Czekaj: wiosna

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Żyjemy na dnie ciała. Na samym dnie grozy.
Rzeźbi nas głód cierpliwy – i tną białe mrozy.
U okien przystajemy. Noc za oknem czeka
gdy czuje człowieka,
i śmierć się jeży cicho, 
I topniejemy z wolna. Nie patrzmy sobie w oczy
na drugi dzień. Znów człowiek utopił się w nocy.
To nie jest smutek wiary. To serca tak siwieją
i stygną coraz, stygną, z miłością i z nadzieją.
Wiemy tylko. To wiemy: w ostatnim śnie cierpienia
jest dom rzeźbiony w słońcu, a pod nim ciepła ziemia,
i tam strumieniem jasnym jak przezroczystym mieczem
odbici rozpoznamy twarze ciągle człowiecze,
19 październik 1942 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
twe oczy tajemnicze (błękitne czy szare?),
na przemian uciszone, marzące, okrutne,
odbijające nieba obojętność, smutne.
Pamiętasz te dni białe, ciepłe i zamglone,
które topiły w płaczu serca dzwoo olśniony,
kiedy wzburzone, drżące jakimś złem nieznanym
nerwy szydziły z ducha, co spał w snach zbłąkany?
Ty wspominasz czasami ten horyzont czysty,
który gorzał słonecznie w porze chmurnej, mglistej,
jak ty rozpromieniłaś ten wilgotny pejzaż
skuty w strąconych z nieba promienistych więzach!
O, kobieto cudowna, zwodna auro ciepła!
Czy kocham także śnieg twój i szron

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Nawałnice z wolna się rodzą – 
najpierw to brzęk fletni. 
Dzień rudy tak uderza odchodząc, 
spływając kolorem w kwiat. 
O, rozwiążcie mi ręce dawne – 
prężne konary skrzypów, 
bo zbyt jasno już widzę prawdę, 
jeszcze oślepi mnie blask. 
Oto się niebo odbarwia, 
zamienia się w tabun wichrów, 
jeszcze chwila pogardy, 
a spadnie czarny śnieg. 
A ja brzeg nie nazwany – nazwę, 
wtedy spadnie drapieżność gwiazd, 
gdy w ramionach żelaznych trzaśnie 
szklany sen i rozpryśnie się wiek. 
15 styczeń 1942 r

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Jestem Symeon – pelikan, 
urodziłem się pod znakiem Wodnika, 
stąd mam skłonności do mętnej poezji, 
do mistyki i paramnezji, 
stąd nawet nie wiem, czy mam dwa dni, 
czy rok, czy mi się tylko wszystko śni. 
W ogóle: 
cierpię na długiej mojej szyi bóle. 
Czasami: 
żywię się witaminą D i węglowodanami. 
Mile: 
rozmawia się tylko z Jerzym A. i z krokodylem. 
Często: 
byle g… jest już dla mnie klęską. 
Zawsze: 
(taka już moja uroda) krzywo na ludzi patrzę. 
Proszę jeszcze, przyjm mnie dobrze sercem całym, 
bo jestem bardzo nieśmiały 
Symeon

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Basi 
Unieś głowę jak źródło, 
z niej powstanie kolor 
i nazwanie wszechrzeczy, 
i płynienie porom. 
Widzisz, wszystko spełnione, 
czas po brzeg nalany 
i niebo syte żaru 
jak złote fontanny. 
A wszystko możesz spełnić 
od nowa i począć widowiska 
w obłokach tryskające oczom. 
I wszystko, co przypomnisz, 
będzie jak czas głuchy, 
nad którym jak nad ciałem 
zawirujesz duchem. 
Bo kochać znaczy tworzyć, 
poczynać w barwie burzy 
rzeźbę gwiazdy i ptaka 
w łun czerwonych marmurze. 
marzec 1942 r

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Nocą słyszę, jak coraz bliżej
drżąc i grając krąg się zaciska.
A mnie przecież zdrój rzeźbił chyży,
wyhuśtała mnie chmur kołyska.
A mnie przecież wody szerokie
na dźwigarach swych niosły ptaki
bzu dzikiego; bujne obłoki
były dla mnie jak uśmiech matki.
Krąg powolny dzień czy noc krąży,
ostrzem świszcząc tnie już przy ustach,
a mnie przecież tak jak innym
ziemia rosła tęga – nie pusta.
I mnie przecież jak dymu laska
wytryskała gołębia młodość;
teraz na dnie śmierci wyrastam
ja – syn dziki mego narodu.
Krąg jak nożem z wolna rozcina,
przetnie światło, zanim dzień minie,
a ja prześpię czas wielkiej rzeźby
z głową ciężką na karabinie.
Obskoczony przez zdarzeń zamęt,
kręgiem ostrym rozdarty na pół,
głowę rzucę pod wiatr jak granat,
piersi zgniecie czas czarną łapą;
bo to była życia nieśmiałość,
a odwaga – gdy śmiercią niosło.
Umrzeć przyjdzie, gdy się kochało
wielkie sprawy głupią miłością.
4 XII 43r.