Przy kominku

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam ASnyk
Gdy zielenić gaj się zacznie
 W majową pogodę,
Zaczynają się nieznacznie
 Budzić serca młode.
Gdy różowe kwiecia puchy
 Pokryją jabłonie,
Ktoś się skrada do dziewuchy —
 A ta cała płonie.
Gdy jabłoni kwiat opada,
 Kalina zakwita —
Przy dziewczynie chłopiec siada
 I o coś się pyta.
Gdy słowiczek pieśń wiośnianą
 Nuci ponad strugą, —
Ukochany z ukochaną
 Rozmawiają długo.
Gdy się biały powój wije
 Około olszyny, —
Oplatają chłopca szyję
 Rączęta dziewczyny.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Ta łza, co z oczu twoich spływa, 
Jak ogień pali moją duszę, 
I wciąż mnie dręczy myśl straszliwa, 
Że cię w nieszczęściu rzucić muszę. 
Że cię zostawić tak znękaną 
I nic z win przeszłych nie odrobię – 
Ta myśl jest wieczną serca raną 
I ścigać będzie jeszcze w grobie. 
Myślałem, że nim rzucę ziemię, 
Twych nieszczęść szala się przeważy, 
Że z ramion ciężkie spadnie brzemię 
I ujrzę radość na twej twarzy. 
Lecz gdy los na to nie dozwoli, 
Po cierniach w górę wciąż się wspinaj, 
A choć winienem twej niedoli, 
Miłości mojej nie przeklinaj!

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Sukienkę miała w paseczki
Perkalikową,
We włosach polne kwiateczki,
Twarzyczkę zawsze różową:
Nie było piękniejszej dzieweczki —
Daję wam słowo!
Była, doprawdy, królewną
Cudownych krajów!
I miała orkiestrę śpiewną
W królestwie zielonych gajów,
I armię kwiatów powiewną
Brzegiem ruczajów.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Chwilę nad krwawym zabłąkany zagonem,
Wracam z pola znużony drogą nadpowietrzną,
Z próżnemi dłońmi, z sercem rozżalonem,
Kończąc wędrówkę marną, choć konieczną.
I w tył się zimną twarzą nie odwrócę,
Bo obojętnem jest mi to, co rzucę.
Nigdym się z ciemnych krain nie wychylił,
Ani rzeczywistości nie dotknąłem ręką.
Próżnom się stworzyć sferę życia silił:
Sen mi był życiem, przebudzenie męką,
I z za obłoków chyląc się niechętnie,
Patrzałem na świat łzawo, choć namiętnie!
I nigdym w nikim nie znalazł oparcia,
Coby podzielił ze mną gorycz próżnych chęci:
Więc sam zostałem zawsze podczas starcia,
Bezsilność nosząc w cielesnej pieczęci, —
I choć bojowych uniknąłem skażeń,
Zostałem za to bez plonu i wrażeń.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Dołem – wicher ciężkie chmury niesie,
O skaliste roztrąca urwiska;
Burza huczy po sczerniałym lesie
I gromami w głąb wąwozów ciska…
A tam w górze, gdzie najwyższe szczyty,
Lśnią pogodne jak dawniej błękity.
Ach! tak samo na drogach żywota:
Nieraz burza szaleje nad głową,
Wicher nami nad przepaścią miota,
A grom ciemność oświetla grobową;
Jednak wyżej – widać błękit nieba…
Tylko wznieść się nad chmury potrzeba.

Wyślij za pomocą:Dałem cl żywot mój – to nie wiele!
Żywotów takich tysiąc dziś przepada;
Dałem ci miłość mą, o aniele!
Lecz cóż z miłości, co jak łez kaskada
Kołysze ucho twe w takt i pieści,
A w strofie życia piorunów nie mieści?…
Mamże jak Narcyz stać, wdzięczny sobie,
I roznamiętniać się odbitym cieniem?
Grobu niesławę czcić na twym grobie,
Schlebiać ci tylko łzami i cierpieniem,
I gdy ci mieczów brak, nieść ci róże,
Co na Cezarów więdnieją purpurze?
O precz mi z drogi tej! – Ja nie mogę
Płatnych służalców zwykłą iść koleją;
Ja widzę hańby znak, w oczach trwogę,
Ręce, co światu pogrozić nie śmieją:
Więc rzucam gniewu krzyk i wściekłości
I grobu twego znieważam świętości!