Odpoczywa / I

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Dosyć łez! po co te smutki?
Czas się nareszcie rozchmurzyć!
Poranek życia tak krótki – 
Trzeba go użyć.
Szczerością pewnie się zgubię,
Mimo to będę otwarty:
Dawniej kochałem… dziś lubię 
Życie na żarty.
Com kochał?… Razem z miłością
Pamięć rzuciłem za okno,
A resztki wspomnień z radością 
W kieliszku mokną.
Jeśli to miłość dziewczyny,
Więc by ukarać niewierną,
padłem na łonie Fryny 
Pijąc Falerno.
* * *

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Między nami nic nie było! 
Żadnych zwierzeń, wyznań żadnych, 
Nic nas z sobą nie łączyło 
Prócz wiosennych marzeń zdradnych; 
Prócz tych woni, barw i blasków 
Unoszących się w przestrzeni, 
Prócz szumiących śpiewem lasków 
I tej świeżej łąk zieleni; 
Prócz tych kaskad i potoków 
Zraszających każdy parów, 
Prócz girlandy tęcz, obłoków, 
Prócz natury słodkich czarów; 
Prócz tych wspólnych, jasnych zdrojów, 
Z których serce zachwyt piło, 
Prócz pierwiosnków i powojów 
Między nami nic nie było! 
5 kwietnia 1870

Wyślij za pomocą:Błąka się wicher w polu,
Nie wie, w którą wiać stronę;
Błąka się w dzikim bolu
Moje serce zmęczone.
Śnieg leży w gęstym borze,
I pokrywa krwi ślady:
Tam moje ślubne łoże,
Tam kochanek mój blady!
Tak długo na mnie czeka!
Próżno pytam o drogę:
Droga ciemna, daleka,
Dotąd trafić nie mogę!
Noc czarna świat otacza,
Głucho, straszno i ciemno!
Ktoś płącze, ktoś rozpacza,
Przy mnie, czy też nade mną.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Tak złe, jak dobre wspólną jest zdobyczą:
I ci, co czynem ewangelię głoszą,
I ci, co ziemię zbrodniami pustoszą,
Dzielą się plonem i spadek dziedziczą:
I wszyscy następstw ciężary ponoszą,
Wszyscy w dorobku ciężkim uczestniczą,
Który napawa bólem lub rozkoszą
Ludzkiego rodu duszę tajemniczą.
Ten wzajemności twardy obowiązek,
Zależność losów i wspólnictwo winy
Z pnia odwiecznego wyrosłych gałązek –
Utrwala wielki religijny związek,
Łączący członków rozpierzchłej rodziny
W Duchu, co wszystko ożywia – jedyny!

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Ty, lube dziewczę, masz duszę tkliwą,
Co się pięknością wszelką zachwyca,
Jednak ci radzę: chcesz być szczęśliwą –
To za mąż idź za szlachcica!
Poetycznego nie bierz kochanka!
Poezja w życiu – to ból i troski;
Ty przede wszystkim jesteś szlachcianka,
Trzeba ci z mężem i wioski.
Bardzo rozsądnie robi twa matka,
Łamiąc kaprysik twój idealny…
Miłość – to jakaś ciemna zagadka,
Majątek – ten jest widzialny!
Przeminie wiosna rozkosznych wrażeń
I sny przeminie, którymi żyjesz,
I śmiać się będziesz z dziecinnych marzeń,
Skoro troszeczkę utyjesz!
I będziesz wdzięczna swej matce potem,
Na bal w poczwórnej jadąc karecie,
Żeś zaślubiła worek ze złotem,
Dawszy odkosza poecie.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Wziął frak na siebie, rękawiczki nowe,
Stanął przed lustrem przyjrzeć się krawatce,
Z dumą nałożył kapelusz na głowę
I rzekł: „Dziś trzeba oświadczyć się matce.
Matka mój talent umie sobie cenić,
Panna mi sprzyja… trzeba się ożenić!
Nie mogę żywić najmniejszej obawy:
Mile widziany byłem od początku,
Mam przecież dużo, bardzo dużo sławy
I wiele zalet… wprawdzie nic majątku,
Lecz czyż ten kruszec ma stać na przeszkodzie
Sercom, co biją w idealnej zgodzie?
O pana nawet troszczyć się nie warto –
Stracił biedaczek w domu władzę wszelką.
Pani rzecz główna… a ta jest zażartą,
Stałą talentu mego wielbicielką.
Wszak rzekła prac mych dokończywszy tomu: