Zarówno złe, jak dobre…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Począłem cię w marmurach światła 
i w drzewie wonnych sosen, 
moja ty rzeko nieodgadła 
dłutami wioseł. 
Potem cię wiodłem z gór mocarnych, 
z przestworów pełnych głosu, 
gdzie noże siklaw śniegi darły 
i dzwonił śpiew jak mosiądz. 
Łuskałem ciebie z jabłek tęgich 
i ziarnem gradu z chmury, 
wiodłem cię z łodyg ruchem ręki 
jak blasku sznury. 
I wyciosałem, wyprosiłem, 
sercem łomocąc w dłuto, 
a dłutem w głaz, i mam cię – siło! 
mam cię – pokuto! 
Gdzie stąpnę – tętnisz żywą strugą 
i jak organy śpiewasz, 
i widzę jeszcze we śnie długo – 
płynące w tobie drzewa. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Smutny, jaki smutny człowiek uśpiony w zdarzeniach,
w zdarzeniach prawdziwych.
Jakbyś kreślił kółko na piasku, a w dębów cienie
jak w rzeczywiste zamki kolorowe powprawiał szyby.
Tak sobie nieroztropnie – niby przypominasz
dziecięce twierdze z piasku.
Uwierzyć łatwo: żyjesz tam,
a Leraz śnisz tylko
oślepiający sen piorunów, krzywdy i blasku.
Jakże spokojnie,
choć upłynął dwudziesty rok,
nie wierzyć w rzeki ognia, przez wiatr unoszonych ludzi,
tonąc po brzegi spojrzenia w rzeczywistość.
Ale ja się obudzę, ale ja się obudzę.
luty 41 r

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ciało mojego ciała i światło mojej myśli, 
chciałbym, by ci się ogień pełen szelestu przyśnił, 
z którego żółte kwiaty wyplusną, brzózek szelest 
jak sieć, abyś poczuła przy ich lekkości śmielej 
swój lot jak płomyk drżący, bolesny a pragnący, 
by popłynęło w tobie ja szumny strumień słońce. 
Ciało mojego ciała i blasku moich pragnień, 
niech ci się we śnie gałąź niebieskiej chmury nagnie 
i niech ci da jak owoc jaskółkę w piersi małe, 
której by w sercu trzepot nauczył, jak kochałem 
i jak ja ciebie ciosam w tej bryle nieobrotnej, 
w swojego ciała drewnie, w myśli swojej samotnej. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Więc mroki stoją, a pod nimi ziemia, 
Ciężka i ciemna droga, w grozie cięta długo 
ostrą siekierą mrozu w kłębowisku przemian. 
I ciosem czasu twardym jak głuchą maczugą 
leży lud obalony w poprzek dróg i losów, 
u warg złamana pnie się wiotka gałąź głosu 
jakby dym pogorzelisk. Potok ognia żłobi 
jego profil ogromny, lwi, co trwa bez ruchu, 
co nie umiera w życiu, nie umiera w grobie, 
bo gra jakby organy akordami duchów 
splecionych w jedno ciało.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Już nie pamiętam, jak las szumi śniegiem, 
jak słońce złotem w ciszę lasu pryska, 
kiedy płaszczyzna obłąkana biegiem 
ucieka pędem szalona i śliska. 
Już nie pamiętam gór ogromnych wiecznią 
i nocy gęstej, gwiazdami nabitej, 
i pól płaszczyzny bezmiernej konaniem, 
śniegiem zmierzchnącej i puchem skro-litej. 
Już nie Pamiętam, jak słońce w śnieg prószy 
i w biele sypie ciszę pyłem złota. 
Dzwonki polami biegną i szeleszczą, 
cisza osiada śniegu mgłą na płotach. 
Już nie pamiętam ! miasto zaczajone 
zza murów mgłą mi dusi jaźń zamarłą 
i krwią już niebo mdłych, przegniłym dymów 
nocą wyszło w ulice 
i dławi mi gardło…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Piękno natchnęło swym geniuszem mistrza, 
a on w kamieniu młotem żywe dzieło stworzył – 
posąg boskiej piękności. 
Gdyby posąg ożył, 
gdyby usta w kamieniu zakrzepłe wykrzywił, 
nie przeraziłby tłumu swym życia wskrzeszeniem, 
nikt z ludzi by się życiu Posągu nie zdziwił, 
tak był piękny. 
A błyszczał jak gwiazdy geniuszów. 
Usta – jak krwią nabiegłe, tętniące w kamieniu, 
włosy – myślałbyś, źe się w łunę złotą spuszą, 
oczy od łez kamiennych błękitnie się mienią. 
Posąg tak ducha pełny, źe serca porywał 
i niósł wysoko, pięknem olśnione w przestrzenie, 
gdzie gorąca, tętniąca wrzała Prawda żywa, 
spieniona w perłowate, tęczowe strumienie.