci jak w głuche więzienie.
O Panie apokalips! Panie końca świata!
znajdź głos swój i przybitych nad trumien obszarem
wywołaj; głos włóż w usta i w dłonie włóż karę.
15.I.94 r..

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ten wiersz jest żyłka słoneczna na ścianie
jak fotografia wszystkich wiosen.
Kantyczki deszczu wam przyniosę –
wyblakłe nutki w nieba dzwon
jak wody wiatrem oddychanie.
Tańczą panowie niewidzialni
„na moście w Awinion”.
Zielone, staroświeckie granie
jak anemiczne pączki ciszy.
Odetchnij drzewem, to usłyszysz
jak promień – naprężony ton,
jak na najcieńszej wiatru gamie
tańczą liściaste suknie panien
„na moście w Awinion”.
W drzewach, w zielonych okien ramie
przez widma miast – srebrzysty gotyk.
Wirują ptaki płowozłote
jak lutnie, co uciekły z rąk.
W lasach zielonych – białe łanie
uchodzą w coraz cichszy taniec.
Tańczą panowie, tańczą panie
„na moście w Awinion”.
szpital, kwiecień 1941

Wyślij za pomocą:Ach, jak ogłusza to wszystko; to drzewo, 
które przygważdża nieboskłon do ziemi, 
pachnącej wiosną, której jeszcze nie ma, 
choć się przyczaja pąkami lepkiemi, 
szepcząc liściami, których jeszcze nie ma, 
ta wielka rzeka nabrzmiała przeczuciem, 
które roztapia powłokę lodową, 
nim w krę skruszona w słońcu się ocuci 
i ciemną wodą stanie się na nowo, 
ten cień surowy, co przed nami biegnie, 
gdy ogłuszeni przemijamy obok, 
milcząc wierszami, których jeszcze nie ma, 
zanim gwiazdami w poprzek drogi legnie 
zmierzch, w którym wszystko zagłuszymy sobą. 
4 marzec 1942
Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
W dolinie błękitnej, podobnej do zmierzchu, 
są dzieci samotne z białymi włosami, 
jakby na dnie jeziora, a biegną za nimi 
znużone wyżły, srebrzone jak lamy. 
To dzieci bez matek – odwieczne elfy 
z włosami siwymi od snów kataklicznych, 
podchodzą do morza, gdzie smutny delfin 
nadyma w pieśni zwierzęce policzki. 
A ciągle za nimi tropiące, znużone psy, 
jak wprawione w ich blady trop – 
płaskorzeżby myśliwskie jak żywy onyks, 
zapomniane w legendzie myśliwskich trąb. 
A dzieci coraz lialej biegną w mit, 
roztapiają się z wolna i giną. 
Tylko białe ich włosy zostały, 
rozwieszone jak mgła nad doliną. 
Potem obraz doliny już w jednym wymiarze 
zamienia się w szybę, i zbłąkane psy 
coraz ciszej nawołują. Jak smutne twarze 
rozwiewają się z wolna, jak dym. 
koniec lutego, 1941 r