Hellada

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Stojąc przed lustrem ciszy
Barbara z rękami u włosów
nalewa w szklane ciało
srebrne kropelki głosu.
I wtedy jak dzban- światłem
zapełnia sie i szkląca
przejmuje w siebie gwiazdy 
i biały pył miesiąca.
Przez ciała drżący pryzmat
w muzyce białych iskier
łasice sie prześlizną
jak snu puszyste listki.
Oszronia sie w nim niedźwiedzie,
jasne od gwiazd polarnych,
i myszy się strumień przewiezie
płynąc lawina gwarną.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Wolałaś: dokąd płyniesz, a potem jeszcze: zostań, 
ale już żagle z papieru porywał wiatr i dął w nie. 
Droga między domami – gdzie woda – była prosta, 
a już sprzed zamku w witrynie salutował mi żołnierz. 
Ulice pełne wody – kreski z lapisu lazuli, 
kiedy porywał mnie żagiel i coraz dalej unosił. 
Ach, jakie dzwony muszli, gdym płynął wzdłuż martwych ulic. 
Na próżno pościg ptaków – wysłany przez ciebie – prosił. 
Mała łódka z orzecha, a woda głęboka jak wieża, 
na dnie rosły korale przekwitłe – miejskich latarń. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
A oto już i jesień. Ptaki są jak dłonie, 
jak dłonie pożegnalne nieba dla złej ziemi. 
Placzmy czasu, ach, płaczmy z sercami żywemi, 
smutni tacy, samotni, nie nazwani dniem. 
Już nam pokazał Bóg czy szatan krwawe miasta, 
w których jeno się dymy z wolna unosiły 
jak umęczony anioł nad kolebką śmierci. 
Już nam ten nóż przytknięty aż do serca wrastał, 
tak długo trwał przy piersi, a gruzy mówiły 
i każde drzewo martwe wraz z nimi śpiewało: 
\\”Otoć się w proch obracasz, nieobaczne ciało\\”. 
Jestże coś ponad ciemność? – pytaliśmy płacząc, 
gdy spośród stolic martwych nikt nie wyszedł do nas, 

Wyślij za pomocą:Chmura z miedzi uderza,
Blaskiem bije w puklerzach,
jeśli puklerz – to oczy z ołowiu.
W lasach siwych od błysków
jak znużenia kołyską
wracał rycerz z puszystych łowów.
A od śniegu – wraz z koniem –
był jak chmura jabłoni
huraganem niesiona przez zamieć.
I tak w pędzie zastygli,
że na mróz jak na igłę
wbici – z wolna zmieniali się w kamień.
Wtedy knieje srebrzyste
promień przeciął ze świstem,
droga przeszła w niebieską równinę.
Złote chleby i ręce
jak w dzieciństwa piosence
niosła matka na witanie z synem.

Wyślij za pomocą:Ach, jak ogłusza to wszystko; to drzewo, 
które przygważdża nieboskłon do ziemi, 
pachnącej wiosną, której jeszcze nie ma, 
choć się przyczaja pąkami lepkiemi, 
szepcząc liściami, których jeszcze nie ma, 
ta wielka rzeka nabrzmiała przeczuciem, 
które roztapia powłokę lodową, 
nim w krę skruszona w słońcu się ocuci 
i ciemną wodą stanie się na nowo, 
ten cień surowy, co przed nami biegnie, 
gdy ogłuszeni przemijamy obok, 
milcząc wierszami, których jeszcze nie ma, 
zanim gwiazdami w poprzek drogi legnie 
zmierzch, w którym wszystko zagłuszymy sobą. 
4 marzec 1942
Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Gwiazdy – łzy światła, opadła 
noc przez szyby wybite arkad… 
noc odpływa w nagęstłą przestrzeń 
w czarnych, wodą ciekących barkach. 
Mosty brodzą w prąd własne czernią, 
gwiazdy czochrzą włosy mgłom wiklin… 
Przeszli ludzie, którzy szli mostem… 
Oczy cicho w złe miasto wnikły… 
Rzeka gęsto wolno poziewa 
w duszną szarość ciemnego płynu, 
most się w niebo wrzyna żelazem 
na krzyżowych wygięciach klinów… 
Głodem cierpkim usta mdlą puste, 
połykają gorzkie łzy świateł… 
Szare nocą znad śliskich wiklin 
pełźnie świtem niebo jak krater…