Dno

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Nie znam tych słów, o które świat się oparł, 
stoi mi murcm dzień, a martwa stopa 
tak się po zicmi ciągnie i odciska 
ślady, w których jest razem krew i krwi kołyska, 
którą jest ciało. Ciało gdzie mnie nosi, 
nie znam tych dróg. Czyżbym ja jeszcze prosił 
przed tym sklepieniem kościołów, na których 
jednym słowcm początku ustawiono góry – 
– ludów, co zawsze w kręgach wirując z planetą 
nie wiedzą, czy jest głód, co sytość? Nie to 
i nie tak się wyroi z nich, co w chmurze grało, 
i przejdzie głos ich w przestrzeń jak do ziemi ciało. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
O ty! Piękno konia, w którym grają 
jak włókna traw lotnych żył sploty, 
albo ty, gwiazdo wyrzeźbiona w gotyk, 
albo ty, barwo w czas burzy. 
Czymże jesteś, czy grzechem, czy Bogiem? 
Oto gałąź, która cieniem na piasku 
tak odbija się, a słychać szelest, 
jakby była tą zieloną w górze. 
Oto smutek w oczach dziecka, który 
ma pozory listków w czas zagłady, 
a jest słodki niezdarnym ramieniem 
i tak groźny nawałą tych klęsk. 
Oto taniec pyłów, to zwierzęta 
odchodzące w dół do wodopoju 
omijają zapatrzonych świętych, 
którzy trwają u wrót nie domkniętych. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
To ty ciosami piorunów huczałeś 
w kowadła zdrętwiałych źrenic, 
że czaszki dla lęku były za małe, 
a serca za wielkie dla ziemi. 
To ty ciskałeś z dłoni jak orkan 
kule ogniste na krągły strop, 
a w drogi ludzkie sny i ruiny 
dymiące jak twój świeży trop. 
I zastygałeś w pogromów zgiełk 
pośród wędrówek głuchych pokoleń, 
aż osaczony lufami szkieł 
stanąłeś kroplą wody na stole. 
Czymże ty jesteś, gdy w świetle przygasł 
ogień zodiaków sypanych z góry, 
a natarczywy ciągle napływasz 
w szkiełka – tętniącym jądrem komórek? 
pażdziernik [41 r.]

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Kiedy chodzę wieczorem po martwych obłokach
nie ma drogi pode mną i dni które gasną.
Mogę w niebie spłaszczonym jak w kołysce zasnąć
i poznawać wieczory jak matkę po krokach.
Mogę być znów wygnańcem i pielgrzymem ciszy
chodzić po obcych krajach rozpylonych w morzu
i ciepło widzieć w gwiazdach – ostrych błyskach noża.
Patrzeć gdy nowy powrót jak codzienność przyszedł.
W letni wieczór chabrowy gdy ziemia mnie boli
kiedy echo mi zagra wielobarwny slogan
znowu stanę jak dziecko twarzą na wprost Boga:
pić potoczysty błękit z lazurowych dolin.
39

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Miasto tańczy drżącego kankana 
w barwnym mleku świateł rozproszone 
dyszy niebo jak zgaszony dywan 
namarszczony z flandryjskich koronek 
asfalt ślisko ucieka przed światłem 
w łuk 
w umarłym kadłubie ulicy 
można bardzo głośno mówić 
można… bardzo cicho krzyczeć. 
Latarniami miasto zgasi gwiazdy 
i dźwięk zacznie w banię nieba wnikać 
sam zostanę na czarnym asfalcie 
balansując krawędzią chodnika. 
II.39r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Przerażone nocą oczy okien 
zaświeciły w ulicę plamami, 
zakwefione ulice głębokie 
ziały pustką – czarnymi ramami. 
Rozpostarty nad czeluścią ulic 
krzyk się łapie ściany rozpaczliwie, 
do szyb drżący, dżwięczący się tuli, 
rozpętany w bruku tWardej grzywie. 
A tłum wciąż rósł 
i krzyczał, wrzał, 
plątał się w gruz 
straconych chwil…. 
tłum w oczach rósł 
nalanych krwią… …i cisza znów… 
…a szyby drżą… nie!!! 
biegnął już… butami w bruk.. ulica drży… wybija takt… 
tysiącem nóg… 
tysiącem kroków 
krzyczy bruk…