Odpoczywa / II

Wyślij za pomocą:Bywało dawniej, przed laty, 
Sypałem wiersze i kwiaty 
Wszystkim dziewczątkom, 
Bom myślał, o piękne panie, 
Że kwiat lub słowo zostanie 
Dla was pamiątką. 
Wierzyłem -zwyczajnie młody, 
Że jeszcze nie wyszło z mody 
Myśleć i czuć, 
Że trocha serca kobiecie 
Świetnej kariery na świecie 
Nie może psuć. 
Aniołków brałem na serio 
I z śmieszną donkiszoterią 
Wielbiłem lalki, 
I gotów byłem, o zgrozo, 
Za Dulcyneę z Tobozo 
Stanąć do walki! 
Lecz dziś komedię salon 
Jak człowiek dobrego tonu 
Na wylot znam; 
Z serca pożytek niewielki, 
Więc mam w zapasie karmelki 
Dla dam. 
[przed latem 1868]
Wiersz: Adam ASnyk

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Przychodzisz do mnie, nie mówisz nic,
Lecz ukazujesz swe rany,
Śmiertelną bladość zmartwiałych lic
I całun krwią twą zbryzgany!
Zatapiasz we mnie żałosny wzrok,
Co w pierś mi wbija swe ostrze,
Aż grozę śmierci, nicestwa mrok
Nade mną wkoło rozpostrze.
W duszę mi spływa rozpacz i wstyd,
I cała konania męka…
I potępieńców ściga mnie zgrzyt…
I serce z bólu mi pęka!

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Wszystko skończone już pomiędzy nami! 
I sny o szczęściu pierzchły bezpowrotnie, 
Wziąłem już rozbrat z tęsknotą i łzami, 
I żyć, i umrzeć potrafię samotnie. 
Dziś nic z mych piersi skargi nie dobędzie, 
Nic jej nie przejmie zachwytem lub trwogą. 
Nie wyda dźwięku rozbite narzędzie, 
Pęknięte struny zadrżeć już nie mogą. 
Nie ma boleści, co by mnie trwożyła, 
Bo dzisiaj nawet w własny ból nie wierzę, 
Ogniowa próba dla mnie się skończyła, 
I do cierpiących więcej nie należę. 
I żadne szczęście ziemskie mnie nie zwabi, 
Żebym się po nie miał schylić ku ziemi… 
I żaden zawód sił mych nie osłabi – 
Przebytą męką panuję nad niemi. 
Światowych uczuć nicość i obłuda 
Już mnie nie porwie swym chwilowym szałem, 
Przestałem wierzyć w te fałszywe cuda, 
Więc i zwątpieniu ulegać przestałem.

Wyślij za pomocą:
Wiersz: Adam Asnyk
Gdy się ogień na kominku pali,
Lubię grzać się przy jego płomieniu…
I w przekwitłej młodości wspomnieniu
Odgrzebywać te iskry błyszczące,
Co tryskają z płomienistej fali
I znikają w ciemnościach gasnące…
Złote głoski w ognisku zawarte
W szereg natchnień minionych układam.
Złote mary wstające spowiadam,
O przeszłości mówiące tak wiele,
I na nowo odtwarzam tę kartę,
Co już dawno zastygła w popiele.
Przez girlandy tańczących płomyków
Wzrok mój leci i blaskiem się pieści;
Wszystkie życia prześnione powieści,
Pogrzebane w sercu mojem na dnie,
Występują z zamglonych tajników
I przez chwilę znów błyszczą tak ładnie.

Na stos jeden ułożone drewna
Zdają mi się być stosem pogrzebu,
Skąd burzliwie uleci ku niebu
Ta pogańska wszech bogów kapłanka —
Mara jasnej młodości powiewna —
Biegnąc szukać nowego kochanka!

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Wicher jęczy, zgina drzewa, 
Szumi cały bór,
Nad umarłym rzewnie śpiewa 
Mglistych dziewic chór.
„Powstań, powstań! zimny bracie, 
Twardy sen twój rzuć!
W eterycznej duchów szacie 
Znów na ziemię wróć!
Kształtów życia ci pożyczy 
Księżycowy świt,
We mgle duchów tajemniczej 
Będziesz znowu kwitł;
Ciało da ci promień drżący 
Na powierzchni fal
I cień chmurki pierzchającej 
W nieskończoną dal

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Szedłem gajem samotny i cichy
I spotkałem dziewicę nadobną;
Ta łzy lała na kwiatów kielichy
I twarz miała jak Niobe żałobną.
Jej westchnienia z lekkim wiatru drżeniem
W jednę falę spływały harmonii
I w powietrzu mieszały się z tchnieniem
Wonnych mirtów, jaśminów, lewkonii.
Łez widokiem wzruszony, co cieką,
Zapytałem, dlaczego się smuci,
Na to rzekła: „Odjechał daleko
I nie wraca, i może nie wróci.”
Te wyrazy tak proste i smętne
Ostrzem noża utkwiły w mym sercu,
I tłumiłem pragnienia namiętne,
Idąc dalej po łąki kobiercu.
I usiadłem nad morzem samotny,
Wyklinając me życie tułacze,
I łzy lałem na piasek wilgotny,
Że już teraz nikt za mną nie płacze…
Me westchnienia przygłuszył szum fali,
Serce moje pękało z żałości,
Myśl za morze popłynęła dalej,
I zostałem jako głaz w ciemności.